Οι The Unity αποτελούν τη σύμπραξη των Michael Ehre και Henjo Richter (αμφότεροι μέλη των Gamma Ray), με τους Jan Manenti, Stefan Ellerhorst, Sascha Onnen και Jogi Sweers.
Επί της ουσίας, πρόκειται για σχεδόν ολόκληρο το line-up των Love.Might.Kill (που διαλύθηκαν πριν δυο χρόνια), με την προσθήκη του Richter, οπότε δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο αρμόζει ο όρος supergroup, ενώ προτού ακούσω το album, φρόντισα να κρατήσω μικρό καλάθι, μιας και τέτοιου είδους συνεργασίες, συνήθως, αναλώνονται σε πυροτεχνήματα των ενός ή δυο single…
Ευτυχώς στην περίπτωση των The Unity δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιου είδους αρπαχτή, μιας και, κρίνοντας από την πλειοψηφία των συνθέσεων, όπως κι από την εμπειρία των μελών του, το συγκρότημα κάνει πρωτίστως αυτό που αγαπά και δεν κυνηγάει περασμένα μεγαλεία. Και καλά κάνει, μιας και το power metal ιδίωμα έχει τόσα σκαμπανεβάσματα που, προς το παρόν τουλάχιστον, απέχει πολύ από το να ξαναμπεί στα μεγάλα σαλόνια.
Τι έχουν να προσφέρει λοιπόν το εν λόγω σχήμα; Μια τίμια δουλειά που σε πρώτο χρόνο φαντάζει σαν μια φυσική συνέχεια των Love.Might.Kill, αλλά στην ουσία, μάλλον είναι ο δίσκος που αν είχαν βγάλει νωρίτερα, ενδεχομένως να είχαν και καλύτερη τύχη.
Σίγουρα σε αυτό συμβάλλει κατά πολύ κι ο Henjo Richter, ο οποίος ύστερα από τόσα χρόνια στην σκιά του Kai Hansen στους Gamma Ray, έχει τη δυνατότητα να αλωνίσει με μεγαλύτερη άνεση στο νέο αυτό γήπεδο, διαθέτοντας περισσότερη κατοχή της μπάλας.
Και τα υπόλοιπα μέλη όμως, όντας από πριν δεμένα μεταξύ τους, δείχνουν να έχουν χημεία με τον προαναφερθέντα κιθαρίστα κι αυτό που τελικά βγαίνει προς τα έξω, λαμβάνει αναπόφευκτα θετικό πρόσημο.
Εν ολίγοις, το “The Unity” είναι ένα χορταστικό power metal δισκάκι, γραμμένο από ανθρώπους που σμίλευσαν την καλλιτεχνική τους οντότητα στα ‘90s, με προορισμό όλους όσους αγάπησαν το ιδίωμα όταν ήταν ακόμη στα ντουζένια του.
Προτείνεται αναμφιβόλως…
625 
