Την βραδιά αυτή την περίμενα πολύ καιρό.
Ένιωθα, ήξερα, ήλπιζα ότι θα χανόμουν σε ένα βούρκο, ότι θα κυλιόμουν μέσα στην λάσπη και την μαυρίλα και ότι τα συναισθήματα που θα δημιουργούνταν θα κυρίευαν την ύπαρξή μου. Το πρώτο μέρος του Descent Edition του Smoke The Fuzz Fest, με το live των Oathbreaker και των Amenra την Παρασκευή, δεν ήταν απλά μια μουσική εμπειρία… Ήταν μια παράσταση απόλυτης κυρίευσης της ανθρώπινης υπόστασης, μια εκκωφαντική δημιουργία αβίωτων -μέχρι εκείνη την στιγμή- συναισθημάτων που θα αναπολείς και θα αποζητάς συχνά πυκνά καθ’ όλη τη διάρκεια της μετέπειτα ζωής σου. Τόσο έντονο, τόσο δυνατό, τόσο αληθινό.
Η ώρα 21:00 και η αιθέρια φωνή της Tangle προλογίζει τον πανικό που πρόκειται να ακολουθήσει. Σιγά σιγά το κατάμεστο Gagarin σωπαίνει, για να μείνει σε λίγο με το στόμα ανοιχτό καθώς η δυναμική και η απαράμιλλή εκρηκτικότητα του Second Son of R δονεί την ατμόσφαιρά. Οι Oathbreaker έχουν έρθει για να κατεδαφίσουν τα πάντα και μετά το αρχικό σοκ τα πρώτα κεφάλια αρχίζουν και κουνιούνται ρυθμικά.
Η χαρισματική frontwoman της μπάντας σίγουρα συγκεντρώνει τα βλέμματα των περισσοτέρων τόσο με την σκυθρωπή παρουσία της και τα στιγμιαία ξεσπάσματα, όσο και με τις καταπληκτικές εναλλαγές από καθαρά φωνητικά σε σπαρακτικούς brutal βρυχηθμούς. Με τη λήξη κάθε κομματιού, λίγα δευτερόλεπτα απόλυτης σιγής και εκκωφαντικά χειροκροτήματα και ιαχές να ακολουθούν, αποδεικνύοντας την έκσταση και την ένταση με την οποία το κοινό ζούσε κάθε στιγμή της εμφάνισης της πεντάδας από το Βέλγιο.
Η λήξη της εμφάνισης υπό το άκουσμα του ατμοσφαιρικού “Immortals” βρίσκει την Tangle γονατισμένη μπροστά στον drummer να βάζει το τελευταίο λιθαράκι στην δημιουργία της απόγνωσης που τόσο επιτυχημένα έχτισαν για μια ώρα.
Η μισή ώρα που διήρκησε η απαραίτητη διακοπή για τις ρυθμίσεις στο stage, έμοιαζε αρκετή. Γι’ αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει θα άξιζε πάντως να περιμένεις και μια ζωή. Χρωματικά το σκηνικό ίδιο. Όπως και ο κοινός κιθαρίστας των δύο συγκροτημάτων (L. Bossu)καθώς και τα βλέμματα που συγκέντρωνε και εδώ ο frontman Colin.
Καθισμένος στα γόνατα χτυπάει ρυθμικά δύο μεταλλικές ράβδους. Τις χτυπάει τόσο δυνατά που το βουβό Gagarin σπαράζει. Τον ακολουθεί ο drummer και σιγά σιγά το Boden χτίζεται. Αργά και σταθερά μέχρι την έκρηξη και την απόλυτο σοκ. Ήχος βγαλμένος από τα έγκατα της τελειότητας, μία μπάντα που κυριεύει την σκηνή και το μυαλά όλων.
Παίζουν με τα συναισθήματα μας, τις σκέψεις μας, καταφέρνουν να μας κάνουν κομμάτι της δικιάς τους ιδέας. Πώς να περιγράψεις το μαγικό μελωδικό ταξίδι που σου προσφέρνουν οι Amenra, πώς να περιγράψεις την έκρηξη και την ένταση με την οποία ζεις τα ρυθμικά ξεσπάσματα. Ξεσπάσματα που μοιάζουν τόσο βαριά και ασήκωτα που αδυνατείς να πιστέψεις ότι αυτό παράγεται από ανθρώπινες υπάρξεις.
Λίγα βλέμματα προς το κοινό από μια προσηλωμένη μπάντα, με τον frontman να παραληρεί έχοντας κατά κύριο λόγο την πλάτη του προς εμάς και σκίζοντας σταδιακά την μπλούζα του δηλώνοντας την ένταση με την οποία ζει την κάθε στιγμή της εμφάνισης. Στη 1 ώρα και 15 λεπτά της παράστασης των Amenra αδυνατώ να βρω έστω και ένα δευτερόλεπτο που θα μπορούσε κανείς να αποσύρει το βλέμμα του και το μυαλό του από την συγκλονιστική εμπειρία που προσέφερε αυτή η καταπληκτική μπάντα. Οι πιο ψυλλιασμένοι ήξεραν ότι ένα encore ήταν απλά μια ουτοπία, οι υπόλοιποι περίμεναν υπομονετικά μη πιστεύοντας ότι αυτό που ζούσαν έχει τελειώσει.
Ειλικρινά όπως έγραψα και στην εισαγωγή είναι δύσκολο να περιγράψεις μια τόσο βιωματική εμπειρία με λέξεις. Είναι δύσκολο να κατανοήσεις τον τρόπο με τον οποίο οι Amenra και οι Oathbreaker δημιουργούν ένα κατασκότεινο δικό τους κόσμο, στον οποίο σε καλούν να μπεις και στο τέλος σε έχουν κυριεύσει σε τέτοιο βαθμό που νιώθεις και εσύ ένα κομμάτι του κόσμου αυτού. Πιστεύω πως όσοι βρεθήκαμε στο Gagarin αυτή την Παρασκευή νιώθουμε το λιγότερο τυχεροί γι’ αυτό που βιώσαμε. Θα θυμόμαστε και θα αναπολούμε..
596 
