Οκτώ ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το debut “Inside” των αθηναίων Decemberance. Μια doom metal μπάντα που ενώ συμπληρώνει αισίως μια εικοσαετία ζωής, οι κυκλοφορίες της ήταν πενιχρές (τρία demo με μόλις ένα full length), κάτι άξιο απορίας σε σχέση με το ποιοτικό υπόβαθρο που επέδειξαν ως μπάντα.
Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε λοιπόν και οι doomsters επανέρχονται με μια νέα δουλειά της οποίας η ακρόαση κατέληξε με έναν γράφοντα με ανοιχτό το στόμα, να ατενίζει απλανώς στο άπειρο. Και εξηγούμαι.
Εντυπωσιάστηκα με την απόδοση των επιρροών μέσα στα τέσσερα υπερμεγέθη κομμάτια που συνθέτουν το “Conceiving Hell”. Μια ανέλπιστη μίξη κάποιων πολύ συγκεκριμένων στοιχείων, ένα πλαίσιο επιρροών απολύτως “λακωνικό” όσο και ευδιάκριτο, σαφές και πρόδηλο για να μην υπάρξουν παρερμηνείες, με έναν τέλειο ήχο που μεταφέρει ιδανικά το “άραχνον”, το “μέλαν” του πράγματος.
Οι παλαιοί My Dying Bride (ή και οι σύγχρονοι όταν εφαρμόζουν back to the roots πρακτικές ενίοτε στις δουλειές τους) είναι κυρίαρχοι της γενικής νηνεμίας. Είναι καθοριστικοί ως προς το συναισθηματικό υπόβαθρο και παρόντες σε ισχυρές δόσεις πολλών δομικών riff των κομματιών των Decemberance, χωρίς ουδεμία υποψία αντιγραφής. Η επιρροή των μεγάλων βρετανών έγκειται στο doom (διανθισμένο με post πινελιές, post hardcore / black φυσικά) πνεύμα το οποίο παρουσιάζεται αυθεντικότατο από την μπάντα. Φιλτράροντας μέσα του πολλά “μπαχαρικά”.
“Μαύρα”, ξερά growling από τον drummer (!) Γιάννη Φιλιππαίο, τσατισμένη, οργισμένη όσο και δυναμική φωνή μετά από τρία πακέτα Sante άφιλτρο, χροιά που εγκολπώνει μέσα της τον όρο doom στην κυριολεξία του. Εφιαλτική μελωδικότητα στις κιθάρες, άλλες φορές σαν μέγγενη που σε πιάνει από την καρδιά και την στραγγαλίζει και άλλες φορές λειτουργώντας λυτρωτικά (όπως για παράδειγμα στο εξαιρετικό ρεφρέν του “The Blind Will Lead the Way” ή στο intro του “Sailing…”), άκρατη τεχνικότητα με προοδευτική οπτική πλήρως απομακρυσμένη από οποιεσδήποτε pirli-pirli φλυαρίες, funeral ρυθμικό υπόβαθρο το οποίο διακόπτεται ευφυώς σε στιγμές από διάσπαρτα blasts που λειτουργούν αποφορτωτικά πριν επανέλθει η συνθετική “ασφυξία” (στο ύφος των Edge Of Sanity), με τεχνικά drums / guitars αλισβερίσια λαμαρινάτων riff και black progressiveισμούς εκατέρωθεν (“The Scepter”) με έναν τρόπο που τον άκουσα από τους νορβηγούς Ansur στο θεόρατο “Warring Factions” του 2008 ενώ με άφησαν άλαλο οι αισθητικές από τον σπουδαιότερο (κατά την προσωπική άποψη του γράφοντα) concept δίσκο που εμφανίστηκε ποτέ στα metal πράγματα. Το “The Death of Art” των βέλγων Renaissance που κυκλοφόρησε εκεί γύρω στο 1995 (και που όποιος το έχει υπ’ όψιν του, έχει αναλύσει το prog φάσμα με ένα πρίσμα κατά κάτι μονάδες “ανώτερο” από τους υπόλοιπους, έτσι δεν είναι κύριε Παπαδάκη;), πραγματική κεραμίδα επί κεφαλής.
Οι συνθέσεις συνειρμικά μου εμφάνισαν πολλές φορές “παραλλαγμένες” σταθερές του ιδιώματος, αναλαμπές σχετικά “απογυμνωμένων” Haggard μελωδικώς με πρωταγωνιστικό ρόλο και έξοχη χρήση του βιολιού σ’ αυτά τα σημεία, ενώ μου άρεσε η post intro ξεραΐλα του “Departures”, η ερημιά και ο φουτουριστικός απόηχος ενός ενορατικού πολέμου (ίσως όχι και τόσο μελλοντικού, εν πολλοίς έχουμε ήδη, μην το γελάς μωρό μου), ένας μικρός Pink Floydικός χωρόχρονος με καταπληκτικό melodic black προ-επίλογο.
Οι Decemberance με το “Conceiving Hell”, προς τιμήν τους, το μόνο που αντικατοπτρίζουν είναι οι ψυχές τους. Απευθύνονται σε εξαιρετικά περιορισμένο ακροατήριο, η μουσική είναι πλήρως αντισυμβατική ακόμη και για τους “σκοτεινότερους” των ακροατών της. Δεν τη βρήκα ούτε ένα δευτερόλεπτο κουραστική παρά τη μεγάλη διάρκεια των κομματιών, η ροή είναι χειμαρρεύουσα παρά το γεγονός της “κηδειακής” φύσεως του ακούσματος και η κυριότερη αιτία αυτού του γεγονότος είναι ότι το ενδιαφέρον των συνθέσεων είναι με μια λέξη πανύψηλο. Τέχνη που δρα ως γεννήτρια εικόνων και προκαλεί mindbanging, ένα κριτήριο που ίσως να είναι ο σημαντικότερος παράγοντας στα αντιδημοφιλή αυτά εικαστικά ρεύματα.
Το προϊόν της διαδικασίας φυσικά ανήκει στον εγκέφαλο – καταναλωτή του. Αν έχεις πιάσει πάτο, αν σε έχουν σκοτώσει μια φορά, αν για σένα ο ήλιος είναι πλέον απλά μια γαμημένη λάμπα πάνω από το κεφάλι σου κάθε μέρα που ανοίγεις τα μάτια σου, τότε ιδού ένα ιδανικό soundtrack για την απώλεια που βιώνεις. Του ίδιου σου του εαυτού. Προσωπικά ομιλών, ο γράφων αισθάνεται doomικώς πλήρης. Σαν μια Κυριακή που ξόφλησε, απλά με δυο λέξεις.
https://www.facebook.com/Decemberance-188230797895151/
1026 
