Να, κάτι τέτοια μου κάνετε και μετά θέλετε να γράψω σοβαρή κριτική…
Γιατί βρε πουλάκια μου να κοτσάρετε (ξανά) στο εξώφυλλο την frontwoman, Tave Wanning, πάνω σε κιτς πολυθρονέτο, με glam αμφίεση; Οκ, το πήραμε το νόημα, εκείνη κάνει κουμάντο, αλλά σε σχέση με το προ διετίας artwork που έφερε το ντεμπούτο του σχήματος, στιλιστικά έχει αλλάξει μονάχα το ότι η Wanning φοράει ζακετούλα (μάλλον πούντιασε), διότι κατά τα άλλα, πάλι ξάπλα είναι και πρώτη μούρη…
Ναι μωρέ, πάψε, δεν κρίνω το βιβλίο από το εξώφυλλό του, απλά όταν επιλέγεις να πουλήσεις τη μουσική σου έτσι, τα θέλει λίγο ο (καλλίγραμμος) κώλος σου.
Όπως και στο πρώτο full length των Adrenaline Rush, όσο κι αν προσπαθούν να προωθήσουν το “σέξι-μωρό-που-ροκάρει”, τα φώτα τα κλέβει ξεκάθαρα η υπόλοιπη μπάντα, παρά τις αλλαγές στο line up! Για μια ακόμη φορά λοιπόν, το σχήμα από τη Σουηδία βγάζει ένα δισκάκι γεμάτο ατόφιες hard rock συνθέσεις, τίγκα στην ‘80ίλα κι επηρεασμένες παράλληλα κι από τη πιο σύγχρονη μελωδική σκηνή, κάτι που είναι απόλυτα λογικό, μιας κι έχει βάλει το χεράκι του στον ήχο κι ο mastermind των Eclipse, Erik Martensson.
Τι είναι στην πραγματικότητα οι Adrenaline Rush; Μια όμορφα στημένη μπάντα γύρω από την Tave Wanning, η οποία σπρώχνεται μετά μανίας στη rock μουσική βιομηχανία, δίχως όμως να διαθέτει κάποιο ιδιαίτερο φωνητικό ταλέντο. Όχι μωρέ σάχλα, δεν είναι και του πεταματού, αλλά οι ερμηνείες της είναι σχεδόν pop και δίχως προσωπικότητα, κάτι που όχι μόνο δεν την κάνει να ξεχωρίζει από το σωρό, αλλά επιβεβαιώνει την άποψη πως πρόκειται για εταιρικό προϊόν, το οποίο σώνεται εξολοκλήρου από την αρτιότητα των υπόλοιπων μουσικών που απαρτίζουν το συγκρότημα.
Και με όσο πάθος κι αν νιαουρίζει η Wanning, το “Soul Survivor” δεν ξεφεύγει από την χιλιοακουσμένη πεπατημένη του πρώτου δίσκου, οπότε σαν καλός ηχητικός μπόγιας, θα σταματήσω το CD και θα το κλείσω για πάντα στο κλουβί του…
657 
