Οι Seether αποτελούν ένα από τα ηχηρά ονόματα της post grunge σκηνής των ‘00s, κερδίζοντας το ανάλογο ραδιοφωνικό airplay, όπως και την αγάπη των fan του ιδιώματος.
Αναπόφευκτα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και το σχήμα που ηγείται ο Shaun Morgan πέρασε στο περιθώριο για λίγο, όπως και τα υπόλοιπα συγκροτήματα του χώρου. Βέβαια, αυτό δεν σταμάτησε τους Seether από το να δισκογραφούν κι αισίως φτάνουν στο έβδομο full length τους, “Poison The Parish”.
Σύμφωνα με το ίδιο το group, αποφάσισαν να βαρύνουν ξανά τη μουσική τους, επιστρέφοντας στα αρχικά τους alternative/ grunge πατήματα, προσπερνώντας τις πιέσεις των μανατζαρέων και των εταιρειών για μια πιο pop πλευρά τους, που ενδεχομένως να τους ανέβαζε ξανά, εμπορικά μιλώντας πάντα.
Τελικά, το ότι ακολούθησαν το ένστικτό τους, τους βγήκε σε καλό, μιας και το νέο album είναι όντως καλό και παρότι διαθέτει έναν παρελθοντικό αέρα σε πολλά σημεία του (για να χαρούν και οι πιστοί οπαδοί τους), πατάει γερά στο σήμερα, κοιτάζοντας ευθέως μπάντες όπως Alter Bridge, Shinedown και Nickelback, που ναι μεν ανήκουν στην ίδια σχολή ουσιαστικά, αλλά πλέον ενστερνίζονται και μια πιο heavy εκδοχή τους η οποία αποτελεί και το λόγο αναπτέρωσης του ιδιώματος τα τελευταία χρόνια.
Μπουκωμένες κιθάρες με αναφορές στους Alice In Chains, υποτονικό μεράκλωμα στο στιλ των Nirvana, όμορφα refrain, εν δυνάμει μπαλάντες (που κάποτε θα κατέκλυζαν το ραδιόφωνο) και γενικά μια συνταγή που την έχουμε ξαναδεί από τους ίδιους τους Seether, με τη διαφορά πως το “Poison The Parish” είναι μάλλον η καλύτερη δουλειά τους εδώ κι αρκετά χρόνια.
Με λίγα λόγια, το νέο album επαναφέρει το συγκρότημα στα γνώριμα ηχητικά μονοπάτια του, ξεκαθαρίζοντας ταυτόχρονα την κατεύθυνση που θέλει να πάρει, δίνοντας ένα τρελό γλωσσόφιλο ζωής στην καριέρα του. Δεν το λες και λίγο…
630 
