Το Sports Hall “Arena Armeec” είναι ένα εντυπωσιακό κλειστό γυμναστήριο στις παρυφές της βουλγαρικής πρωτεύουσας με χωρητικότητα που μπορεί να κυμανθεί από τις 12.000 ως τις 17.000 κόσμου.
Τα τελευταία χρόνια αποτελεί ένα σύνηθες συναυλιακό καταφύγιο και ιδανική λύση ιδιαίτερα για μεγάλα παραδοσιακά ονόματα του χώρου.
Η Βουλγαρία έχει αναπτύξει μια έντονη συναυλιακή δράση εδώ και αρκετά χρόνια, με διοργανώσεις που προσφέρουν μια φερεγγυότητα στον κόσμο, σε χώρους άνετους και ανθρώπινους, με εξαιρετικό ήχο και μια πληθώρα ονομάτων. Πολλά από αυτά αποτελούν ταμπού για τη χώρα μας, όπως αυτοί εδώ οι σουηδοί…
Μια νέα σειρά συναυλιών άνοιξαν οι βόρειοι hard rockers με την εμφάνισή τους στη βουλγαρική πρωτεύουσα. Το σύντομο ζέσταμα των 40 περίπου λεπτών ανέλαβε η τοπική μπάντα Sevi που έδινε περισσότερο την εικόνα προσωπικής μπάντας της εντυπωσιακής τραγουδίστριας. Το ύφος τους πολύ κοντά στο μελωδικό hard rock με 2-3 συνθέσεις να αγγίζουν και το κλασικό metal, με αρκετά καλό ήχο, όμως γενικά επίπεδες και μάλλον αδιάφορες συνθέσεις.
Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως η frontwoman τους , με την εξαιρετικά άνετη φωνητική της παράσταση, τη σκηνική της παρουσία και την κινητικότητά της κράτησε την εμφάνιση μακριά από την αδιαφορία. Το ευγενικό βουλγαρικό κοινό τους χειροκρότησε και τους στήριξε σε πολλές στιγμές.
Ακριβώς στις οκτώμισι το βράδυ, οι πέντε μουσικοί πάτησαν στη σκηνή του “Armeec”. Μετά από μια καριέρα σχεδόν 35 χρόνων και δέκα στούντιο άλμπουμ, οι Europe απολαμβάνουν μια αξιοθαύμαστη ισορροπία. Με ελάχιστες αλλαγές στη σύνθεση (ουσιαστικά μετά την αποχώρηση του ντράμερ Tony Reno το 1984, η μοναδική αλλαγή ήταν η αντικατάσταση του John Norum από τον Kee Marchello από το 1986 ως το 1992), αποτελούν πραγματικά μια ομάδα που λειτουργεί σχεδόν αυτόματα, όμως καθόλου ψυχρά.
Διανύοντας μια μουσική διαδρομή εξέλιξης από το heavy hard των δύο πρώτων δίσκων, στο ραδιοφωνικό hard, το ΑΟR και μετά την επανασύνδεση πίσω σε σκληρότερα μονοπάτια, έχουν διατηρήσει μόνιμα τον πυρήνα του άμεσου, μελωδικού hard rock με αφετηρία τις μεγάλες τους επιρροές από τα παραδοσιακά γκρουπ των 70’s.
Με το ομότιτλο “War of kings” του τελευταίου τους άλμπουμ (μιας ευλαβικής αφιέρωσης στο αρχέγονο, κλασικό hard rock), οι σουηδοί έχουν σηκώσει το κοινό στο πόδι (περισσότεροι από 4000 πιστοί) που τους υποδέχεται με εντυπωσιακό τρόπο. Με αιχμή του δόρατος τον Tempest που βρίσκεται σε απίστευτη κατάσταση φωνητικά και σαν perfomer, δεν αφήνουν λεπτό να πάει χαμένο. Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο, δεν υπάρχουν ανούσια κενά και ατομικά σόλο πουθενά.
Το setlist είναι μοιρασμένο ανάμεσα στα γνώριμα singles, τα οποία πολλοί θέλουν να ξανακούσουν, και τα παραγνωρισμένα διαμάντια της δισκογραφίας τους. Οι Europe τιμούν ιδανικά και τις δύο κατηγορίες, με το ίδιο πάθος και την ίδια ενέργεια, σε όλη τη διάρκεια των 90 λεπτών που κρατάει η εμφάνισή τους.
Η πληθώρα των διαθέσεων του show δείχνει την ευελιξία του πυρήνα της μουσικής τους που πέρασε από τόσα πεδία, κράτησε όμως πάντα τον χαρακτήρα που έχει χτίσει το ηγετικό δίδυμο των Tempest/Norum.
Όπως ήταν φυσικό, ο έντονος ακόμα απόηχος του πρόσφατου σπουδαίου άλμπουμ τους τιμήθηκε ιδιαίτερα και με τα “Hole in my pocket”, “The second day”, “Nothin’ to ya” και “Days of rock’ n ‘roll”. Με τον ίδιο τρόπο και η επετειακή περιοδεία για τα 30 χρόνια του “The Final Countdown” συνεχίζει να ρίχνει τη σκιά της στο setlist, έτσι ακούστηκαν τα 4 singles του άλμπουμ, τα “Rock the night”, “Carrie”, “Cherokee” και φυσικά το ομότιτλο που δείχνει πως θα κλείνει όλα τα live τους μέχρι να αποσυρθούν.
Από το περισσότερο AOR άλμπουμ τους, το υπερπλήρες “Out Of This World”, ακούστηκε το συναυλιακό “Ready or not”, το αγαπημένο “Sign of the times”, ένα από τα κορυφαία τραγούδια της καριέρας τους, και το γνωστό single “Superstitious”, όπου στη διάρκεια του break, στο μέσο του τραγουδιού, ο Tempest δε δίστασε να τιμήσει ένα μεγάλο ίνδαλμα της εφηβείας του, τον David Coverdale, τραγουδώντας κάποιους στίχους του “Here i go again”…
Από την πρώιμη φάση των δύο πρώτων άλμπουμ, προτιμήθηκε το καταιγιστικό “Scream of anger” το οποίο αποδόθηκε ως συνήθως με συγκλονιστικό τρόπο. Το σχεδόν συμφωνικό metal του “Last look at Eden” απλώθηκε αρχοντικά στον χώρο, το δυναμικό groove του “Firebox” συνοδευμένο από ένα ανάλογο light show το ανέδειξε σε space metal ύμνο, ενώ το σχεδόν επικό “Girl from Lebanon” από το “Prisoners in Paradise” φάνηκε να είναι το απωθημένο αρκετών, και όχι άδικα.
Ολόκληρο το setlist, με την έντονη διαδοχή τραγουδιών και τον παλμό του κοινού, αποτέλεσε ένα ασταμάτητο πάρτι. Μπροστά από τον Tempest, σε κοντινή απόσταση από τη σκηνή, μια μερίδα ελλήνων οπαδών έκανε αισθητή την παρουσία της και η γαλανόλευκη άνοιξε αρκετές φορές. Στο κοινό, εκτός από τους ντόπιους που είχαν έρθει από διάφορες πόλεις, υπήρχαν αρκετοί ιταλοί και έλληνες.
Με μια ιδανική ισορροπία εμπειρίας και ενθουσιασμού, οι σουηδοί είναι σήμερα μια από τις πιο απαιτητικές live μπάντες αυτού του ήχου. Οι διακριτικοί John Leven, Mic Michaeli και Ian Haugland υπήρξαν αθόρυβα αλάνθαστοι, ο John Norum είχε το ειδικό βάρος και τον χαρακτήρα που όλοι ξέρουμε (ελπίζουμε μόνο να μην συνεχίσει να παχαίνει). Ο Joey Tempest είναι η εκδίκηση στο πέρασμα του χρόνου, αυτάρκης και ευάλωτος μαζί, επικοινωνιακός και αυτοσαρκαστικός, δε διστάζει ακόμα και να αστειευτεί με τα ντόπια κορίτσια…”hold on your underwear”…
Αφουγκράζοντας τον απόηχο της συναυλίας από απόσταση πια, πίσω στη χώρα μας και μακριά από την άμεση απόλαυση εκείνης της νύχτας, πίσω από κάθε εύκολη, επικριτική επίθεση απέναντι στους κάποτε “charts – σουηδούς”, συνεχίζω να βρίσκω δομικούς λίθους των 70’s που χρησιμοποιήθηκαν με σεβασμό, σοφία, ταλέντο και χαρακτήρα. Κι αυτό μόνο του, είναι ήδη πολύ.
Europe setlist
War of kings
Hole in my pocket
Rock the night
Scream of anger
Last look at Eden
Carrie
The second day
Firebox
Sign of the times
Girl from Lebanon
1Ready or not
Nothn’ to ya
Superstitious
Cherokee
Days of rock ‘ n ‘ roll
The final countdown
photos:: Γιώργος Γεωργίου
758 
