Το 2011 οι πρώην Whitesnake, Micky Moody και Neil Murray σχημάτισαν τους Snakecharmer με την προσθήκη γνωστών σημαντικών μουσικών όπως οι Laurie Wisefield (Wishbone Ash), Harry James (Thunder, Magnum), Adam Wakeman (Ozzy Osbourne) και Chris Ousey (Heartland).
Με την παραπάνω σύνθεση κυκλοφόρησε το 2013 το ομότιτλο άλμπουμ. Το 2016 ο Micky Moody εγκατέλειψε το σχήμα και τη θέση του πήρε ο ιρλανδός Simon McBride που συνοδεύεται από μια σοβαρότατη υπόληψη για τις ικανότητές του ως blues κιθαρίστας. Με αυτή τη σημαντική αλλαγή, αλλά χωρίς να αλλάξει η βελόνα της μουσικής πυξίδας, οι Γητευτές Φιδιών παρουσιάζουν το δεύτερο άλμπουμ τους, με τον ανάλογο τίτλο “Second Skin”.
Δεν είναι δύσκολο, ακόμα και γι’ αυτόν που δεν έχει την παραμικρή επαφή με τη μουσική τους, να φανταστεί κανείς τον ήχο και την κατεύθυνση των Snakecharmer. Όπως χαρακτηριστικά φανερώνει και το όνομά τους, μοιάζει να ήταν ο πρωταρχικός στόχος να αναβιώσει και να τιμηθεί η πρώτη περίοδος των Whitesnake, το μελωδικό και κλασικό hard rock με βάση στα blues. Υπήρχε άλλωστε περίοδος που στις ζωντανές εμφανίσεις του γκρουπ, το μισό πρόγραμμα κάλυπταν εκτελέσεις τραγουδιών από τα πρώτα χρόνια των Whitesnake.
To “Second Skin”, με ορμητήριο λοιπόν την αφοσίωση στην bluesy πλευρά του Φιδιού, την ελκυστική rock αμεσότητα των Bad Company, αλλά και μικρές αποχρώσεις από το πρωτοκλασάτο, αξιοπρεπές AOR των “late 70’s/ early 80’s”, βρίσκει τον δρόμο να αποφύγει την κατάρα της απλής αντιγραφής, αλλά και την κακής ποιότητας ναφθαλίνη της φτηνής νοσταλγίας. Η μεγάλη συνθετική δεξιότητα και η πείρα των μουσικών βοηθούν να στηθεί ένα άλμπουμ με συντεταγμένες σε συγκεκριμένο παρελθόν, αλλά με εξαιρετικά ζωντανά και καλοδουλεμένα τραγούδια που θα συγκινήσουν ευχάριστα τους μεγαλύτερους, αλλά ταυτόχρονα μπορούν να δελεάσουν και νέους ακροατές που ψάχνουν ένα κλασικό και ελκυστικό άκουσμα.
Η συμπεριφορά του τραγουδιστή Chris Ousey, που ακολουθεί στο ύφος των μελωδιών και στην κατάθεση ψυχής, αλλά δεν αντιγράφει ξεδιάντροπα τον παλιό, τεράστιο Coverdale, είναι και η ένδειξη του τρόπου που χειρίζονται οι Snakecharmer τις διαθέσεις και επιρροές τους. Σημαντική ένδειξη συνέπειας και απόδειξη έκφρασης αποτελεί το γεγονός πως δεν θα βρει κανείς “γέμισμα” στο άλμπουμ.
Από το εθιστικό single του άλμπουμ, “That kind of love”, ως το σχεδόν επικό rock του φινάλε, “Where do we go from here”, από τον δυναμισμό των επιτακτικών ριφ του “Hell of a way to live” ως την ευπρόσδεκτη ευαισθησία του εξαιρετικού “Fade away”, ακριβώς μετά την εύκολη αναγνώριση των ανάλογων συντεταγμένων του παρελθόντος, βρίσκεις μόνο τεράστια κλάση και ποιότητα που δεν αφήνουν περιθώρια για πικρόχολους αφορισμούς.
Αν πρόκειται να αναλώσεις κάποιες δόσεις χρόνου σε κλώνους λόγω της απουσίας αγαπημένου παρελθόντος, βρες έναν τρόπο να το κάνεις με κλάση και αξιοπρέπεια… και να περάσεις κι όμορφα. Οι Γητευτές Φιδιών τα έχουν όλα αυτά, σε πλεόνασμα.
921 
