Φτάνοντας ανυπόμονα στο Gagarin 205 στις 9 και κάτι ψιλά, χωρίς να περιμένω πολύ μπήκα στο χώρο για να βρω λίγα ακόμα άτομα να κάθονται και να συζητούν στα σκαλοπατάκια για το τι θα ακολουθήσει.
Τρία τέταρτα και μια μπίρα μετά (στις 10 περίπου) το κοινό είχε αυξηθεί αισθητά και στην σκηνή βγήκαν οι 7 Odds για να μας προϋπαντήσουν σε αυτήν τη γκαραζοροκενρόλ γιορτή.
Τραγούδι με το τραγούδι ο κόσμος “λύνεται” κι η μπάντα με δυνατά πλήκτρα κι άλλοτε γρήγορες, άλλοτε πιο ρυθμικές, κιθάρες ξεκινάνε την αντίστροφη μέτρηση για την άφιξη των headliners. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους, φρόντισαν να τονίσουν τη χαρά τους για το γεγονός οτι μοιράζονται την σκηνή με το εμβληματικό αυτό συγκρότημα, με τους Αμερικάνους rockers από το Seattle να ανταποδίδουν τις φιλοφρονήσεις αργότερα.
10.40 μας αποχαιρετούν οι 7 Odds και είναι μια καλή ώρα για την επόμενη μπίρα, μπας και καταπολεμηθεί η ζέστη που εντείνεται μαζί με την αριθμητική παρουσία του κόσμου, η οποία θα φτάσει στο peak της λίγο πριν καταλάβουν το stage οι Sonics, κάπου στις 11.15.
Με τις πρώτες νότες του Cinderella, το όχι ασφυκτικά γεμάτο, αλλά εξαιρετικά ενθουσιώδες Gagarin παίρνει μπρος.Η συνέχεια απαρτίζεται από εναλλαγές μεταξύ τραγουδιών της χρυσής (για το γκρουπ) δεκαετίας των 60s’ και του πιο πρόσφατου – και αρκετά αξιόλογου – “This is the Sonics”, του 2015. Αυτό όμως θα προκαλέσει και διακυμάνσεις στη συμμετοχή του κόσμου. καθώς μετά κάθε “Have Love, Will Travel” ή “Louie Louie” που μας κάνει να χορεύουμε και να συνοδεύουμε οπαδικά στα φωνητικά, θα ακολουθεί τρίλεπτο στρίψιμο τσιγάρου και σχετικής χαλάρωσης.
Στο ενδιαμεσο των κομματιών, ο Rob Lind (σαξοφωνίστας και το μοναδικό ιδρυτικό μέλος που μας έκανε την τιμή), ανέλαβε τα καθήκοντα επικοινωνίας και μας εξομολογήθηκε πολλάκις ότι είμαστε το αγαπημένο τους κοινό (σε όλους τα ίδια λέτε σατανάδες, αλλά δεν πειράζει). Τα τραγουδιστικά καθήκοντα μοιράστηκαν μεταξύ των μελών, κι ο καθένας βρήκε το χρόνο να κάνει τα γούστα του στην σκηνή.
Ένα από τα highlights αποτέλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, το “Psycho”, όπου οι φωνητικές μας χορδές τεντώθηκαν και οι κραυγές μας κάλυψαν ακόμα κι αυτές του τραγουδιστή. Τότε οι Sonics μας χαιρετάνε προσωρινά κι επιστρέφουν σχεδόν αμέσως για το καθιερωμένο encore (κάτι σαν την καθιερωμένη αιφνιδιαστική επιθεώρηση στη φυλακή του Ραντανπλάν, κανείς δεν την περιμένει). Για το τέλος μας φύλαξαν το “I Don’t Need No Doctor”, ακόμα μια από τις πιο καινούριες συνθέσεις τους, αλλά και τα αγαπημένα “Strychnine” και “The Witch”.
Συνολικά οι Sonics έδειξαν πολύ όρεξη κι είχαν μεγάλο ντεπόζιτο ενέργειας την οποία και μετέδωσαν απλόχερα κατά τη διάρκεια της περίπου μιάμισης ώρας που έπαιξαν, αν κι αδίκησαν όμως ελαφρά αυτήν τους την παρουσία με τη σειρά των τραγουδιών δημιουργώντας μια κυκλοθυμία στη συμμετοχή του κοινού.
Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο ήταν και το μοναδικό ψεγάδι, μιας και η βραδιά ήταν ένα άκρως διασκεδαστικό Rock n’ Roll πανηγύρι.
654 
