Όση διάθεση και να έχεις να είσαι αντικειμενικός και κριτικός απέναντι σε κάποια κομμάτια της ιστορίας του σκληρού ήχου κάποιες φορές δεν γίνεται.
Τι να γίνει, είναι κάποιοι δίσκοι που όταν τους βάζεις το επίπεδο καλτίλας ανεβαίνει σε σημείο που ακούς την φωνή του αείμνηστου Μουστάκα στο αφτί σου να ψιθυρίζει: “Σας αρέσει το χέβι μέταλ;”.
Ένας από αυτούς του δίσκους είναι και το “King of The Dead”, η καλύτερη ίσως δουλειά των Cirith Ungol και ένας από τα album που στιγμάτισαν το αμερικάνικο heavy metal, παρέα με διαμάντια όπως το “Crystal Logic” των Manilla Road και το “Into Battle” των Brocas Helm. Μακριά από τα ροκσταριλίκια που σημάδεψαν μεγάλο κομμάτι του ήχου στα 80s, αυτοί οι δίσκοι βγήκαν χωρίς καμία προσδοκία οικονομικής επιτυχίας ή ανέλιξης.
Αυτό που τους κάνει τόσο αξιομνημόνευτους είναι ότι γράφτηκαν με την ίδια νοοτροπία που γράφτηκαν και τα πρώτα album αμερικάνικου hardcore, είναι μουσική από nerds για nerds. Ότι οι συγκεκριμένοι σπασίκλες φόραγαν δερμάτινα και καρφιά, άκουγαν Yes και Wishbone Ash και διάβαζαν Moorcock και Howard αντί για τα μαθήματα τους όταν ήταν πιτσιρικάδες, είναι αδιάφορο. Αυτό που τους χαρακτηρίζει σαν τέτοιους είναι ταυτόχρονα το οπαδιλίκι και η αγνότητα.
Για αυτό και δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε με περιγραφή της παραγωγής, πόσο παικταράδες είναι και πόσο πουλήσανε, όλα αυτά δεν έχουν τόσο σημασία. Ίσως κάποιοι μαθημένοι με τον πιο τζαμάτο σύγχρονο metal ξενερώνουν με τις κραυγές του Tim Baker και σήμερα το εξώφυλλο ίσως να φαίνεται σε κάποιους αστείο. Δεν πειράζει, η μουσική παραμένει γνήσια, το “King of The Dead παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι της metal ιστορίας κι αν μας αρέσει λίγο παραπάνω είναι επειδή μας θυμίζει την εποχή που διαβάζαμε Savage Sword Of Conan με φακό κάτω απ’ τα σεντόνια. Συμπαθάτε μας, έτσι είμαστε εμείς οι σπασίκλες.
556 
