Το κουαρτέτο των Black Hat Bones είχε εδραιωθεί στα αθηναϊκά (κι όχι μόνο) αυτιά, πριν καλά καλά κυκλοφορήσουν ολόκληρο album.
Αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στο σούσουρο που είχε γίνει για τις live εμφανίσεις της μπάντας, οι οποίες φέρονταν πως έβγαζαν πολύ ενέργεια. Οι φήμες είχαν όντως βάση και το επιβεβαίωσα λίγα χρόνια πριν, όταν έτυχε να τους δω κι εγώ ζωντανά. Ουδέποτε με εντυπωσίασε ο ήχος τους, μιας και το υλικό που είχε φτάσει στα χέρια μου ήταν αρκετά generic, αλλά όσες φορές τους πέτυχα στο (live) διάβα μου, πάντα πέρναγα καλά.
Τουτέστιν, αφότου βγήκε και το ντεμπούτο τους το 2015, αυτό που εν τέλει μου έλειπε, ήταν η μεταφορά της ενέργειας που βγάζουν στην σκηνή, στο studio, ενώ σε ό,τι αφορά την απλοϊκότητα των συνθέσεων, κατέληξα πως το ποιόν των Black Hat Bones είναι αρκετά έξυπνο, μιας και σε μια εποχή που πολλοί προσπαθούν είτε να γίνουν περίπλοκοι και τεχνικοί, είτε αργόσυρτοι κι ανεξέλεγκτα ατμοσφαιρικοί, οι BHB έδωσαν πνοή στο “άμεσο” κι απευθύνθηκαν σε ένα ευρύτερο κοινό.
Κερδίζοντας σε όλο αυτό το διάστημα επάξια τον τίτλο “high energy rockers”, το σχήμα με καταγωγή την Σπάρτη, επανέρχεται με το δεύτερο full length του και τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.
Με σύμμαχο την γκρούβα (η οποία είναι περισσότερη κι ουσιαστικότερη από το “High Gain Devil Rockers”), το “Born In a Thunder” παρουσιάζει μια μπάντα πιο ώριμη και πιο “to the point”, δίχως να αλλάζει άρδην η μουσική ταυτότητα που τη χαρακτηρίζει, με το ρυθμικό rock n’ roll της, αυτήν τη φορά να πλησιάζει περισσότερο στο live χαρακτήρα του group.
Κοινώς, η νέα δουλειά των Black Hat Bones κινείται στην ίδια μουσική λεωφόρο με το ντεμπούτο τους, απλά πατάει με περισσότερη σιγουριά το γκάζι και προσπερνάει με σχετική ευκολία το προγενέστερο υλικό τους.
Τραγούδια σαν τα “Thunderborn”, “Back With a Black Heart”, “Eyes n’ Knives”, “Feast With the Darkness”, “Realize” και “Concrete Youth”, αποτελούν ιδανικό σύντροφο για κατανάλωση μπίρας, όπως κι εξαιρετικό soundtrack για βόλτες με το αυτοκίνητο, ενώ ξεχώρισα και το, τόπον τινά, πιο αισθαντικό “I Am the Sun”, το οποίο μάλλον αποτελεί και την αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου. Όμορφο και το κλείσιμο με το outro “Six Feet Deep”, με αποσπάσματα από το μονόλογο του Charlie Chaplin από την ταινία “The Great Dictator”.
Σε γενικές γραμμές, άλλη μια πολύ καλή εγχώρια δουλειά, η οποία θα απασχολήσει ευχάριστα όσους ψάχνουν κάτι καλό και συνάμα εύπεπτο, με ηχητικό attitude που δείχνει την κατεύθυνση που οφείλει σιγά-σιγά να κινηθεί η αγορά, ύστερα από όλη αυτήν την υπερκορεσμένη μόδα με το stoner. Ραντεβού την Παρασκευή (05/05) στο Six Dogs.
746 
