Ένιωσα ένα ιδιαίτερο σοκ με την είδηση της αυτοκτονίας του μαγευτικού Chris Cornell, όχι επειδή είμαι ένας παθιασμένος ακόλουθος της καριέρας του.
Ειλικρινά δεν είμαι, αλλά νιώθω να χάνω συνεχώς ανθρώπους που μεγάλωσα να βλέπω στα μουσικά κανάλια, να ακούω τις φωνές στους στα bar, καλλιτέχνες τους οποίους σέβομαι. Και έτσι νιώθω να χάνω και ένα κομμάτι από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Για να αισθανθώ καλύτερα, βρίσκω καταφύγιο αλλού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αποφασίζω να γαντζωθώ ακόμη περισσότερο από τα χείλη του υπεραγαπημένου μου Mark Lanegan. Αυτή η χροιά είναι από εκείνες που ακούμπησαν την ψυχή μου και άφησαν εμφανή τα αποτυπώματα τους, τα οποία θα μπορέσουν να ανακαλύψουν τα πνευματικά CSI, ακόμη και αν περάσουν δεκαετίες.
Ο Mark Lanegan και η μπάντα του λοιπόν, μετά το εξαιρετικό “Phantom Radio” του 2014, επιστρέφουν με το νέο τους album, “Gargoyle”. Δανείζεται από τη γοτθική αρχιτεκτονική και βασίζει το νέο του έργο στην σκοτεινή δυναμική ενός φτερωτού αιλουροειδούς, που κοσμεί πολλά κτίρια της κεντρική (και όχι μόνο) Ευρώπης.
Με την έναρξη του “Death’s Head Tattoo”, η φωνή του Mark με το ανατριχιαστικότης vibrato σε μαγνητίζει και φαινομενικά το “Gagoyle” είναι η φυσική, μουσική συνέχεια του προηγουμένου πονήματος. Το “Nocturne” με την post-punk αισθητική του με κέντρο τη βαριά φωνή που λίγο-λίγο ανεβαίνει σε ένταση ακολουθεί, στο “Blue Blue Sea” εμφανίζονται πιο μπροστά τα πλήκτρα, σε τόνο εκκλησιαστικού οργάνου, το “Beehive” είναι μια από τις δυνατές στιγμές του album, που δίνει σκυτάλη σε μια από τις πιο δραματικές και ήρεμες, το “Sister”.
Το “Emperor” ίσως είναι το πιο όμορφο κομμάτι του δίσκου, αλλά η μελωδία κάτι μου θυμίζει (φέρνει λίγο στο γνωστό “The Passenmer”), το κομμάτι όμως, παραμένει εξαίσιο. Μπαλάντα και το “Goodbye To Beauty”, τα “Drunk on Destruction” και “First Day of Winter” δεν αλλάζουν σε ένταση και ρυθμό και το “Old Swan” κλείνει άψογα το δίσκο με τη μελωδία του να είναι ένα φόρος τιμής στους U2.
O Mark εκτός από τη βοήθεια του φίλου του Alain Johannes, αυτή τη φορά συνεργάζεται στη σύνθεση με τον Rob Marshall, και ίσως για αυτό το album αρκετές φορές ακούγεται αρκούντως βρετανικό, πλησιάζοντας αρκετά το ύφος του νησιού στα τέλη των 80s-αρχές 90s. Αν ψάχνεις να βρεις αυτό που έκανε ο Lanegan στα χρόνια των Screaming Trees, να πας αλλού να το βρεις, γιατί εδώ συνεχίζει το χαβά του, ψάχνοντας να ανακαλύψει κάτι που έψαχνε και στο “Blues Funeral”.
O Mark Lanegan βρίσκεται μια ποιητική έκσταση και δημιουργεί έναν ιστό στον οποίο πέφτουμε όλοι μας σαν ζαλισμένες από την ανοιξιάτικη ζέστη και αιχμάλωτοι προσκυνούμε την αρχοντιά του. Μια αρχοντιά που παραμένει, ακόμα και σε τέτοιες στιγμές, στις οποίες δεν χρησιμοποιεί όλες του τις δυνατότητες, επιμένοντας να μας νανουρίζει με τη κοενική του θλίψη, τυλιγμένος σε μια παραγωγή που συνοδεύει πάντα καλλιτέχνες της εμβέλειας του.
Τι να σημαίνει ο φράκτης στο εξώφυλλο; Αποτρέπει εμάς να μπούμε στον ψυχισμό του ή εκείνον να δραπετεύσει; Εξάλλου τα gargoyles κοσμούσαν τα κτίρια διώχνοντας το κακό μακριά…
Γοητευμένος και πάλι!
712 
