Μια ντουζίνα χρόνια πέρασαν από το “A Tribute to Life” του 2005, τελευταία δουλειά των Fragile Vastness, μιας αθηναϊκής μπάντας που όρισε τρόπον τινά τον όρο “ελληνικό progressive metal” με το debut της “Excerpts…”, μια εποχή σχεδόν ξεχασμένη, πολύ πριν την άνθηση του home computing και των συγκλονιστικών αποτελεσμάτων του που βιώνει η εγχώρια μουσική σκηνή τα τελευταία χρόνια.
Σε σχέση με την μπάντα του “A Tribute to Life” άλλαξαν πολλά στους Fragile Vastness. Κινητήριος μοχλός βέβαια παραμένει ο πολυπράγμων μπασίστας, συνθέτης και παραγωγός (με συμμετοχές σε ουκ ολίγες κυκλοφορίες) Βαγγέλης Γιαλαμάς, ο οποίος πλέον έχει δυο κιθαρίστες στο πλευρό του (Γιώργος Θανάσογλου και Βασίλης Μπατίλας), ενώ η μεγαλύτερη αλλαγή είναι φυσικά στα φωνητικά, με την Έλενα Στρατηγοπούλου να στέκεται πίσω από το μικρόφωνο και να έχει σπουδαία απόδοση, με μια φωνή δυναμική, καθαρή και πλήρως απομακρυσμένη από εκνευριστικούς (πλέον) σοπρανισμούς, θυμίζοντάς μου σε πολλά σημεία την Julie Anne Regan των All About Eve.
Αν χρειάζεται να βρούμε έναν όρο που να εκφράζει το παρόν των Fragile Vastnesss, αυτός είναι ο όρος “rock”. Στην ευρύτατη μορφή του και με την έννοια “progressive metal” να απαντάται κυρίως στο φάσμα των επιρροών / νοητικών παραπομπών αυτής της δουλειάς.
Αφλύαρο αλλά πολυσχιδές υλικό, με ρυθμικές δομές που φανερώνουν βιρτουοζίλα (ο Μπάμπης Τσολάκης έχει χαρακτηριστικό drumming και τονίζει θαυμάσια με περίτεχνες λεπτομέρειες το background που δημιουργεί με τον Γιαλαμά, εξαιρετικός μουσικός) αλλά μια ιδιομορφία που αντιλήφθηκα είναι η αυτοτέλεια των κλιμακώσεων σε κάθε σύνθεση.
Ακαθόριστοι πρόλογοι, δαιδαλώδεις παραλλαγές αυτών ως κυρίως θέματα και ψυχολογικός στιγματισμός μέσω γεφυρών, solos και επιλόγων, μια συνθετική οπτική που σπανίως έχω συναντήσει, αποδεικτικό στοιχείο αυθεντικότητας και καταλύτης ως προς το ενδιαφέρον που αποπνέει αυτή η δουλειά.
“I Am Fire” ( Dream Theaterικό, κατά βάση, κομμάτι της “Awake” περιόδου), “Heaven on Mars” και το ομώνυμο, με το “σπέρμα” τους να υποθέτω αυθαίρετα ότι βρίσκεται μέσα σε κάποιο από τα αριστουργήματα των Queensryche, “World Distorted” με την εξαιρετική κιθαριστική ερμηνεία (σε ένα κομμάτι που μου έφερε στο νου τους False Coda, γειτνιάζουσα τεχνοτροπία προφανώς κοινών Dream Theaterικών επιρροών), “Daydreams” με τις Leprous αισθητικές του (ω τι έκπληξις! ειρωνικά το λέω, τα τελευταία δυο χρόνια το φάντασμα τους συνυπάρχει σχεδόν σε κάθε prog κυκλοφορία που έτυχε να πέσει στ’ αυτιά μου) ενώ από το μέσο και έπειτα, τα πράγματα σκοτεινιάζουν ελαφρώς.
Συμφωνισμοί μέσα σε φουτουριστικό α λα Jean Michel Jarre φόντο στο “The Portal”, μια straight early 80’s χωροχρονική καμπύλωση που απηχεί έναν ψυχολογικό δυϊσμό ανάμεσα στον ενθουσιασμό και την αβεβαιότητα μιας Νέας Τάξης Αντιλήψεων και θεωρώ ότι λειτουργεί ως intro του “Frequencies” (το οποίο θα έλεγα ότι μάλλον αποτελεί την πειραματική κορυφή όλου του album), ενώ έξοχες στιγμές αποτελούν η goth / electro απόπειρα “Wall of Glass”, στο ύφος των Depeche Mode ή αν θέλεις των Paradise Lost της μεσαίας περιόδου τους (“Οne Second” / “Host” και συνεπώς όλου το 80’s dark wave κύματος της pop), ένα σκοτεινό dance floor hitάκι που κλείνει με ένα έξοχο solo του ο μεγάλος Terry Gorle των Θεόθεων Heir Apparent και το επίλογικό “ Vivacious Turns of Thought”, ένα πάντρεμα των Pink Floyd και των εγκεφαλικών στιγμών του Devin Townsend, ένα ανθεμικό outro αντάξιο της αξιοπρέπειας αυτού του πλήρους μουσικού έργου.
Καθαρότατο ηχητικά, με όλα να ακούγονται διαυγέστατα και συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι το “Perception” συνολικά είναι πάμπλουτο σε λεπτεπίλεπτες πινελιές (είτε μέσω των keyboards της διακριτικότατης αλλά “υποκώφως κραυγαλέας” Εύης Κατσαμάτσα, είτε μέσω ενός πλήθους ήχων από βιολιά, cellos και φωνών από guest συμμετέχοντες) και λεπτομέρειες που γεννούν “ακμές” μέσα στις συνθέσεις, η παραγωγή αγγίζει το άριστο. Πανάξιο μνείας είναι το καταπληκτικό artwork, μια vintage δημιουργία που παραπέμπει κατ’ ευθείαν στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, αποτυπώνοντας την τεχνολογική επανάσταση που θα επακολουθούσε και με αδιόρατους ακόμη τους εφιάλτες που θα επέσυρε στο μέλλον, μια ιλουζιονιστική “προφητεία” που “βρωμά” κοινωνική αποξένωση και εξατομικευμένη απόγνωση. Θαυμάσια εικαστική δουλειά.
Το “Perception” απαιτεί φιλελεύθερο πνεύμα για να αφομοιωθεί. Δεν είναι δύσκολο album αλλά οι αισθητικές του είναι τόσο πολυποίκιλες και τα πλαίσια που κινείται είναι τόσο ευρεία που είναι δύσκολο να καθοριστεί ένα “κέντρο βάρους” για να αξιολογηθεί σε σχέση με σταθερές οποιουδήποτε στιλιστικού ύφους. Πρόκειται για μουσική “σφαιρική” και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά από τον ακροατή. Προσωπικά το album μου άρεσε πάρα πολύ, οι ενορατικές μου συνέπειες είναι πολύ συμβατές με το μουσικό προϊόν που απορρέουν από αυτό. Εύχομαι στους Fragile Vastness να βρουν και το ανάλογο ακροατήριο. Τους αξίζει.
https://www.facebook.com/fragilevastness.band/
608 
