SAXON (07/04/11) FUZZ CLUB

Είναι λίγο παράξενα τα συναισθήματα όταν μετά από 25 χρόνια θα ξαναπαιχτεί μπροστά σου η πρώτη συναυλία της ζωής σου, έστω και αν αυτή τη φορά είναι σε σμίκρυνση. Επίσης η σύμπτωση να παίζουν πυρηνικά ατυχήματα και τις 2 φορές, Τσέρνομπιλ τότε Φουκουσίμα τώρα, είναι το λιγότερο σατανική. Προσοχή μάγκες την τρίτη φορά…

Είμαι σίγουρος πως και για τον Ηλία και την παρέα του θα πρέπει να ήταν αρκετά ιδιαίτερη αυτή η συναυλία και να του επανέφερε ξεχασμένες εικόνες και συναισθήματα. Ένα έχω να πω, μερικοί άνθρωποι δεν αλλάζουν όχι μετά από 25 αλλά ούτε μετά από 125 χρόνια. Απλά μένουν αυτοί που πάντα ήταν, άντε με κανένα κιλό παραπάνω και με λιγότερα μαλλιά αλλά κατά βάθος ίδιοι.

Φυσικά οι Spitfire δεν είναι οι ψαρωμένοι πρωτάρηδες του τότε αλλά μια μπάντα που εκμεταλλεύεται τη δεύτερη ευκαιρία της με τον καλύτερο τρόπο. Έχω καιρό να ακούσω από headliner καλό ήχο στο Fuzz, οπότε το να έχω τέτοια απαίτηση από τους Spitfire μου μοιάζει τραβηγμένη. Ότι όμως έχασαν από τον ήχο το κέρδισαν από την όρεξη που είχαν αλλά και την ενέργεια που βγάζει πάνω στη σκηνή κυρίως ο Ηλίας. Το υλικό για να ξεσηκώσουν κόσμο το έχουν έτσι και αλλιώς αφού και τα καινούργια κομμάτια είναι πολύ καλά (“Macedonia”, “Gates Of Fire”…) αλλά και τα παλιά, έτσι και αλλιώς αγαπημένα “Whispers”, “Lady Of The Night” και “Lead Me On” που έκλεισαν το σετ τους, ακούγονται πολύ πιο “φρέσκα” απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Καλή εμφάνιση από μια από τις ιστορικότερες ελληνικές μπάντες.

Το ότι οι Saxon είναι μεγάλη μπάντα είναι δεδομένο. Το ότι δεν μπορείς να τους χορτάσεις είναι το περίεργο. Και πώς να συμβεί αυτό όταν ένας από τους πιο χαρισματικούς frontmen του metal, που έχει “χτίσει το μαγαζί” μαζί με μερικούς άλλους, αρνείται να πάρει σύνταξη (αυτό έλειπε) λόγω νιότης που περνάει ακόμα… στα 60!

Το ποιο best of θα επιλέξουν να παίξουν, ποια καινούργια κομμάτια λίγη σημασία έχει. Η όρεξή τους και το χάρισμα του Biff να κάνει δικό του το κάθε κοινό είναι τόσο έντονα που τους κάνει απλά απολαυστικούς. Η συσσωρευμένη εμπειρία τριάντα-βάλε χρόνων κάνει κάθε στιγμή τόσο έντονη που δε θες να σταματήσουν να σε πωρώνουν με το “Princess Of The Night” ή το “And The Bands Played On” ή το “Broken Heroes”. Θες οπωσδήποτε άλλη μια φορά το “Crusader”, το “747 (Strangers In The Night)” και αν έχεις ξεχάσει πόσο μεγάλο κομμάτι είναι το “The Eagle Has Landed”, μη φοβάσαι, ο θείος Biff θα στο θυμίσει. Τα νέα κομμάτια αν και δεν είναι τόσο έντονα σε συναισθηματικό αντίκτυπο, παραμένουν καλά classic metal κομμάτια, και μια ακόμα γενιά θα δεθεί μαζί τους και θα γιγαντώσει και άλλο αυτό το βρετανικό γίγαντα με το όνομα Saxon.

Όταν αυτός ο γίγαντας σε σέβεται τόσο που παίζει σετ 23 κομματιών μένοντας στη σκηνή πολύ περισσότερο από 2 ώρες με μόνο στόχο να σε διασκεδάσει και το χαίρεται με την ψυχή του μαζί σου, τι άλλο μπορεί να ζητήσεις; Να γκρινιάξεις γιατί δεν έπαιξαν ένα αγαπημένο σου τραγούδι είναι απλά αχαριστία, αν σκεφτείς το τι έπαιξαν και πόση ώρα.

Ισως είναι χαρακτηριστικό της… φυλής μας που θα αναγνωριστεί και από έρευνες στο μέλλον. Όλοι όσοι μαζευόμαστε σε αυτά τα live, τραγουδάμε, χτυπιόμαστε, ιδρώνουμε και ξεδίνουμε όλοι μαζί, έχουμε τουλάχιστον ένα κοινό. Κρατάμε ζωντανό μέσα μας ένα κομμάτι από το παιδί που ήμασταν κάποτε και όσο του δίνουμε χώρο να διατηρηθεί τόσο θα έχουμε και κάτι που μας ενώνει είτε κάποιος είναι 15 είτε 85, και που φτάνει στα όρια του μεταφυσικού. Ρωτήστε τύπους σαν τον Ηλία και τον Biff ( τον Lemmy, τον Ozzy…) αν είναι έτσι ή όχι.

Saxon setlist: