Τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο τους full length, οι Λονδρέζοι Death Remains επανέρχονται με το Destroy / Rebuild.
Ομολογουμένως, δεν έχω ξανακούσει υλικό τους, αλλά το εύστοχα ονομασμένο πρώτο κομμάτι του album, “Destroy”, τραβάει την προσοχή από το 0:10, ενεργοποιώντας αυτόματο headbanging κι ελπίδες να μην μπει η μαμά σου στο δωμάτιο με κομμένο μηλαράκι.
Τα επόμενα αρκετά-από-τα-39-λεπτά-του-δίσκου παραμένουν έτσι ακριβώς, με κοφτά riff, αγάπη στο διπέταλο, ζυγισμένη επιθετικότητα στα φωνητικά κι αμέτρητα beatdowns. Η χαρά του moshpit. Στο “Revive” πια, prelude του τελευταίου τραγουδιού, που όπως σωστά μαντεύεις λέγεται “Rebuild”, είναι η ευκαιρία να πάρεις μια ανάσα, πριν κλείσεις αυτό το LP με ένα λίγο πιο “ώριμο” (ήρεμο) κομμάτι που για κάποιο λόγο μου έδωσε την αίσθηση πως έχει επηρεαστεί ελαφρώς από πιο alt-rock ήχους. Η μοναδική άλλη φορά που ο ήχος μαλακώνει κάπως, είναι το στρατηγικά τοποθετημένο στη μέση “Soldier”.
Προσπαθώντας να ξεχωρίσω τα highlights του δίσκου, δυσκολεύομαι. Η δουλειά είναι εξαιρετικά δεμένη και σίγουρα πάρα πολύ ευχάριστη για οποιονδήποτε fan του metalcore, κάνοντας ολόκληρο το album δυνατή επιλογή για ακρόαση απ’ την αρχή ως το τέλος. Θα έδινα όμως, ίσως μάλλον μπορεί, ελάχιστα παραπάνω προσοχή σε Destroy, Endure and Survive, Soldier και Pathways.
Υπάρχει όμως και ένα μεγάλο αλλά… Από την κατά τα άλλα αρίστη δουλειά, λείπει “κάτι”. Είναι αυτό το “κάτι” που δεν περιγράφεται, αλλά το έχουν οι μπάντες-τιτάνες του metalcore, οι οποίες έρχονται κατά κύριο λόγο επίσης από το Ηνωμένο Βασίλειο, κάνοντας τη σύγκριση αναπόφευκτη.
Με απλά λόγια, οι Death Remains είναι μια μπάντα για την οποία αξίζει να κάνεις τον άρρωστο στη δουλειά για να τους προλάβεις να παίζουν support, αλλά δεν μπορώ να τους δω να είναι headliners. Παρ’ όλα αυτά, έχουν σίγουρα κερδίσει μια θέση στα αποθηκευμένα του Spotify μου.
1044 
