Που και που μου αρέσει να ξαλεγράρω.
Δεν μπορώ να ακούω συνέχεια μουσικές με λίγο prog, λίγο psych, λίγο το ένα και λίγο το άλλο. Θέλω να κατέβω στο κελάρι και ανοίξω εκείνο το βαρέλι που από την υγρασία τόσα χρόνια έχει πιάσει λειχήνες. Εκείνο που είχε κονομήσει ο προ-προπάππους στα Κύθηρα από κάποιους Βενετούς πειρατές. Να ρίξω στο ποτήρι το πεπαλαιωμένο σοφό αλκοόλ και να ακούσω Alestorm.
Η πειρατική γαλέρα από τη Σκωτία ξεκίνησε να σχίζει τα μουσικά ύδατα το 2004 υπό το όνομα Battleheart, άλλαξε όμως το 2007 σε Alestorm όταν προσχώρησε στη συμμορία της Napalm Records.
Τρία χρόνια μετά το “Sunset on the Golden Age” επιδράμουν και πάλι τα ανυποψίαστα αυτιά μας με το νέο τους album “No grave but the sea”.
Οι Running Wild συνωμοτούν με τους Skyclad της πρώτης περιόδου για να παίξουν folk metal (το βιολί είναι βασική πτυχή του επιτυχημένου συνδυασμού), με το βάρος να πέφτει στους πρόγονους των Alestorm, τους Κέλτες, με ύφος πομπώδες, σχεδόν συμφωνικό θα έλεγα. Στιχουργικά έχουμε να κάνουμε με ιστορίες πειρατών για εμάς που αγαπούμε τον Jack Sparrow, με πορωτικά ρεφρέν που θα σε κάνουν να τα φωνάξεις χύνοντας τη μπίρα σου παντού. Όπως όλοι οι Κέλτες, οι Alestorm σε παρασέρνουν σε ένα μοναδικό γλέντι που θα εύχεσαι να θυμάσαι την επόμενη μέρα.
Κομμάτια σαν το ομώνυμο, το “Alestorm”, το “Bar und Imbiss”, το “Man the Pumps” με ενθουσιάζουν τόσο που ζητώ να τους δω ζωντανά και να πιω γαλόνια ζύθου. Το “No grave but the Sea” είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις από τους Alestorm που για μια ακόμη φορά θα σε διασκεδάσουν πολύ. Υπέροχο εξώφυλλο, δυνατή παραγωγή, κομματάρες και το φοβερό σκοτσέζικο γάβγισμα του Christopher Bowes με την όμορφη παραδοσιακή του προφορά, αποτελούν ένα καλό πακέτο για τους απανταχού μεταλλάδες και όχι μόνο.
No mercy for those with no grave, no grave but the sea!
719 
