Αυτή τη φορά θα ξεκινήσω το review της τελευταίας μου ανταπόκρισης κάπως αντίστροφα.
Δηλαδή, από τα συμπεράσματα που προέκυψαν από το live που παρακολούθησα. Η παρουσίαση, λοιπόν, του τελευταίου πονήματος των Need “Hegaiamas: A song for Freedom” στο KYTTARO Live Club την Παρασκευή, ήταν πραγματικά το αρτιότερο live που έχω παρακολουθήσει τον τελευταίο χρόνο από ελληνικό συγκρότημα. Κι εξηγούμαι:
• Εξαιρετικό ταλέντο που αποδόθηκε άψογα επί σκηνής
• Διάθεση, ενέργεια, δυναμική, πολύ καλό στήσιμο, οργάνωση και προετοιμασία από τις μπάντες που έπαιξαν, σεβόμενες τον κόσμο που παρακολούθησε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Σαν να περίμεναν αυτή τη στιγμή από καιρό.
• Πολύ σωστή η επιλογή του support που ζέστανε τον κόσμο και προλείανε το έδαφος κατάλληλα για το χείμαρρο που θα ακολουθούσε.
• Καλή ατμόσφαιρα από το κοινό, που απαρτίζονταν τόσο από φίλους του είδους, αλλά και οικεία πρόσωπα των δυο συγκροτημάτων (και αυτό έπαιξε το ρόλο του).
• Καλή επιλογή ως χώρος το Κύτταρο για να υποδεχτεί τέτοιες εκδηλώσεις, όμως θα πρέπει κάποια στιγμή να βελτιώσει την απόδοση του ήχου και της ακουστικής του.
Αλλά ας πάμε στο δια ταύτα. Κατά τις 20:45 και για τρία περίπου τέταρτα οι The Mighty N, ανέβηκαν στη σκηνή κι από τις πρώτες κιόλας νότες έκλεψαν τις εντυπώσεις. Το Κύτταρο θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν σχεδόν γεμάτο, ο κόσμος είχε διάθεση κι αυτό έκανε τα πράγματα ευκολότερα για όλους.
Γεμάτος ήχος, καλά δουλεμένο και δεμένο σύνολο, λειτουργούσαν τόσο ώριμα κι άνετα επί σκηνής, που όπως προείπα η ενέργεια πέρασε και στο κοινό, που το διασκέδασε και τους επευφήμησε για την παρουσία τους.
Ερμήνευσαν περισσότερο κομμάτια από το τελευταίο τους album “Retribution” (2016), συνδυάζοντας στοιχεία hard rock από τα 70’s μέχρι σήμερα, blues και ψυχεδελικές στιγμές που έδεναν αρμονικά με το υπόλοιπο ύφος, με κύρια βάση θα μπορούσα να πω, τη grunge και την alternative rock των 90s.
Η front woman Νατάσσα Τσίρου, ερμήνευσε ακούραστα κι άψογα τα 10 περίπου τραγούδια του 45λεπτου set. Όντας μια φωνή με ένα ευρύ φάσμα δυνατοτήτων, μια δυναμική παρουσία, που χωρίς υπερβολές αλλά με περίσσιο δυναμισμό, αποτελεί το συνδετικό κρίκο της μπάντας, αφού κάθε της φωνητικό πάτημα αποτελούσε μέρος συνόλου. Μια rock τραγουδίστρια που πραγματικά χρησιμοποιούσε τη φωνή της ως ένα επιπλέον όργανο του σχήματος.
Πολύ καλή εντύπωση μου έκαναν οι δύο κιθαρίστες, οι οποίοι χωρίς δισταγμό και φόβο (σε αντίθεση με άλλες support ελληνικές μπάντες), ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους επί σκηνής ταλαιπωρώντας τις πεντατονικές, προσφέροντας πολύ ωραίες σόλο στιγμές (και μια καλά δεμένη δισολία), αλλά κυρίως δίνοντας το στίγμα της μπάντας άλλοτε με funk γυρίσματα, blues εισαγωγές και ενίοτε με αργόσυρτα riff. Ξεχώρισα το προτελευταίο τους “Kill Your Enemy” και οπωσδήποτε το “Bulletproof”.
Η στιγμή για τους Need και το κοινό είχε φτάσει. Με αναμονή περίπου 20 λεπτών ώστε να γίνει το σετάρισμα στον ήχο και τα όργανα κατά τις 21:50 το σχήμα έκανε την παρουσία του κι απέδειξε ότι αποτελεί την καλύτερη εν ενεργεία progressive metal μπάντα στην Ελλάδα κι απόλυτα δικαιολογημένα, κερδίζει τις εντυπώσεις και εκτός συνόρων.
Όποιος δεν ήταν fan τους μέχρι πρότινος και τους παρακολούθησε ζωντανά, έγινε το βράδυ της Παρασκευής. Για δύο ώρες έπαιξαν ακατάπαυστα, μαγεύοντας και τους πλέον δύσκολους, δύσπιστους, αλλά κι όσους δεν έχουν σχέση με τη metal, underground ή progressive σκηνή.
Το πολύ όμορφο της όλης παρουσίας τους, είναι ότι δεν ήταν απλά μια παρουσίαση του νέου τους album, αλλά μια 2ωρη αναδρομή στη δωδεκάχρονη πορεία τους, ξεκινώντας το set τους με το “Divine Drift” από το πρώτο τους demo του 2004 και συνέχισαν με το “Stroll of choice” από το “The Wisdom Machine” του 2006.
Με κύριο χαρακτηριστικό τις ανεπανάληπτες, πολύ καλά δουλεμένες αρμονικά δεμένες εναλλαγές στον ήχο τους, τα ανεπαίσθητα ανατολίτικα περάσματα στη βελούδινη και δυναμική φωνή του Jon V. και τα death vocals Anthony, ήταν αρκετά ώστε να κάνουν ένα απίστευτο μπάσιμο στον κόσμο και να δυναμιτίσουν την ατμόσφαιρα. Θα μπορούσα να πω, ότι στον αέρα πλανιόταν μια δόση αναπόλησης και συγκίνησης και το “Lie before you sleep” ήρθε να το επιστεγάσει σε μια πιο αισθαντική εκτέλεση απ’ ό,τι μας έχουν συνηθίσει.
Η αναδρομή στα προηγούμενα album κορυφώθηκε με τα “Symmetrape”, “Mother Madness” και “Orvam” να παίρνουν σειρά, ενώ η εκπληκτική κι αισθαντικότατη διασκευή στο “Sleep” των Savatage (ως φόρο τιμής για τον πρόσφατα εκλιπόντα Paul O’Neill) λειτούργησε ως γέφυρα, ώστε να περάσουμε στα πρώτα δείγματα από το νέο “Hegaiamas: A song for Freedom”.
Παρόλο που η μουσική των Need θεωρείται δύσκολη για τ’ αυτιά ακόμη και των πλέον μυημένων στην prog- metal σκηνή, η συγκεκριμένη επιλογή των κομματιών του πρώτου μέρους αλλά και ο τρόπος που τα απέδωσαν, κέρδισαν τους πάντες, κάνοντας το metal πιο οικείο και παρουσιάζοντας μια ορχήστρα που πέρα από έντονα συναισθήματα και δυναμισμό, μπορεί να περάσει ποικιλοτρόπως το λυρισμό τόσο μέσα από τα πλήκτρα του Anthony και τα vocals του Jon V. ,αλλά και από τις μελωδικές γέφυρες που supportαραν μοναδικά με τον Ravaya στις κιθάρες, αλλά και τον Stelio στα τύμπανα.
Τα σκληρά riff και οι χαοτικές γέφυρες, δημιουργούσαν ένα τόσο εύηχο και οικείο αποτέλεσμα που καθήλωνε.
Μας σύστησαν το νεότευκτο album τους με το “Rememory” και τα μαγευτικά φωνητικά της Σαπφούς Σταυρίδου, το οποίο συνθετικά κι ερμηνευτικά τους ανεβάζει επίπεδο ακόμα περισσότερο, αναβαθμίζει το μπάσο σε μεγάλο βαθμό κι αναδεικνύει τα πλήκτρα.
Η πορεία συνεχίστηκε παίζοντας μέχρι το τέλος με τη σειρά τα tracks από το τελευταίο τους album που κατά προσωπική άποψη αποτελεί την υπέρβαση ενός progressive σχήματος που η πρόοδος του δείχνει να μην έχει ταβάνι. Συμπαγείς και ευφάνταστες ενορχηστρώσεις, μελωδίες που χαράσσονται για τα καλά στο μυαλό, ποικιλόμορφα riffs κι ερμηνείες από τον Jon V. που συγκλονίζουν- αγγλική προφορά που δεν αποποιείται την ελληνικότητα της, γεγονός που δεν ενοχλεί αλλά θέλγει τ’ αυτί, με τέλεια άρθρωση, αισθαντικότητα και δυναμισμό.
Κορυφαία επίσης στιγμή, η ερμηνεία του “I.O.T.A.”, μιας αφηγηματικής πρόζας από δύο εξαιρετικές ηθοποιούς, αν δεν απατώμαι, υπό την συνοδεία μόνο πλήκτρων προσδίδοντας μια αίσθηση αλλοτινού, παραμυθένιου σκηνικού, για να έρθει ως επιμύθιο, σ’ ένα θα μπορούσαμε να πούμε λυτρωτικό κλείσιμο, το επικό “Hegaiamas”, το οποίο άφησε αποσβολωμένο το κοινό, που παρακολούθησε ακούραστα για 2 γεμάτες ώρες τους εξαιρετικούς Need.
Ένα μοναδικό live, μια αξιομνημόνευτη παρουσίαση, για ένα σχήμα και μια καινούργια καταπληκτική δουλειά, που ότι και να πούμε δε θα είναι αρκετό.
Στα συν της βραδιάς το αρκετά καλά οργανωμένο merch – store και τα δύο μπαρ που λειτούργησαν άψογα αυτή τη φορά.
photos: Andreas Panopoulos
615 
