40- Still Counting

Την προηγούμενη Κυριακή το βράδυ έπεσα πάνω στην εκπομπή “Chart Show”, η οποία θα είχε ως θέμα τα 30 δημοφιλέστερα rock κομμάτια στην Ελλάδα. Αποφάσισα λοιπόν να τη χαζέψω, να δω τι έχει να πει.

Άλλωστε ήξερα προκαταβολικά πως θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον (από κοινωνιολογικής πάντα άποψης) το να βλέπω τη Ναταλία Γερμανού να μιλάει για τη συγκεκριμένη σκηνή, μιας και οι στίχοι που κατά καιρούς γράφει, όπως και το γενικότερο στυλ μουσικής που προωθεί, απέχει παρασάγγας από οτιδήποτε rock. Παρόλα αυτά, εν τέλει, γνώριζε περισσότερα από ότι περίμενα. Το ζουμί όμως δεν ήταν τόσο η παρουσιάστρια, όσο κάποιοι από τους καλεσμένους της (οι περισσότεροι μέσω video) που είχαν τον άτυπο ρόλο του σχολιαστή των διάφορων κομματιών…

Ανάμεσα λοιπόν σε αυτούς που σχολίαζαν τα κομμάτια (μερικοί από αυτούς εξ αρχής σου έδιναν την εντύπωση πως η σχέση τους με τη rock ήταν επιφανειακή και μόνο) βρισκόταν και ο τραγουδιστής μιας pop-wannabe rock- μπάντας (επιπέδου Ονιράμα και κάτω) ονόματι Κόκκινα Χαλιά (ναι, ο τόνος δυστυχώς δεν πάει στο πρώτο “α”…) ο οποίος εκτελεί παράλληλα και χρέη παρουσιαστή της ελληνικής (λαϊκο- pop) εκπομπής Mega Star.

Παραβλέπω όμως το μουσικό ποιόν του συγκροτήματός του, μιας και δεν έχω κανένα πρόβλημα με την pop, αρκεί να μην προσπαθεί να το παίξει “σκληρή”. Επίσης, δε θα σχολιάσω καν την άκρως αστεία στιλιστική άποψη που έφερε… Θα σταθώ όμως σε μια ατάκα που είπε, η οποία, αν τη σκεφτούμε κάπως καλύτερα, χαρακτηρίζει το ποιόν όλων των “περαστικών” από τη rock κουλτούρα. Σε σχολιασμό του εν λόγω καλλιτέχνη για το κομμάτι “You Give Love A Bad Name”, των Bon Jovi, θέλοντας να δώσει ένα παράδειγμα για

κάποιο παλιό τραγούδι του σχήματος, αναφέρθηκε στο “Always”… Τελεία… Όχι σε άλλο… Μονάχα σε αυτό!  Άκου φίλε μου, πρέπει να ξέρεις πως η συγκεκριμένη μπαλάντα έκανε την εμφάνισή της στο best of album των Bon Jovi, με τίτλο “Crossroads”, το οποίο κυκλοφόρησε το 1994. Τι σημαίνει αυτό; Πως έως τότε υπήρξαν πολύ πιο γνωστά και σίγουρα πολύ πιο σημαντικά τραγούδια άξια αναφοράς, που πιθανότατα δε γνώριζες.

Η ουσία όσων είπε, περιγράφει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που νομίζουν πως ακούνε rock, αλλά στην ουσία γνωρίζουν μονάχα ότι έχουν ακούσει στο ραδιόφωνο ή μέσω ενός φίλου. Είναι εκείνοι που νομίζουν πως ο Alice Cooper ξεκίνησε την καριέρα του το 1989 (λόγω του “Poison”), που θεωρούν πως ο Gary Moore έχει βγάλει συνολικά δύο- τρία κομμάτια, ή που έχουν την εντύπωση πως οι Queen είναι μονάχα το “We Will Rock You” και το “We Are The Champions”. Εννοείται πως δε περιμένω από οποιονδήποτε να γνωρίζει όσα περισσότερα μπορεί, ή να τα ξέρει όλα (πράγμα ούτως ή άλλως, αδύνατο)! Αλλά άπαξ ρε συ και δε σκαμπάζεις, μην κάνεις καν τον κόπο να μιλήσεις! Sorry κιόλας, αλλά επειδή ξέρεις ένα “Nothing Else Matters”, ένα “Smoke On the Water” και ένα “Whole Lotta Love”, δε σημαίνει πως ακούς rock!

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί πολύ απλά, η άγνοια και παράλληλα η μη συνειδητοποίησή της, επιφέρει μια κριτική ματιά εκ μέρους σου, η οποία βασίζεται στο ότι πολύ απλά δεν καταλαβαίνεις κάποια πράγματα, με αποτέλεσμα να φθείρεται άνευ λόγου μια μουσική που βάλλεται, ούτως ή άλλως, συνεχώς και έχει ήδη να αντιμετωπίσει πολλές από

τις “ταμπέλες” που όλοι εσείς οι “είδα φως και μπήκα”, αυθαίρετα έχετε τοποθετήσει! Πιο κατανοητός δε μπορώ να γίνω!

Βέβαια υπήρχαν και άνθρωποι στην εκπομπή που όντως γνώριζαν τι έλεγαν (με πρωτοστάτες τον Κωνσταντίνο Καζάκο, την Τζώρτζια Κεφαλά από τους Μπλε και τον frontman των 48 Ώρες, Βαγγέλη Παναγόπουλο), ενώ μεταξύ αυτών και των διάφορων “περαστικών” που προανέφερα, υπήρχε και μια μοντέλα (η Όλγα Φαρμάκη) της οποίας οι απόψεις περί rock ήταν σα τα βυζιά της: γεμάτες αέρα!

Δημοσιεύθηκε στις 11/04/11

ΥΓ Δε στάθηκα καθόλου στα της κατάταξης των τραγουδιών, μιας και τα αποτελέσματα ήταν προϊόντα στατιστικής έρευνας, και πάνω κάτω αναμενόμενα, αλλά για την ιστορία, στο νούμερο ένα βρέθηκαν οι Rolling Stones με το “(I Can’t Get No) Satisfaction”