Στα αγαπημένα συγκροτήματα όλων των εποχών στο classic rock μπορείς να συγχωρήσεις τα εξής: την περιφορά τους ανά την υφήλιο παίζοντας τα hits της δεκαετίας των ‘70 τα οποία συνέθεσε κυρίως ο τρισμέγιστος κιθαρίστας, που τώρα ασχολείται με αναγεννησιακά μελωδήματα, την κυκλοφορία καινούργιου υλικού κάθε 3 έως 5 χρόνια, τις μεγαλοστομίες του τύπου: “το επόμενο άλμπουμ μας θα είναι το δικό μας “Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band…’’ και άλλα πολλά.
Αρκετά όμως για τους εγγλέζους classic rockers και τα καπρίτσια τους. Eίπα εγγλέζους classic rockers; Υπάρχουν κάποιοι που ξεκινούσαν πάνω κάτω την ίδια εποχή και με συνέπεια, εκτός από μικρά διαλείμματα (βλέπε αναποδιές στην μπάντα, θάνατοι μελών, αντικαταστάσεις και άλλα δύσκολα) υπηρετούν με συνέπεια και αρκετή επιτυχία την κλασικοροκιά. Οι Uriah Heep, διότι γι’ αυτούς πρόκειται ,παρουσιάζουν το 23ο studio άλμπουμ, έχοντας στην πλουσιότατη καριέρα τους 12 ζωντανά άλμπουμ, 13 συλλογές και 27 singles. Στις 11 ολοκαίνουργιες συνθέσεις, ειλικρινά έψαξα πολύ με μία δεκάδα ακροάσεων, να βρω ένα τραγούδι-συμπλήρωμα ή έστω κάποια σύνθεση που να με κούρασε. Όλα με επανέφεραν διαρκώς σε εποχές που το classic rock ήταν μέρος της ζωής αυτών που ασχολούνταν με την ροκ… Πλούσια η παρουσία του hammond organ (σήμα κατατεθέν των 70ς) που χειρίζεται εκπληκτικά ο Phil Lanzon, στιβαρή η rhythm section με τις στακάτες μπασογραμμές του Trevor Bolder και ο μετρονόμος τυμπανοβασανιστής Russell Gilbrook. Ο Bernie Shaw τραγουδά αναλλοίωτα υποδείγματα της φωνητικής του δεξιοτεχνίας, που είχαμε και θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε και φέτος. Τελευταίος αλλά όχι αμελητέος –κάθε άλλο- η ψυχή της μπάντας, ο συμπαθέστατος και ως άνθρωπος, Mick Box με την σφραγίδα του εμφανέστατη σε όλες τις συνθέσεις. Ιδιαίτερα μου άρεσαν το ομώνυμο “Into The Wild” μία δυναμική ξεσηκωτική σύνθεση μοναδικής μουσικότητας και απαράμιλλης τεχνικής δεξιοτεχνίας. Το “Trail Of Diamonds”, όπως και όλα σχεδόν τα τραγούδια, μου θύμισαν παλαιότερες μεγάλες επιτυχίες τους: σχεδόν μπαλαντοειδής η εισαγωγή και το πρώτο μισό του και έπειτα τα πλήκτρα και η κιθάρα δείχνουν το δρόμο για ένα τραγούδι μοναδικά ξεχωριστό. Το “T-Bird Angel” με “σκλάβωσε” από το πρώτο άκουσμα: πλουσιοπάροχα εισαγωγικά με το hammond, με χορωδιακά τα δεύτερα φωνητικά και τον Shaw να “κελαηδά”. Είμαι σίγουρος ότι ο καλός φίλος, χρόνια στο μετερίζι της ραδιοφωνικής παρουσίας και εσχάτως διαδικτυακής, ο “δάσκαλος’’ του classic rock στην Ελλάδα και ίσως ο φανατικότερος οπαδός των Uriah Heep, ο Αλέξανδρος Ρ.(η σεμνότητά του αποτρέπει την παράθεση επιθέτου, άλλωστε οι επαΐοντες του χώρου γνωρίζουν τον άνδρα και την πολιτεία του στο χώρο) θα βρει υλικό για να παρουσιάζει στις εκπομπές του για χρόνια με αυτήν την κυκλοφορία. Είναι κλασικό!!!
570 
