Αυτή είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά για το τρίο των Αθηναίων και, ομοίως, η δεύτερη για λογαριασμό της ελληνικής Inner Ear.
Οι Αθηναίοι φροντίζουν να καλύψουν όλο το φάσμα των επιρροών τους και έχουν μία κλίση προς την ψυχεδέλεια, όπως φαίνεται και από το σχετικό σημείωμα, αλλά μάλλον αυτό είναι περιοριστικό.
Από το εναρκτήριο, κιόλας , “The Quick and the Dead” και τον ξέφρενο χορευτικό ρυθμό του, το όλο πράμα φωνάζει αρκετά δυνατά Manchester, όπου αυτό συνεπάγεται Charlatans, Inspiral Carpets και Happy Mondays (ακούστε και το “Attention Whore”), στην πιο ακατέργαστη μορφή τους πάντα, χωρίς βέβαια, να καταπνίγει τα λοιπά στοιχεία του ηχητικού χαρακτήρα τους, καθώς το “Potential Metal Patient” που ακολουθεί εκπέμπει μία περισσότερο Χιώτης-με-παραγωγή-Tornadoes αισθητική.
Σε γενικές γραμμές, οι φωνές έχουν μία ρομποτική χροιά και οι περήφανες κιθάρες έχουν την τιμητική τους με όλο αυτό το delay στην παραγωγή. Προφανώς, η μπάντα έχει καταβολές τόσο στο garage κι ακόμη και στο νέο κύμα προηγούμενων δεκαετιών, αλλά φροντίζει να δένει το πακέτο με πολύ ομαλό τρόπο. Ενδεικτικά, ο αμιγώς ηπειρώτικος ρυθμός, α-λα “Γιατρός”, στο “Would You Care?” προσδίδει μία επιπλέον βαρύτητα στο, κατά τα άλλα βαρύ, ψυχεδελικό τραγούδι, που πέραν των άλλων, καταλήγει σε ένα tribal jam κρουστών βγαλμένο από τα Μάταλα. Μόνη μου ένσταση, επί του παρόντος, είναι ότι φτάνει τόσο με τους ηπειρώτικους ρυθμούς.
Συνεχίζοντας στο επόμενο κομμάτι με τίτλο “Amnesia” διαπιστώνει κανείς ότι τα τυπάκια άνετα θα μπορούσαν να είναι και ελληνόφωνη garage μπάντα καταλήψεως, αν δεν έχουν περάσει ήδη από αυτό το στάδιο. Γενικά, το παρόν κάνει μια βόλτα από διάφορα μουσικά φάσματα και το κάνει αρκετά επιτυχημένα και με αρκετή συνοχή. Θα μπoρούσε άνετα να κατέχει μια θέση ανάμεσα σε εγχώριες μπάντες τύπου Bazooka και Acid Baby Jesus. Αρκούντως διασκεδαστικό.
625 
