Τα “Χαμένα Αγόρια” κατέβηκαν από τη Θεσσαλονίκη για μια συναυλία στην Αθήνα λίγο πριν φύγει ο Απρίλης στην σκοτεινή πρωτεύουσα και συνοδοιπόροι τους σ’ αυτό το live οι Daddy’s Work Blues στο Cabaret Voltaire.
Ο Christos Tsif και η παρέα του (The Lost Boys Band) ήρθαν γεμάτοι από το άκρως επιτυχημένο live τους στα Τρίκαλα που συγκέντρωσε πλήθος φίλων της blues και της μουσικής γενικότερα (όπως μου εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος πριν ξεκινήσει το live), με σκοπό να επαναληφθεί κάτι αντίστοιχο και εδώ. Εντούτοις, κατά τις 10 που κατέφθασα στο Μεταξουργείο και το Cabaret Voltaire, αντίκρισα περίπου 2-3 παρέες στο χώρο, οι οποίες δεν ξεπέρασαν τις 4-5 μέχρι το τέλος του live.
Οι μπάντες όμως ήταν αποφασισμένες να παίξουν και να τα δώσουν όλα ανεξάρτητα από το μέγεθος του ακροατηρίου: “Ακόμα και ένα άτομο να έρθει και να μας ακούσει εμείς θα παίξουμε δίχως αύριο”, είπε ο Christos Tsif.
Οι Daddy’s Work Blues, ανέβηκαν στη μικρή σκηνή και το live ξεκίνησε κατά τις 22:30. Ένα εξαιρετικό blues σύνολο, με τους Δημήτρη Δουλγερίδη σε κιθάρα και φωνητικά, Στάθη Ανέστη στο μπάσο, το Θύμιο Πολύζο στα τύμπανα και βέβαια τον μοναδικό Γιάννη Παχίδη στη φυσαρμόνικα.
Έπαιξαν για περίπου 20 λεπτά blues διασκευές από τη δεκαετία του ’50 μέχρι το τέλος του προηγούμενου αιώνα, με το μοναδικό τους τρόπο. “Nasty habits”, “Gloria” (Van Morrison) κι η εξαιρετική απόδοση του “Death Don’t Have No Mercy” (Gary Davis) αποτέλεσαν ένα ιδανικό άνοιγμα για τους The Lost Boys Band, αλλά κι έναν ακόμη λόγο να απολαύσεις το ποτό σου με πολύ καλή μουσική. Η παρουσία τους ήταν καταπληκτική, αλλά η φυσαρμόνικα του Γιάννη Παχίδη ήταν το κάτι άλλο, άλλοτε χάιδευε κι άλλοτε τρυπούσε τ’ αυτιά μας και μας μετέφερε πέρα από τον Ατλαντικό και τούμπαλιν.
Το country – blues trio είχε λάβει τις θέσεις του, και η δήλωση του Chris Tsif, δείχνοντας τα λιγοστά άτομα στα τραπέζια και το μπαρ, ότι: “απόψε θα παίξουμε για εσένα, εσένα,…, κι εσένα”, υποδήλωσε την όρεξη και το μεράκι αυτού το μοναδικού βιρτουόζου της κιθάρας για την τέχνη που πρεσβεύει. Το ταλέντο φάνηκε από τις πρώτες κιόλας νότες και όσο περνούσε η ώρα κλιμακώνονταν με γεωμετρική πρόοδο.
Το πρώτο μέρος ήταν καθαρά σε post – country ρυθμούς, με τα “Never never land” (αν σημείωσα σωστά) και “It’ a sin”, “Farmer Boy”, να μας συστήνουν το επερχόμενο album τους με τον καλύτερο τρόπο. Ακολούθησαν ευφανταστες διασκευές από Hank Williams, ενώ στη σκηνή ανέβηκε λίγο αργότερα η Joanna Prokopiou η οποία με την καθαρή, κρυστάλλινη πρίμα φωνή της έδωσε άλλη χάρη στο σχήμα που λειτουργούσε ρολόι (αν η Joanna είχε μια πιο southern προφορά, τότε το σχήμα θα ήταν ένα επίπεδο παραπάνω, όμως το νεαρό της ηλικίας της, της δίνει σαφώς το προβάδισμα για το μέλλον). Ξεχώρισα τα “I Wonder” και το “All I Want Is To Stay”, δυο πολύ καλοί λόγοι για να προμηθευτεί κάποιος το προηγούμενο album τους, “I Wonder”, ελπίζοντας το επόμενο να έχει καλύτερη παραγωγή, πολύ απλά γιατί το αξίζουν.
Οι πεντατονικές έπαιρναν σιγα σιγα φωτιά, τα slicks στο μπάσο έδεναν αρμονικά το σύνολο κι η φωνή του Χρήστου πλέον αρκετά βελτιωμένη με ένα πολύ ιδιαίτερο “γρέζι”, παρακινούσαν τον καθένα να παραγγείλει κι άλλο ποτό και να χαζέψει το καταπληκτικό σχήμα που ξεδίπλωνε το ταλέντο του για εμάς τους ολίγους, πλην τυχερούς, που προτιμήσαμε το σκότεινο Μεταξουργείο για να περάσουμε την βραδιά μας.
Τα country ντουετάκια συνεχίστηκαν, οι instrumental στιγμές καθήλωναν και οι διασκευές (όπως το “If It Makes You Happy” της Sheryl Crow) μπλέκοταν σε ένα αρμονικά με δικές τους συνθέσεις και μ’ αυτα και μ’ αυτά φτάσαμε στις 12 +, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Δηλαδή, περίπου στα μισά.
Η μοναδική, αργόσυρτη, αλλά δυναμική διασκευή στο “The thrill is gone”, αποτέλεσε μια γέφυρα ώστε να περάσουμε σε πιο blues καταστάσεις, που θεωρώ ότι με αυτό τον ήχο ήταν πιο εξοικοιωμένοι, τα εφέ που χρησιμοποιούσε ο Chris στην κιθάρα κούμπωναν πιο αρμονικά και πιο εμπνευσμένα στο όλο αποτέλεσμα, ενώ αποκορύφωμα αποτέλεσε το “Little wing” του Hendrix, που αποδόθηκε με ανεπανάληπτο τρόπο.
Κάπου εκεί, η ώρα για το πολυπόθητο jam είχε φτάσει και δεν ήθελες να κουνήσεις ρούπι, μα ευχόσουν να γίνει ένα ξαφνικό ντου και να μοιραστούν τη μουσική τους όσο το δυνατόν περισσότεροι. Οι drummer και οι μπασίστες των δύο σχημάτων εναλλάσονταν επί σκηνής ενώ με δύο κιθάρες, το Γιάννη Παχίδη στη φισαρμόνικα και τη Joanna στα φωνητικά, οι φίλοι μουσικοί δημιούργησαν μια σύμπραξη ανεπανάληπτη. Το “Tulsa Time” του Don Williams, σε μια διασκευή που θύμισε περισσότερο αυτή των Sheryl Crow και Eric Clapton, ήταν μόνο η αρχή για να ακολουθήσουν μεταξύ άλλων τα “Mystery Train”, “Before You Accuse Me (Take A Look At Yourself)” και “Slabo Day” που ήταν απο τα highlight της βραδιάς, για να κλείσει το Live με το δυναμικό trio, μόνο πλέον επί σκηνής, ερμηνεύοντας το “Losing My Mind” από το πρώτο τους album, λίγο πριν η ώρα δείξει 2.
Επί τρεις ώρες, και οι δυο μπάντες έπαιξαν για την πάρτη τους, τους ελάχιστους που παρευρέθησαν για να τους απολαύσουν και φυσικά τιμώντας την τέχνη τους, που πρεσβεύουν με τον καλύτερο τρόπο. Υπό νορμάλ συνθήκες κι αν υπήρχε καλύτερο promotion, η μπάντα θα έμενε στο κλεινόν άστυ για άλλες δυο τουλάχιστον sold out ζωντανές εμφανίσεις, χωρίς καμία δόση υπερβολής.
Ο καιρός όμως θεωρώ ότι δε θα αργήσει για τον εκπληκτικό και φοβερά ταλαντούχο Chris Tsif (δεν έχει πατήσει καν τα 30) και το εξαιρετικό country-blues project που έχει δημιουργήσει να κάνει ένα βήμα παραπέρα και να κυνηγήσει το πολυπόθητο ταξίδι για το Nashville, ο οποίος όπως μου είπε στο περιθώριο του Live, δουλεύει για τη μουσική που αγαπά ατελείωτες ώρες με πολύ όρεξη και μεράκι, παρά τις αντιξοότητες της καθημερινότητας. Ένας τύπος με ανεξάντλητη θετική ενέργεια και πάθος για αυτό που εκπροσωπεί.
Χάρηκα που οι δυο μπάντες έπαιξαν με τόσο ζήλο για εμάς τους λίγους, αλλά από την άλλη μουσικές σκηνές όπως το Cabaret Voltaire, που δίνουν την ευκαιρία σε τέτοιους καλλιτέχνες, θα πρέπει κάποια στιγμή να προβάλουν αρτιότερα το προϊόν τους, ώστε να έχουν λόγο ύπαρξης, πριν είναι αργά.
577 
