Δέκα χρόνια πορείας κλείνουν οι αθηναίοι Maplerun και πλέον είναι προφανές πως ξέρουν τι θέλουν και με ποιο τρόπο μπορούν να το αποτυπώσουν στο πεντάγραμμο.
Το “Partykrasher” είναι η τρίτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, με την παραγωγή να έχει αναλάβει ο “πολύς” David Bottrill (ο οποίος έχει συνεργαστεί με Tool, Muse, King Crimson, Placebo, Silverchair, The Smashing Pumpkins, Stone Sour, Mudvayne, The Tea Party, Dream Theater μεταξύ άλλων), ενώ το mastering είναι δια χειρός Justin Shturtz (Slipknot, Paramore, Him, Shinedown κτλ).
Το μοντέρνο alternative metal ηχητικό ποιόν της μπάντας πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον και η εξέλιξή τους μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια είναι θεαματική, προσαρμόζοντας τις πάμπολλες επιρροές του με έξυπνο τρόπο, διατηρώντας ένα δικό τους, πολύπλευρο, στιλ.
Το εναρκτήριο “DIY” είναι μια μίξη Tool και System of a Down, ενώ το “Keep On Staring” φλερτάρει παράλληλα με τους My Chemical Romance και τους Dream Theater (στις πιο straightforward στιγμές τους). Το “When You’re Down” με μετέφερε πρόσκαιρα στο Seattle, το “Give it to You” με έκανε να θέλω να βάλω να παίξει ξανά το ντεμπούτο των Scars on Broadway και το “Partybomb” μου έδειξε το πώς θα ακούγονταν οι Limp Bizkit άπαξ και συνεργάζονταν με τους The Smashing Pumpkins.
Φτάνοντας στα μισά του δίσκου, τα “Replace Me” και “Krash” βγάζουν μερικά Korn γούστα σε σημεία, με το “Wasted” να αποτελεί μια εξαιρετική διπολική σύνθεση και τον Nick να δείχνει για πολλοστή φορά το ερμηνευτικό ποιόν του. Άλλη μια heavy στιγμή το “Arrow”, το οποίο δίνει την σκυτάλη στο επιλογικό “Remedy”, μια σύνθεση με πανέμορφη εισαγωγή, που μετουσιώνεται σε ένα κομμάτι που σε πάει από τους SOAD στους Megadeth κι από τους Godsmack στους My Chemical Romance, αποτελώντας για τον γράφοντα μια από τις καλύτερες στιγμές του “Partykrasher”.
Όλα τα παραπάνω τραγούδια, ανεξαρτήτως ύφους, αποδίδονται υπό το σχιζοειδές μουσικό βλέμμα των Maplerun, το οποίο, πιστέψτε με, φιλτράρει τα πάντα κι ανακατεύει τις νότες στο προσωπικό blender του group, με το αποτέλεσμα να δικαιώνει τους συνθέτες, τους εκτελεστές και τους συντελεστές του δίσκου.
Κάποιοι θα θεωρήσουν πως ο διαρκής παραλληλισμός με άλλα σχήματα είναι κάτι αρνητικό για τους Maplerun. Ίσως για μερικούς να είναι μειονέκτημα το να γίνονται τόσο εμφανείς οι επιρροές κάποιου. Προσωπικά όμως, βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το να ακούς μια μπάντα, η οποία παρότι έχει σαφή δικό της μουσικό παρανομαστή, δεν προσπαθεί να κρύψει από πού προέρχεται, ενώ ενδεχομένως κάθε τραγούδι να βγάζει κάτι διαφορετικό στον καθένα, γεγονός άκρως θετικό, που επιβεβαιώνει και την πολύπλευρη υπόσταση του συγκροτήματος.
Εν ολίγοις, μια ολοκληρωμένη μουσική πρόταση από τους Maplerun, οι οποίοι συνεχίζουν ακάθεκτοι την ανοδική πορεία τους και με κάθε δουλειά τους δείχνουν τον επαγγελματισμό, αλλά και την τρέλα, που τους διέπει.
669 
