Αν το “Commercial Suicide” ενθουσίασε κοινό και κριτικούς προ πενταετίας (ναι, πέρασαν κιόλας 5 χρόνια κι είναι τόσο φρέσκο στ’ αυτιά μας λες και κυκλοφόρησε πέρυσι), η νέα ολοκληρωμένη στούντιο δουλειά των Serenity Broken, υπό τον τίτλο “Redefine”, προσεχώς κυκλοφορεί κι αναμένεται να μας κάνει να επαναπροσδιορίσουμε τις απόψεις μας, για το τι σημαίνει διάρκεια, συνέπεια, χημεία και φυσικά ταλέντο για μία εγχώρια μπάντα που πορεύεται με ίδια μέσα, αλλά τίποτα δεν την εμποδίζει ώστε να επιδείξει μια παραγωγή υψηλών standards και επιδόσεων.
Μια πρώτη γεύση για το επερχόμενο “Redefine” την είχαμε πάρει από το digital single “Savior”, με το ομότιτλο track να μας προετοιμάζει για το τι θα ακολουθούσε (το οποίο έχει επανηχογραφηθεί για τις ανάγκες του album). Κι η αλήθεια μου είναι, χωρίς να έχω κανένα λόγο να τους αβαντάρω, ότι μου πήρε τ’ αυτιά και το μυαλό (με την καλή την έννοια!).
Το Hard Rock/Alternative Metal που παίζουν κι εκπροσωπούν είναι τόσο ξεκάθαρο κι άμεσο, όμως με μια πιο προσεκτική ακρόαση τα στοιχεία, οι επιρροές κι ο ήχος των 90s και των 00s, συνδυάζονται τόσο αρμονικά και άρρηκτα συγχρονισμένα, ώστε Stone Sour, Seether και Godsmack να κυριαρχούν στο μυαλό, εντούτοις τα κιθαριστικά σόλο να παραπέμπουν σε Dave Murray και πατροπαράδοτο speed metal των ‘90s. Με λίγα λόγια, πέρα από άμεσος, ο ήχος τους θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κι ευέλικτος αφού συγκεράζουν κάτω από ένα σύγχρονο πρίσμα συμβατικές rock – metal φόρμες.
Όλο το album διαπνέεται από ένα μοναδικό οίστρο κι ένα ατέρμονα δυναμισμό. Στα τύμπανα ο μοναδικός George Kollias (Nile), κουμπώνει άψογα στο ύφος των Serenity Broken και κατορθώνει να δέσει μοναδικά τις συνθέσεις τους, ενώ ο Άρης στα vocals, πέρα από τις εξαιρετικές grunge φωνητικές του δυνατότητες, διαθέτει ένα στοιχείο που ελάχιστοι Έλληνες τραγουδιστές κατέχουν: τη σωστή -τέλεια, θα μπορούσα να πω- αγγλική/ αμερικάνικη προφορά. Αν συνυπολογίσουμε την on-stage παρουσία του, τον καθιστούν έναν ιδανικό performer.
Σχετικά με τις κιθάρες διαθέτουν στοιχεία τα οποία με καλύπτουν απόλυτα για το συγκεκριμένο ύφος! Εξαιρετικό δέσιμο, γεμάτος ήχος, πλουραλισμός στις σόλο στιγμές, γρήγορα, άμεσα και στακάτα riff, να σε γαντζώνουν από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Το album ως σύνολο είναι μια καταπληκτική δουλειά και μου ήταν δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια tracks, αν και με κέρδισαν περισσότερο τα “Fred’s Story”, “True Faces”, “Faint Slit” και “Savior”, να και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως και το “Turn Back Time”. Τελοσπάντων, ακούστε το και καταλήξτε κι εσείς με τη σειρά σας.
Μου δόθηκε η αίσθηση ότι το album χωρίζεται σε δύο μέρη – θεματικές ενότητες, με το πρώτο να είναι πιο ζωηρό, φωτεινό, άγριο και τσαντισμένο με τις συνθέσεις να εναλλάσσονται καταιγιστικά ως το “Faint Slit” και στη συνέχεια, δίχως να χάνει το δυναμισμό του, ν’ αποκτά ένα πιο σκοτεινό χαρακτήρα. Ο στίχος, άμεσος, “catchy”, όπως και η θεματολογία του, δεν καταπιάνεται με κάστρα και ιππότες, φανταστικές ιστορίες ή περίπλοκα υπαρξιακά ή κοινωνικά ζητήματα, αποτελεί ένα επιπλέον συν που συνάδει με το όλο ύφος.
Κλείνοντας, θεωρώ ότι ίσως έχει καταντήσει κλισέ να διαβάζουμε σε κριτικές για εγχώριες μπάντες που “αξίζουν μια ευκαιρία για διεθνή καριέρα”, αλλά στην περίπτωση των Serenity Broken, δε μένει παρά να το διαπιστώσετε.
719 
