Εννιά και μισή στο χώρο της Death Disco δε βρισκόντουσαν περισσότερα άτομα απ’ όσα παρεβρέθηκαν στον μυστικό δείπνο.
Βρήκα ένα σκαμπό να κάτσω, έκανα μερικές πρόχειρες οικονομικές αναλύσεις, το αποτέλεσμα των οποίων μου επέτρεψε να πάρω μια μπίρα, και περίμενα υπομονετικά να ξεκινήσει το live.
Αυτό έγινε στις δέκα παρά δέκα οπου οι έλληνες Disconnected ξεκίνησαν με ένα καινούριο τραγούδι ονόματι “Remember me”, το οποίο θα είναι μέρος του παρθενικού τους LP που θα βγει το καλοκαίρι. Ακολούθησαν τα “Fool me”, “Selfish Revelations” και “Backing Out”, κομμάτια από το EP τους που φέρει το όνομα της μπάντας και κυκλοφόρησε το 2016.
Οι alternative/post rock επιρροές του συγκροτήματος είναι έκδηλες στη μουσική τους, και τα φωνητικά θυμίζουν αρκετά αυτά του James Mudriczki, τραγουδιστή του Puressence. Tο μέγεθος της σκηνής δεν άφηνε περιθώρια για ιδιαιτερη κίνηση, μιας κι αν ο τραγουδιστής έκανε μισό βήμα προς τα πίσω, θα έπεφτε πάνω στα drums (οι φωτογραφικές ήταν σε επιφυλακή για παν ενδεχόμενο).
“Fading Light”, “Nothing New Under The Sun” για τη συνέχεια, και σαράντα λεπτά μετά το πρώτο τους τραγούδι οι Disconnected – οι οποίοι παρά τις κακές συνθήκες που δημιουργεί ένας άδειος χώρος, στάθηκαν αξιοπρεπέστατα – μας ευχαριστούν κι αποχωρούν.
Έντεκα παρά είκοσι, έρχεται η σειρά του χίπη Dave Mustaine Morgan Delt και της μπάντας του (τρεις κατσαρομάλληδες κλώνοι βγαλμένοι από ‘70s acid trip). Xωρίς συστάσεις, χαιρετούρες και ιδιαίτερη όρεξη οι Καλιφορνέζοι θα παίξουν κατα κόρον κομμάτια απο το “Phase Zero”, άλμπουμ που κυκλοφόρησε απο την ιστορική Sub Pop τον Άυγουστο του 2016.
Πολλά εξ αυτών, όπως τα “I don’t want to see what’s happening outside” και “System of a 1000 Lies” έχουν έντονα στοιχεία 60s-70s ψυχεδέλειας με κάποια ξεσπάσματα όπου η ψυχεδέλεια αυτή γίνεται πιο σύγχρονη, “βρώμικη” και θορυβώδης.
Τα φωνητικά είναι δεμένα στο πίσω κάθισμα καθόλη τη διάρκεια του set, και χάνονται μέσα στη σύνθεση. Εντυπωσιακότερος όλων ήταν ο drummer, ο οποίος στα δυνατά σημεία κοπανούσε τα drums του λες και του έφαγαν την γκόμενα, και όταν ηρεμούσε πάλι, τα χάιδευε γεμάτος στοργή.
Στο χρόνο που μεσολαβούσε μεταξύ των τραγουδιών, ένας από το διπλασιασμένο πλεόν πλήθος (γύρω στους 30) εμψύχωνε τον Morgan Delt με ενθουσιώδη “μπράβο” κι άναρθρες κραυγές. Ο ενθουσιασμός αυτός δεν έμοιαζε να μεταφέρεται στον frontman, ο οποίος τελικα κατάφερε να σκάσει ένα χαμόγελο σε ένα σημείο που ο πληκτράς – κιθαρίστας ξεχάστηκε στην εισαγωγή του “Some Sunsick Day”.
Δώδεκα παρά είκοσι η σκηνή θα αδειάσει και η μπάντα θα κατευθυνθεί προς το μπαρ, θα αλλάξει όμως γνώμη απο τα βροντερά “More” του προαναφερθέντος εμψυχωτή και θα επιστρέψει για encore, λίγο πιο απρόθυμα απ’ ότι τρώει αρακά ένα πεντάχρονο.
Δώδεκα ακριβώς ο Morgan μας ευχαρίστησε που ήρθαμε και μια βραδιά που δεν νομίζω να ξανασυζητηθεί (για καλούς λόγους, τουλάχιστον), έλαβε τέλος.
photos: Νικόλας Κοκοβλής
593 
