BLUE TEARS

April 12, 2011 Λίλιαν Καραχρήστου ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ Comments Off

Άλλη μια hard rock μπάντα, η οποία έπεσε “θύμα” της μεγάλης έκρηξης του grunge στα 90’s, και δεν πρόλαβε να κάνει την αναμενόμενη επιτυχία είναι και οι Blue Tears. Όλα ξεκίνησαν στο Tennessee των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ήταν ακόμη παιδιά, όταν ο Gregg Fulkerson και ο Michael Spears πρωτοσυναντήθηκαν σε μια παιδική κατασκήνωση και έκτοτε έγιναν αχώριστοι. Η αγάπη τους για την μουσική ήταν αυτό που τους έφερε τόσο κοντά που περνούσαν ώρες ατελείωτες παίζοντας τις ακουστικές τους κιθάρες. Κάπου μέσα στο 1983, ο νεαρός Fulkerson παίρνει την πρωτοβουλία να σχηματίσει τους <strong>NonStop</strong>, μαζί με τον κολλητό του, Spears . Τότε ήταν ήδη 17 χρονών και στην τελευταία τάξη του σχολείου, ενώ ο Spears πρωτοετής στο πανεπιστήμιο (Freed Hardeman University, στο Henderson, στο οποίο μάλιστα καθηγητής ήταν και ο πατέρας του Fulkerson). Την μπάντα επίσης αποτελούσαν οι παιδικοί τους

φίλοι: Bryan Hall (κιθάρα) και Charlie Lauderdale (τύμπανα), ενώ τα φωνητικά έκανε ο καναδός Roger La Pointe. Αργότερα, τα φωνητικά ανέλαβε ο Fulkerson και το σχήμα μετονομάστηκε σε Sahara. Οι τέσσερεις νεαροί μουσικοί (που φοιτούσαν πια στο ίδιο πανεπιστήμιο) ξεκίνησαν παίζοντας διασκευές σε μικρά live της πόλης τους, αλλά σύντομα κατάφεραν να συνθέσουν και τα δικά τους κομμάτια και να παίζουν μπροστά σε ικανοποιητικό κοινό της τάξεως των 1000 ατόμων.

Τα πράγματα δεν πήγαιναν κι άσχημα για το group, τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο. Οι κασέτες με τα πρώτα demo τους ηχογραφήθηκαν στο δωμάτιο του Fulkerson και οι τοπικοί ραδιοσταθμοί έπαιζαν και ξανάπαιζαν τα κομμάτια. Η μπάντα άρεσε, χωρίς αμφιβολία. Την ίδια περίοδο, ο Fulkerson έπαιζε και σε ένα άλλο group με το όνομα Stealin’ Horses, οι οποίοι είχαν ανοίξει συναυλίες για μπάντες όπως τους The Smithereens και τους Stray Cats. Κάποια μέρα, τυχαία, μια από τις κασέτες με τα demo των Sahara έφτασε στα χέρια των υπευθύνων μιας δισκογραφικής εταιρείας στο Los Angeles και έτσι έγινε η αρχή για το μεγάλο βήμα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι Sahara υπογράφουν με την MCA Records και προκειμένου να γιορτάσουν το γεγονός και να ευχαριστήσουν τους μέχρι τότε θαυμαστές τους για την υποστήριξη, πραγματοποιούν ένα live στο Jackson (Tennessee). Εκείνο το βράδυ, ο Fulkerson ανακοινώνει και το νέο όνομα της μπάντας, που δεν ήταν άλλο από Blue Tears. Το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Στις 7 Ιουνίου του 1990, κυκλοφορεί το αξιόλογο ομώνυμο ντεμπούτο album τους και όλοι μιλούν για μια μπάντα που συνδυάζει φωνητικά τύπου Bon Jovi και μελωδικά refrain με πλούσιες χορωδίες τύπου Def Leppard, και δεν έχουν άδικο. Εξάλλου ο Gregg πάντα δήλωνε μεγάλος θαυμαστής των frontmen όλων των μεγάλων συγκροτημάτων της εποχής, οπότε η επιρροή του από αυτούς θα ήταν αναπόφευκτη. Η φωνή του θυμίζει πραγματικά τη φωνή του Jon Bon Jovi, ειδικά στα χαμηλά σημεία. Το “Rockin’ With The Radio” δε, που ανοίγει και το album, άνετα το μπερδεύεις με το “Wild In The Streets”. “Πιασιάρικες” μελωδίες, πολυφωνικά refrain, υπέροχα κιθαριστικά riff

και solo είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του ήχου των Blue Tears, ενώ η συνθετική δεινότητα του Fulkerson δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Μπαλάντες όπως το “Halfway to Heaven”, αλλά και πιο up-tempo κομμάτια όπως το “Innocent Kiss” και “Rockin’ with the Radio” χαίρουν αρκετά μεγάλης ανταπόκρισης από το κοινό της εποχής. Για το “Rockin’ with the Radio” μάλιστα, που αποτέλεσε και το πρώτο single του album, το συγκρότημα κυκλοφόρησε ένα video-clip, που παίχτηκε αρκετά από το MTV. Το clip γυρίστηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του συγκροτήματος (στην αρχή εμφανίζεται και η πινακίδα της περιοχής, “WELCOME HENDERSON TENNESSEE”), ενώ η μπάντα λέγεται ότι επιστράτευσε όλους τους συμφοιτητές τους από το Πανεπιστήμιο για τα διάφορα πλάνα.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι εάν το συγκεκριμένο album είχε κυκλοφορήσει λίγα χρόνια πριν, στα μέσα του ’80, τότε που το hardrock ήταν στην ακμή του, σίγουρα οι BlueTears θα ήταν ένα από τα μεγάλα ονόματα του είδους, δίπλα σε καταξιωμένες μπάντες όπως Poison, RATT, Winger κλπ. Δυστυχώς, το κακό timing -λόγω της grunge επέλασης που ακολούθησε- αλλά και η έλλειψη κατάλληλου promotion/ marketing δεν ευνόησαν καθόλου τους BlueTears, οι οποίοι απήλαυσαν μια σύντομη επιτυχία και απλά πέρασαν στην ιστορία ως

μια ακόμη glam metal μπάντα των 1-2 hit. Είναι ίσως περιττό να αναφέρουμε ότι το group δεν κατάφερε να κυκλοφορήσει δεύτερο album εξαιτίας προβλημάτων με την MCA Records. Πολλοί θα αναρωτηθούν εάν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μπάντες όπως Keel, Giuffria, Hardline, Lillian Axe και Steelheart -που ήταν επίσης στην MCA- δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν πρώτο όνομα, παρότι πληρούσαν όλες τις προδιαγραφές. Φταίει όντως η εταιρεία; Φταίει κάτι άλλο; Ποτέ δεν θα μάθουμε… Όπως και να ’χει, οι Blue Tears διαλύθηκαν και μαζί με την καριέρα, κατέρρευσε και ολόκληρη η ζωή του Fulkerson. Ο νεαρός καλλιτέχνης είχε επενδύσει πολλά όνειρα σ’ αυτό το συγκρότημα και απογοητεύτηκε πολύ από την αρνητική εξέλιξη των πραγμάτων. “Έχασα το σπίτι μου, τη γυναίκα μου, την μπάντα μου… όλα! Δεν είχα τίποτα πλέον. Ήμουν τόσο συντετριμμένος από όλα αυτά που μας είχαν συμβεί, που μου πήρε 4-5 χρόνια να συνέλθω και να προσπαθήσω να ξεχάσω”, δήλωσε χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του αρκετά χρόνια αργότερα.

Μετά την διάλυση των Blue Tears, τα μέλη αφιερώθηκαν σε άλλα project. Συγκεκριμένα, οι Fulkerson και Spears, συμμετείχαν στο πρώτο solo album του Michael Sweet, (του πρώην τραγουδιστή των Stryper) που κυκλοφόρησε το 1994 από την Benson Music Group. Εκεί, ο Fulkerson συμμετείχε στην σύνθεση και την παραγωγή, ενώ ανέλαβε επίσης τα δεύτερα φωνητικά, τα πλήκτρα, το αρμόνιο και τις κιθάρες. (πολυτάλαντος ο Gregg!!) Ο δε Spears συνεργάστηκε με τον Billy Falcon (που έχει συνεργαστεί στο παρελθόν και με τον Jon Bon Jovi) κάνοντας την παραγωγή σε προσωπικά του album, αλλά και με την κόρη του, Rose Falcon, κάνοντας την παραγωγή στο single “Up Up Up” που συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της κινηματογραφικής μεταφοράς της επιτυχίας της Disney, “Επιθεωρητής Σαΐνης 2” (2003). Το 2002, το δίδυμο Fulkerson –Spears ξανασυνεργάζεται για άλλο ένα project με το όνομα: Attraction 65. Το νέο line-up περιλαμβάνει επίσης τους Paul Zegelien (κιθάρα), Ludo Baccherini(drums) και Robert Streets (ακουστική κιθάρα). Υπογράφουν με την Atenzia Records και κυκλοφορούν το ομώνυμο album τους στις 19 Αυγούστου του 2003. Στην δουλειά αυτή, εκτός από καινούργια κομμάτια, συμπεριλαμβάνονται και 3 demos (“Strong”, “Storm In My Heart” και “Call My Name”) που είχαν γραφτεί αρκετά χρόνια πριν, προκειμένου να μπουν στο δεύτερο album των Blue Tears, κάτι που φυσικά δεν έγινε ποτέ. Ο Fulkerson ήταν ενθουσιασμένος που θα ξαναδούλευε με τους 4 κολλητούς του και είχε μάλιστα δηλώσει για το συγκεκριμένο album: “Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε ένα album των Blue Tears και σ’ αυτό το album είναι η αλλαγή στο όνομα και στον drummer. Είμαστε στην ουσία η ίδια μπάντα και αυτό το album θα μπορούσε ουσιαστικά να αποτελεί την επίσημη δισκογραφική συνέχεια των Blue Tears”. Ωστόσο, o ήχος των καινούργιων κομματιών ήταν σαφώς πιο μοντέρνος, κάτι που ίσως απογοήτευσε τους παλαιότερους οπαδούς του σχήματος. Άλλοι πάλι εκτίμησαν το γεγονός ότι οι συνθετικές ικανότητες του Fulkerson εξελίχθηκαν με την πάροδο των χρόνων. Το ίδιο και η φωνή του, που δεν θύμιζε ούτε στο ελάχιστο πια τον μεγάλο Jon Bon Jovi. Εκείνη την εποχή, ο Fulkerson συνειδητοποιεί το τεράστιο ενδιαφέρον θαυμαστών απ’ όλο τον κόσμο για τους Blue Tears μέσω διαδικτύου, αφού bootlegs και παλιά demos της μπάντας πωλούνται έως και 250 δολάρια στο e-bay! Έτσι, το 2005, αποφασίζει να βγάλει στην αγορά δυο συλλογές με ακυκλοφόρητα -ως τότε- κομμάτια των Blue Tears με τον τίτλο “Mad, Bad and Dangerous” (στις 26 Ιουλίου, 2005), και “Dancin’ On the Backstreets” (τον Σεπτέμβριο του 2005). Επρόκειτο για κομμάτια που είχαν ηχογραφηθεί με σκοπό να συμπεριληφθούν στον δεύτερο δίσκο των Blue Tears -κάτι που όπως προαναφέρθηκε δεν έγινε ποτέ- αλλά και για κομμάτια που είχαν γραφτεί πολύ πριν το 1990 και την κυκλοφορία του ντεμπούτου album των B.T. Ένα μάλιστα εξ’ αυτών, και συγκεκριμένα το “Fast Cars, Loud Guitars and Wild, Wild Women”, είχε δοθεί στους Contraband (supergroup στο οποίο συμμετείχαν μέλη των M.S.G., Vixen, RATT, GnR και Shark Island) και είχε αποτελέσει μέρος του soundtrack της ταινίας “If Looks Could Kill” (1991). Το εν λόγω κομμάτι είχε γραφτεί από τους Fulkerson και Spears μέσα σε διάστημα 10 λεπτών “έτσι, για πλάκα”! Και οι 2 προαναφερθείσες συλλογές κυκλοφόρησαν από την Sun City Records σε μίξη και παραγωγή του ίδιου του Fulkerson.

Την ίδια χρονιά (2005), ο Fulkerson κάνει ένα ακόμη βήμα και δραστηριοποιεί και πάλι τους Blue Tears. Τον Νοέμβριο του ιδίου έτους μάλιστα, εμφανίζονται στο Firefest 2, στο Nottingham της Αγγλίας, μαζί με μπάντες όπως House of Lords, Harem Scarem και Danger Danger. Στις 6 Ιουνίου του επόμενου έτους κυκλοφορούν το “The Innocent Ones”, μέσω της γερμανικής AOR Heaven. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μοναδικός που συμμετείχε σ’ αυτό το reunion από την αρχική σύνθεση ήταν ο Fulkerson, που εκτός από τα φωνητικά, ανέλαβε και τις κιθάρες στο συγκεκριμένο album. Το σχήμα συμπληρώνουν οι Bryan Wolski στο μπάσο και Robert Streets στα τύμπανα. Στην ουσία επρόκειτο για ΝΕΟ επίσημο υλικό από τους Blue Tears (και όχι για παλιά demos) μετά από 16 ολόκληρα χρόνια και αυτό αποτέλεσε υπέροχο νέο στα αυτιά των παλιών θαυμαστών του συγκροτήματος. Δυστυχώς, τα καλά νέα δεν κράτησαν πολύ και το τέλος για την μπάντα ήρθε σύντομα αλλά και απρόσμενα όταν, το βράδυ της 14ης Απριλίου του 2009, ο Gregg Fulkerson βρίσκεται νεκρός στο διαμέρισμά του, στο Tennessee. Ήταν μόλις 44 ετών και άφησε πίσω του έναν 8χρονο γιο, τον Carter, τον οποίο λάτρευε. Λίγες ημέρες πριν, είχε κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του, Kristina Morris. Όλοι κάνουν λόγο για έναν από τους πιο ταπεινούς και προσγειωμένους ανθρώπους στη μουσική βιομηχανία αλλά για έναν απίστευτα ταλαντούχο μουσικό και συνθέτη που μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του αφιερώθηκε στο μεγάλο του πάθος, το rock ‘n’ roll. Ο πολυτάλαντος Fulkerson είχε όλα τα φόντα να γίνει μεγάλο αστέρι, όπως τα είδωλά του, απλά δεν του δόθηκαν οι ευκαιρίες.Η οικογένεια του τραγουδιστή ανακοίνωσε ότι ο Gregg “έφυγε” μέσα στον ύπνο του, αλλά τα ακριβή αίτια του θανάτου παραμένουν αδιευκρίνιστα μέχρι και σήμερα.