Πρέπει να έχει κάτι το νερό εκεί πάνω, δεν εξηγείται αλλιώς.
Μια τσουτσεκοχώρα 300 και κάτι ψιλά χιλιάδων κατοίκων που στον τομέα της τέχνης τουλάχιστον έχει δώσει τόσα ποιοτικά δείγματα που ούτε χώρες με τον 20πλάσιο πληθυσμό δεν έχουν κάνει. Σε όλα τα είδη και σε όλες τις μορφές που μπορεί να πάρει η μουσική.
Μια από τις πολύ καλές μονάδες είναι και οι Solstafir οι οποίοι από το 2002 έχουν δημιουργήσει πέντε δουλειές που χαρακτηρίζονται από πολύ καλές έως αριστουργηματικές (με προσωπικό highlight να ορίζεται στο “Masterpiece of Bitterness” του 2005), με εκφραστική ποικιλία από τα πρώτα black metal χρόνια ως τις πρόσφατες shoegaze / post εποχές τους.
Το νέο, έκτο τους LP “Berdreyminn” δεν παρεκκλίνει ατμοσφαιρικώς τουλάχιστον από τον προ τριετίας προκάτοχό του “Otta”. Αργή ρυθμικά, απλωμένη τραγουδοποιΐα, με μινιμαλιστικό αλλά πεντακάθαρο ήχο, πρωταγωνιστικό ρόλο στα keyboards / synths, πολύ καλά φωνητικά από τον Tryggvason (αν και δεν καταλαβαίνω γρι τι λέει) και μελωδίες που μάλλον εκπορεύονται από τον έρωτα της μπάντας για τα ’70s prog rock. Κιθαριστικώς πολύ διακριτικό και με πλήρως post rock-ική ακορντολογία με κύριο ατού του, τα διάσπαρτα συναισθηματικά ξεσπάσματα εν μέσω της γενικής ηρεμίας που επικρατεί, με έναν τρόπο που θυμίζει 80’s dark wave ή και God Is An Astronaut τακτικές.
Πολύ καλές στιγμές στο επικό “Refur” (θα μπορούσε να είναι κομμάτι των Russian Circles), στο revival παλιακό rock του “Isafold” και “Hvit Saeng” με τις μπασογραμμές και τον μελλοντολογικό early ’80s απόηχό τους, στο Hammock like post rock του “Hula” με την εξαιρετική piano based ατμόσφαιρά του, στο σχεδόν dark wave “Naros” που θα μπορούσε να έχει γραφτεί από 90’s ελληνική alternative μπάντα, στο doomy “Dyrafjordur” (γαμώ τη γλώσσα σας γαμώ λέμε!) και στο πειραματικό “Blafjall” που ρίχνει κάποιες γέφυρες με το παρελθόν τους, όντας ένα speedάτο metal τραγούδι.
Προοδευτικό υλικό στο dna του αλλά άμεσα παρουσιαζόμενο από την θαυμάσια αυτή μπάντα (παρά τη μακροσκελή φύση των συνθέσεων η ροή είναι άνετη και δεν κουράζει ούτε στο ελάχιστο), το “Berdreyminn” με κέρδισε από την αρχή. Η προσωπική μου ένσταση είναι φυσικά η απόδοση των στίχων στη μητρική τους γλώσσα, κάτι που ίσως να έχει στερήσει από την μπάντα πολλά στον τομέα της δημοτικότητας από την άλλη όμως δεν μπορώ να μη βγάλω το καπέλο μπροστά στην συνθετική ομορφιά των Ισλανδών. Και αυτό που θα με εκπλήξει πραγματικά θα είναι το να ακούσω κάποια πραγματικά κακή μπάντα από αυτό το νησί.
https://www.facebook.com/solstafirice
734 
