WOLFPAKK: “Wolves Reign”

Με ιστορία 7 χρόνων, το project του τραγουδιστή Mark Sweeney (ex-Crystal Ball) και του κιθαρίστα-τραγουδιστή Michael Voss (Mad Max, Michael Schenker) κυκλοφορεί αισίως το τέταρτο άλμπουμ του.

Σε μια φιλόδοξη προσπάθεια να ταρακουνήσουν τον πυκνοκατοικημένο χώρο του μελωδικού heavy metal, οι δύο συνεργάτες κατάφεραν να συγκεντρώσουν ένα εντυπωσιακό πλήθος guest μουσικών που έφτασαν τελικά τους 26, με κάποια ονόματα να έχουν σημαντική βαρύτητα, επισημαίνοντας  επιγραμματικά τους Biff Byford (Saxon), Ronnie Atkins (Pretty Maids), Mike Vescera (Ex-Malmstenn,Loudness), Τony Harnell (TNT), Rudy Sarzo (Ozzy Osbourne, Dio), George Lynch (Ex-Dokken), Chris Holmes (Ex-W.A.S.P.).

Η μουσική έχει αναμφίβολα μια έντονη 80’s απόχρωση, όντας στη συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών, κλασικό άμεσο metal που συχνά φλερτάρει και με το μελωδικό euro-power. Βασισμένο στο σφιχτοδεμένο παίξιμο των μουσικών που δεν αποκλίνουν από τα πειθαρχημένα όρια αυτού του είδους, αφήνει τον χώρο στους σπουδαίους καλεσμένους τραγουδιστές να αναδείξουν και συχνά να βελτιώσουν τα τραγούδια.

Οι διαθέσεις και οι ταχύτητες είναι μοιρασμένες, η ροή είναι εύκολη και γενικά ευχάριστη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το άλμπουμ δεν είναι γεμάτο από τα ανάλογα κλισέ.

Χαρακτηριστική η δυναμική, εκρηκτική έναρξη του “Falling”, σπουδαίο και άμεσα αποδεκτό το “Blood brothers” με την εξαιρετική ερμηνεία του Byford, στα όρια της επικής power ballad το ομότιτλο, έντονα σμιλευμένο στα καλούπια του ευρωπαϊκού δημοφιλούς power metal το πειστικό “No remorse”, ενώ το επιβλητικό mid tempo “Mother Earth” χάνει τελικά πόντους λόγω της μεγαλύτερης διάρκειας. Σίγουρα υπάρχουν κατώτερες στιγμές με την ισχνή μπαλάντα “Tomorrowland” να αποτελεί μάλλον την πιο αδιάφορη σύνθεση του άλμπουμ, όμως συνολικά οι φίλοι του ήχου αυτού θα διατρέξουν εύκολα και ευχάριστα τον 4ο δίσκο των Wolfpakk.

H ερώτηση που μένει κάπου στο τέλος είναι πως θα ακούγονταν άραγε το “Wolves Reign” χωρίς όλο αυτό το πλήθος των καλεσμένων…

Vocals:
Biff Byford (Saxon), Ronnie Atkins (Pretty Maids), Michael Vescera (ex- Yngwie Malmsteen), Tony Harnell (TNT), Oliver Hartmann (Avantasia), Jioti Parcharidis (Victory), Steve Grimmett (Grim Reaper), Pasi Rantanen (Thunderstone), Claus Lessmann (Phantom V), Danny Vaughn (Tyketto), Andy Lickford (Lickford)
Guitar:
Timo Somers (Delain), Brad Gillis (Night Ranger), George Lynch (ex-Dokken), Alen Brentini (A. Gabalier), Jen Majura (Evanescence), Chris Holmes (ex-W.A.S.P.)
Bass:
Rudi Sarzo (Ozzy Osbourne), Marc Lynn (Gotthard), Volker Krawczak (Axel Rudi Pell), Michael Muller (Herman Frank)
Drums:
Alex Holzwarth (Avantasia), Gereon Homan

526

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…