Ο Jose Gonzalez δεν χρειάζεται διθυράμβους και τυμπανοκρουσίες, για να περιγράψουμε το ταλέντο και την όποια ζωντανή εμφάνισή του.
Η παρουσία του και μόνο αποπνέει μια γαλήνη, μια εσωτερικότητα και μια ιδιάζουσα πνευματικότητα. Είναι ο ορισμός της ήρεμης δύναμης.
Έτσι πέρασε κι από την Αθήνα την Κυριακή 21 Μαΐου. Χρειάστηκε κάτι λιγότερο από μια δεκαετία για να μας ξανασυστηθεί, να μας γυρίσει πίσω και να μοιραστεί αυτή την ιδιαίτερη αύρα του, σ’ ένα ακουστικό σετ από την έως τώρα πορεία του.
Οι πόρτες μπορεί να άνοιξαν από τις 7, όμως η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν και τόσο ενθαρρυντική. Κάτι ο τελικός του μπάσκετ, κάτι η μεγάλη γιορτή (Κωνσταντίνου κι Ελένης), ήταν σαφώς κάποια στοιχεία που δε βοήθησαν ιδιαίτερα, ώστε να προσελκύσουν πάνω από 200 φίλους του αργεντινοσουηδού καλλιτέχνη.
Ένα πανέμορφο σεντόνι (εν είδη banner), με λιτά σχήματα, αντίστοιχα με τη θεματολογία του artwork των album του, μαγνήτιζε τα βλέμματα στην παρεΐστικη ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί, με τις κιθάρες του να τον περιμένουν επί σκηνής.
Ο Gonzalez συνεπής στο ραντεβού του, ανέβηκε λίγο μετά τις 9:30, χαιρέτισε το κοινό και δήλωσε ευχαριστημένος που βρίσκεται πάλι στην Αθήνα μετά από πολύ καιρό. Η Alhambra του υπάκουσε πλήρως στο δεξιοτεχνικό παίξιμό του, επιβάλλοντας τη γαλήνη που αποπνέει ο ίδιος ο καλλιτέχνης από τα πρώτα κιόλας αρπίσματα του “With the Ink of a Ghost”, από το τελευταίο του προσωπικό album “Vestiges & Claws”.
Ακολούθησαν το “Stay in the Shade” και το μοναδικό “Lovestain”, από την προ 14 ετών πρώτη του δισκογραφική δουλειά “ Veneer”, καταδεικνύοντας πως η προσωπική του πορεία έχει μια θεματολογική συνέχεια, μια ασύλληπτη συνέπεια κι αναδύεται μια πρωτόγνωρη φρεσκάδα, τόσο από το ύφος των συνθέσεών του, αλλά και τη γαλήνια, πεντακάθαρη, κρυστάλλινη φωνή του και το περίτεχνο παίξιμό του.
Στακάτα ρυθμικά, λυρικά κι αέρινα αρπίσματα, μικρά χρωματικά περάσματα χώρεσαν σε ένα αρμονικά δεμένο setlist απ’ όλη του τη δισκογραφία συν το “Line of Fire” από το παράλληλο project του, τους Junip. “The Nest”, “Forest”, “Every Age” κι οι λίγο πολύ αναμενόμενες διασκευές “Hand on Your Heart” (από Kylie Minogue) και “Heartbeats” (από The Knife) ενθουσίασαν τον κόσμο, που σε κάθε στιγμή τον αποθέωνε, αφού είχε κατορθώσει να τους καθηλώσει κατά τη διάρκεια των κομματιών.
Μια πραγματικά ευγενική παρουσία, που πίνοντας το ποτό του, έμαθε και το “γεια μας” στα ελληνικά όπως επίσης και το “ευχαριστώ”, στο κλείσιμο της συναυλίας και σε γενικές γραμμές, η όλη του παρουσία ήταν ένα παζλ από μικρά, απλά κι έντονα οικεία πράγματα που έκανε ο Gonzalez, ώστε η κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα που τον ακούσαμε, να μας μυήσει στην ποίησή του μέσα από 20 συνθέσεις κάτω από τον ανεπαίσθητο ήχο καταρρακτώδους βροχής εκτός του χώρου.
Μπορεί να μην έχει τα στοιχεία ενός βιρτουόζου καλλιτέχνη, εντούτοις η υποτονική αυτή δυναμική του μετατρέπεται σε μαγικό ραβδί ώστε οι μελωδίες του να ηχούν στ’ αυτιά ώρες μετά. Το “Leaf Off / The Cave”, παρόλο που παίχτηκε κάπου στο μέσον του Live χαράχτηκε στη μνήμη μου και μουρμουρίζουν ακόμα τα στιχάκια του στο μυαλό μου:
“Why can’t you take the leaf off your mouth? Now that you have the facts on your side
Take a moment to reflect where we’re going, Let reason guide you”
Εις το επανιδείν Jose.
photos: Αφροδίτη Ζαγγανά
567 
