Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του rock, ίσως είναι και η ανθρωποδυναμική ταύτιση του ακροατή με αυτό το δομημένο σύνολο ήχων που λαμβάνει τον όρο “μουσική”.
Αυτή η τάση να ανεβοκατεβάζεις το κεφάλι ασυναίσθητα στο άκουσμα ενός riff, ενός solo, το air guitar / drums / bass μπροστά στον καθρέφτη που αποτυπώνει χείμαρρους πόρωσης και εκχυόμενης αδρεναλίνης, το sing along ξελαρύγγιασμα στα ρεφρέν που σε συνεπαίρνουν και ταυτόχρονα επισύρουν διπλά κοινόχρηστα γιατί ποιός είσαι εσύ ρε φίλε που θα ξυπνήσεις το μωρό της Αποπάνωγλου επειδή κάνεις μπάνιο;
Προς τι ο πρόλογος θα αναρωτηθείς εύλογα φίλε αναγνώστη. Θα σου απαντήσω. Ο λόγος είναι το τρίτο LP μιας superstar μπάντας, από τις λίγες που πληρούν δικαίως τον αστρικό όρο. Για το “Amber Galactic”, τρίτο album των Night Flight Orchestra, το οποίο απετέλεσε εν πολλοίς μια κεραμίδα επί κεφαλής για τον γράφοντα. Κυρίως λόγω της ποιοτικότατης μουσικής που δημιούργησαν όσο και για το μουσικό παρελθόν των συντελεστών αυτού του debut που δείχνουν ένα αφάνταστα διαφορετικό πρόσωπο με μια δουλειά που γονατίζει ψυχές.
Ο Bjorn Strid, αυτό το σπουδαίο λαρύγγι που μεγαλούργησε (και συνεχίζει να το κάνει) με τους θεούληδες του σουηδικού death metal Soilwork, με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Καταπληκτική rock ερμηνεία, δυναμικότατος ως άλλος Coverdale, παθιασμένος ως ένα alter ego του “The Voice” Glenn Hughes, δίνει ερμηνευτικά ρέστα έχοντας ως μελωδική συνοδεία εξαιρετικούς μουσικούς, τον κιθαρίστα David Andersson (ο οποίος ήταν live sessionάς τον τελευταίο καιρό στους Soilwork) και έναν μάγο των πλήκτρων, τον Richard Larsson, ο οποίος δίνει ένα πανέμορφο ’80s AOR αέρα στις συνθέσεις, κάνοντάς σε να θέλεις να βρεθείς σε μέρος που να αιωρούνται ντισκομπάλες. Ρυθμικώς επικρατεί κέφι στον ύψιστο βαθμό, με τους Sharlee D’ Angelo στο μπάσο (μέγας παίχτης, τι να λέμε) και Jonas Kallsback (drums) να είναι άνετοι και φουριόζοι στα όσα επιχειρούν, γεμίζοντας τον ήχο χωρίς φλυαρίες με ένα αψεγάδιαστο background.
Καταπληκτικά τα “Midnight Flyer” και “Star Of Rio”, κατ’ ευθείαν από τα σπλάχνα των Whitesnake και των προσωπικών album του Hughes με έξοχα solo, τα “Gemini” και “Domino” που θα ήθελα να δω τα μούτρα των Sammy Haggar, Graham Bonnet και David Lee Roth ακούγοντάς το, το “Sad State Of Affairs” που θυμίζει όλες τις μεγάλες μπάντες κατά το έμπα τους στην 80’s δεκαετία (παραπέμποντας στις δουλειές των Uriah Heep, των Asia, των Kansas και τόσων άλλων), τα πανέμορφα Magnumικά “Jennie”, “Josephine”, “Space Whisperer” και “Something Mysterious” ή το prog rock του “Saturn In Velvet”, δείγματα πηγαίας, ανεξίτηλης τέχνης.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Το “Amber Galactic” των Night Flight Orchestra με ενθουσίασε μέχρι οφθαλμικής υδάτωσης. Μουσική που μου επανέφερε θαυμάσιες αναμνήσεις, θυμίζοντάς μου διαθέσεις που είχα να τις νιώσω από παιδί, συναισθήματα που βίωσα όταν πρωτοάκουγα τους Rainbow, τους Whitesnake, τους Europe, τους Bon Jovi, τους Boston και όλους αυτούς που καθόρισαν ανατριχιαστικώς τη ζωή μου. Καταπληκτική δουλειά, ισάξια όλων των θρυλικών album που όρισαν αυτόν τον έρωτα που λέγεται hard rock. Σκίρτησε η καρδιά μου ρε φίλε, πως το λένε; Άχαστο.
www.facebook.com/thenightflightorchestraofficial
1068 
