Η αλήθεια είναι ότι στο άκουσμα του νέου πως οι The Obsessed θα κυκλοφορήσουν νέο δίσκο, πολλές doom καρδούλες σκίρτησαν.
Σκιρτούν βέβαια, κάθε φορά που o Scott “Wino” Weinrich κυκλοφορεί μουσική, να τα λέμε αυτά.
Αφού αποπέμφθηκε από τους Saint Vitus λόγω της σύλληψής του, για κατοχή μη συνταγογραφημένων ουσιών, κι απέλασής του από τη Νορβηγία, ενώ βρισκόταν σε περιοδεία η μπάντα, μετανόησε, “καλογέρεψε” κι αποφάσισε να ανοίξει το σεντούκι με το θησαυρό που απ’ έξω έγραφε The Obsessed. Αν και το όνομα είχε να ακουστεί δισκογραφικά 23 χρόνια, μόνο και μόνο που είναι υπαίτιο για την ανάδειξη ενός μικρού Lemmy, όπως είναι ο Wino, μόνο χαρά μπορεί να φέρει ένας νέος δίσκος υπό της σημαία τους.
Για να είμαστε ειλικρινείς όμως, το μόνο που έχει μείνει στους Τhe Obsessed από το “The Church Within”, είναι ο Wino, μιας που ουσιαστικά τα μέλη που το απαρτίζουν ήταν και στους Spirit Caravan, που ουσιαστικά άλλαξαν όνομα. Κάτι σαν την συγχώνευση της Χαλκηδόνας από τον Ατρόμητο!
Ο ήχος σε γενικές γραμμές είναι λίγο πιο βαρύς από όσο θα θυμάται κανείς (ίσως φταίει η παραγωγή σε αυτό), περιέχει έμπνευση που αντλείται από την εμπειρία του με τους Saint Vitus και τη συνεργασία του με τον γίγαντα Griffin (Pentagram) στους Place of Skull, αλλά προσπαθεί να παίξει έξω από τα συνηθισμένα και μόνο ό,τι του καπνίσει. Για αυτό το λόγο, σε κάποιον που καθαρίζει τη φακή, το album θα φανεί ασύνδετο σε ύφος και ότι πάσχει σε συνοχή.
H έναρξη του “Sacred” με το επανηχογραφημένο “Sodden Jackal”, που ήταν ένα από τα πρώτα κομμάτια των Obsessed, πριν ο αρχηγός τους μεταπηδήσει στους Vitus, μας δείχνει πως βλέπει σοβαρά την αναγέννηση του συγκροτήματος, τιμώντας το παρελθόν.
Το “Punk Crusher” είναι ό,τι πιο κοντά στο προηγούμενο album των Obsessed, ενώ το ομώνυμο “Sacred” έχει μια μελωδία από εκείνες που αξίζουν να στοιχειώνουν την ψυχή σου. Το “Haywire” είναι ένας μοτορχεντικός ύμνος και θυμίζει τον εκλιπόντα “θείο” και σε ρυθμό και σε στίχο.
Στο “Perseverence” εμφανίζεται μια ‘70s Hard Rock νοσταλγία με το hammond να δεσπόζει στο βάθος σε ένα ύφος Blues Oyster Cult (σε πιο σέρτικο εννοείται), που λίγο ή πολύ καταβάλει και το επόμενο “It’s only money”. Το “Cold Blood” είναι ένα υπεργκρουβάτο ορχηστρικό κομμάτι, το “Stranger Things” μία ακόμη από τις καλές στιγμές του πονήματος αυτού (δεν ξέρω αν έχει σχέση με την τηλεοπτικη σειρά), τα “Razor Wire” και “My Daughter My Son” είναι κομμάτια σκληρού blues , ενώ το “Be The Night” είναι το πιο ανεβαστικό του δίσκου (και αγαπημένο μου).
Αν αποφασίσεις και χτυπήσεις την ειδική έκδοση, σε περιμένουν και δυο bonus τραγούδια: η power μπαλάντα “On So Long” και Deep Purple-ικό “Crossroader Blues”.
Για τους παλιούς παραδοσιακούς doom rockers είναι μια καλή λιχουδιά, για τους φανατικούς Wino τύπους είναι επιβεβλημένη αγορά, για τους υπόλοιπους είναι ίσως μια καλή ποιοτικά προσθήκη στη συλλογή τους, αλλά όχι κάτι που θα προτείνουν στα παιδιά τους για να πάρουν τον καλό δρόμο.
Αγαπώ Wino, θα στηρίξω Wino, αλλά δε θα πάρω τηλέφωνο για βόμβα για να προλάβω να είμαι ο πρώτος που θα το σηκώσει από κεντρικό δισκοπωλείο.
610 
