Ο καιρός από το πρωί έδειχνε αφιλόξενος, αλλά μάλλον οικείος για τους Βρετανούς που επισκέπτονται τη χώρα μας για πέμπτη φορά.
Εντούτοις, το ατρόμητο πλήρωμά μου, μετά από ένα λουκούλλειο γεύμα και κάποιες διατυπώσεις, ξεκίνησε για το αρκετά αναπάντεχο και με αρκετές απώλειες μακρινό ταξίδι του περί τις πέντε.
Η κατάσταση σίγουρα δεν βελτιώθηκε όταν φτάσαμε στη δασώδη Μαλακάσα, καθώς η υγρασία τρυπούσε κόκαλα και το ψιλόβροχο δεν έλεγε να σταματήσει. Ας είναι καλά ο (κατά πολλά ευρώ πλουσιότερος πλέον) κύριος ο οποίος πουλούσε νάιλον αδιάβροχα μίας χρήσης έξω από το συναυλιακό χώρο.
Αφού λοιπόν μεριμνήσαμε και για την εύρεση μιας στρατηγικής θέσης για να παρακολουθήσουμε τη συναυλία, δε μας έμενε τίποτα άλλο παρά να περιμένουμε επιδιδόμενοι στο αγαπημένο μας σπορ, την κατανάλωση μπίρας.
Περί τις 20:15, ακριβέστατοι στο ραντεβού τους, εμφανίζονται στην τεράστια σκηνή οι εκ Δανίας και μέσω Los Angeles ορμώμενοι Raveonettes ως τρίο, αρχικά μην έχοντας κάποια εμφανή ενορχήστρωση, πέραν του βοηθητικού drummer τους. Αρκετά πράγματα ακούγονται λουπαρισμένα ακόμη κι όταν το ντουέτο των Sune Rose Wagner και Sharin Foo, αναλαμβάνουν τις κιθάρες τους στο δεύτερο τραγούδι, αλλά το αποτέλεσμα σίγουρα είναι αρκετά ταιριαστό με το βρεγμένο τοπίο.
Αυτό που ακούγεται από τα ηχεία του Terra Vibe είναι η απόσταση των Cocteau Twins από τους My Bloody Valentine, με λιγότερες εξάρσεις θορύβου και περισσότερη pop ευαισθησία. Ο ήχος είναι κρυστάλλινος και η μπάντα αρκετά αποτελεσματική, παρόλη την εσωστρεφή (επί σκηνής) συμπεριφορά της, ίσως δικαιολογημένα, βέβαια, γιατί φαίνεται τρομερά μικρή σε μια τόσο μεγάλη σκηνή.
Είναι η νιοστή φορά τους στην Ελλάδα, αλλά δεν θυμάμαι αν έχουν παίξει σε τόσο μεγάλη διοργάνωση, πέρα από support στους Depeche Mode ξανά στην “Playing the Angel Tour”. Δείχνουν μία προτίμηση προς τους δίσκους τους “Lust, Lust, Lust” και “Observator”, δίχως να παραλείπουν βέβαια, το χαρακτηριστικό shake του “Love in a Trashcan” και με ελάχιστες αναφορές στο πρόσφατο πόνημα τους “2016 Atomized” και η αλήθεια είναι ότι αποχωρούν λίγο πρόωρα από τη σκηνή περί τις 9 παρά.
Το σκληροπυρηνικά ηλεκτρονικό μουσικό διάλειμμα είναι ενοχλητικό για κάποιους κι αδιάφορο για κάποιους άλλους, δεδομένου ότι η ανυπομονησία εντείνεται όσο πλησιάζει η ώρα των headliners, οι οποίοι κάνουν την είσοδο τους, ως γνήσιοι Άγγλοι στις 9:30, σύμφωνα με το πρόγραμμα.
Κατόπιν του εισαγωγικού “Revolution” που ακούγεται από τα ηχεία οι Depeche Mode εμφανίζονται ως κουιντέτο, με τους Dave Gahan και Martin Gore μπροστά και τα λοιπά μέλη σε διάφορους αναβαθμούς από πίσω τους. Οι γιγαντοοθόνες μεταδίδουν αρκετά λεπτομερείς εικόνες για όσους είναι σε απομακρυσμένες ζώνες.
Ο μπροστάρης των DM, Gahan, είναι ένα υβρίδιο του Jeff Goldblum και λατίνου νταβατζή με το κόκκινο σακάκι που φοράει, ενώ η οθόνη από πίσω του μοιάζει με ψηφιακό πίνακα αφηρημένης τέχνης.
Η μπάντα προθερμαίνει το ομολογουμένως μεγάλο κοινό της με τα φρεσκότατα “Going Backwards” και “So Much Love” από το άρτι αφιχθέν “Spirit”. Οι αντιδράσεις είναι αναμενόμενες, ώσπου ακούγεται το χαρακτηριστικό synthesizer του “Barrel of a Gun” κι ο Gahan ξεφορτώνεται το σακάκι του χορεύοντας στον έρποντα, κυκλωτικό ρυθμό του τραγουδιού.
Κάπου στο θλιμμένο, ερωτικό “In You Room” η γιγαντοοθόνη στο φόντο παίζει σκηνές από το αντίστοιχο video clip κι ο Gahan αρχίζει να κάνει τις πρώτες του βόλτες στην “πασαρέλα”, όπως αποκαλεί το πλήρωμά μου τη χερσόνησο της σκηνής μέσα στο πλήθος, όπου αποθεώνεται για τις φιδίσιες κινήσεις του.
Είναι δεδομένο πλέον ότι το κοινό έχει πιάσει κάποιο ρυθμό και τότε τα εντυπωσιακά, πολύχρωμα φώτα χαμηλώνουν κι ο Gahan αποχωρεί για λίγο, δίνοντας το λόγο στον Gore, ο οποίος τραγουδάει το μοναδικό και άκρως φορτισμένο συναισθηματικά “Home” από το “Ultra” κάνοντας την καρδιά του υπογράφοντα να μετακινηθεί αρκετά από τη θέση της, δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα με μία σόλο εκδοχή του “Question of Lust”.
Πολλές φορές η μπάντα παίζει με τη μνήμη μου, καθώς συχνά τα τραγούδια ξεκινάνε με αυτοσχεδιασμούς στα synth. Τo κοινό παραμένει απτόητο από το ακατάπαυστο ψιλόβροχο, το οποίο κάνει φοβερό εφέ με τα φώτα της σκηνής και ορισμένες φορές οι πλάγιες γιγαντοοθόνες δείχνουν ατυχείς κοπέλες στο κοινό να ψελλίζουν ή να προσποιούνται πως ψελλίζουν στίχους.
Τα τραγούδια κυλούν με τον Gahan να λικνίζεται σαν αρσενικός pole dancer γύρω από το μικρόφωνό του, όπως και σε όλα τα μήκη και πλάτη της σκηνής, ενώ μετά από το καινούριο, δεικτικό, “Where’s the Revolution”, ακολουθεί ένα ποτ πουρί επιτυχιών από διάφορες περιόδους του γκρουπ που καταλήγουν στο εκπληκτικό “Never Let Me Down Again”, όποτε και οι DM μας καληνυχτίζουν για πρώτη φορά περί τις 23:10.
Ανεβαίνουν μετά από λίγο για το απαραίτητο, σαν φιξάκι, encore το οποίο ανάμεσα στα άλλα περιλαμβάνει μια διασκευή με ζωντανά όργανα στο “Heroes” του πεσόντα Bowie. Κατά τις 12 παρά ακούγονται οι πρώτες νότες του “Personal Jesus” και το εφέ αυτή τη φορά έρχεται από την πλευρά του κοινού με τα κινητά να λαμπυρίζουν μέσα στο σκοτάδι, θέαμα εντυπωσιακό και ταυτόχρονα λυπηρό.
Οι DM βγαίνουν για την τελευταία υπόκλιση διαλύοντας κάθε υποψία ενός νέου encore. Το μόνο που δεν περιμέναμε είναι αυτό που θα ξημέρωνε σε άλλη μεριά του πλανήτη…
Depeche Mode setlist
Going Backwards
So Much Love
Barrel of a Gun
A Pain That I’m Used To
Corrupt
In Your Room
World in My Eyes
Cover Me
Home
A Question of Lust
Poison Heart
Where’s the Revolution
Wrong
Everything Counts
Stripped
Enjoy the Silence
Never Let Me Down Again
Somebody
Walking in My Shoes
Heroes (David Bowie cover)
I Feel You
Personal Jesus
photos: Cristina Alossi
606 
