Από τις πιο παραγωγικές εγχώριες μπάντες, οι αθηναίοι SadDolls από την αρχή της δεκαετούς (πλέον) πορείας τους απέκτησαν έναν προσωπικό πυρήνα φίλων.
Αν με ρωτάς, προσωπικά το βρίσκω απολύτως δίκαιο, μιας και οι δουλειές των gothsters ήταν αξιοπρεπέστατες ποιοτικώς.
Τόσο τα τρία full length της μπάντας, όσο και το παρθενικό EP τους, έφερναν έναν σχετικά φρέσκο αέρα (οκ, οι Paradise Lost είναι επιδραστικότατοι για τους πάντες, δεν είναι δα και κανένα μεγάλο έγκλημα αυτό) στο υποτιμημένο (στη χώρα των “true” ζούμε άλλωστε) αυτό είδος μουσικής.
Το θέμα είναι ότι οι SadDolls κέρδισαν το στοίχημα με το “Grave Party” του 2014, αποτινάσσοντας μια και καλή τον όρο “πυροτέχνημα” και επανέρχονται στο σήμερα με το ολοκαίνουριο, τέταρτο album “Blood Of A Kind”.
Η νέα δουλειά τους δεν παρεκκλίνει δραματικά του παρελθόντος τους, αν και έχουν ελαττώσει τα όποια industrial σημεία υπήρχαν και παρέπεμπαν σε πρακτικές των Rammstein για παράδειγμα. Αμιγώς gothic / dark rock riffολογία με εμφανή τάση τραγουδοποιΐας προς τους HIM, με πολύ καλή χρήση synths που γεμίζουν τις ατμόσφαιρες των τραγουδιών και στακάτο, απέριττο και επαρκές ρυθμικό δίδυμο, πάνω σε μουσικά θέματα που ναι μεν έχουν ακουστεί πάμπολλες φορές στο παρελθόν, από την άλλη μέσα τους η μπάντα έχει εμφυσήσει τη δική της μελωδική ταυτότητα με αποτέλεσμα το άκουσμα να είναι ευχάριστο.
Αρκετά καλή η φωνή του George Downloved που αποτελεί μια καλή μίξη του Ville Valo, του Nick Holmes, του Taneli Jarva (όταν αγριεύουν τα πράγματα) και του Raymond Rohonyi στους παλιούς Theatre Of Tragedy. Πολύ καλός στα growl σημεία – π.χ. στο “Pale White Dracula” – με ελαφρές αδυναμίες στην προφορά στα καθαρά, τίποτα ιδιαίτερο. Λυρικός και πολύ συναισθηματικός, είναι απόλυτα ταυτισμένος με τη μουσική που παράγουν οι συνεργάτες του, υλικό άμεσο και ρεφρενάτο, με έναν συμπαγή αλλά όχι πνιγηρό ήχο που κάνει τα πάντα να ακούγονται “αεράτα” και καθαρά.
Αρκετά καλά τα “Dunkelstein”, “Creep It Into You”, “Cold Blood Inside”, “Kiss You In Hell” και “Die Better” που είναι κομμένα και ραμμένα gothicώς πάνω στα πρότυπα των HIM και τα hit alike Paradise Lost-ικά “Sex In Church” (“with no regret”, καλό, very cute indeed) και “Jigsaw”.
Τελικώς. Τους HIM δεν τους αντέχω δηλωμένα. Οι SadDolls είναι εμφανώς πλήρως επηρεασμένοι από αυτούς τους mainstream stars, είναι πολλές φορές λιγότερο crypussied από την παρέα του Valo, έχουν πολλά καλά τραγούδια που θα έκαναν τις μπυρίτσες μου να εισρεύσουν με άνεση αν αποφάσιζε κάποιος dj να τα περάσει στο πρόγραμμά του τις βραδιές που είμαι εξοδούχος (εγώ δεν ελπίζω σε τέτοια θαύματα πλέον στο Ελλάντα, που για να πουλήσουν ένα σφηνάκι παραπάνω οι μαγαζάτορες σου ζαλίζουν τα παπάρια με all time classics πενηντακονταετίας – αν το rock εξαρτιόταν από εσάς θα είχε ψοφήσει ψόφο κακό εδώ και δεκαετίες) και το “Blood Of A Kind” εγγυάται ότι ο χρόνος που διέθεσες για να το ακούσεις δεν ήταν άσκοπος. Αν δεν έχεις πρόβλημα με τα διάφορα hype και αδιαφορείς για τη mainstreamίλα στη σύγχρονη rock / metal μουσική, οι SadDolls θα σου αρέσουν, δεν βλέπω ούτε έναν λόγο να μείνεις ανικανοποίητος από την νέα αυτή πρότασή τους.
https://www.facebook.com/saddolls
728 
