Οι σκέψεις που κάνει κάποιος στις 2 π.μ. σπάνια είναι νηφάλιες ή, υπό κάποια συγκυρία, ξεκάθαρες.
Το υπό κρίση δισκάκι αντικατοπτρίζει αναμφίβολα την ως άνω κατάσταση, αλλά και μια ευρύτερη θολούρα ως προς την αντίληψη των πραγμάτων. Σίγουρα ακούστηκε πολύ ανούσια φιλοσοφημένο όλο αυτό, εντούτοις αν κάποιος ακούσει το ντεμπούτο του πρωτοεμφανισθέντος κουαρτέτου των Αθηναίων Krause θα έπιανε το ίδιο πράγμα.
Καταρχάς τα τέσσερα μέλη της μπάντας προέρχονται από άλλες ομάδες ψυχολογικής στήριξης και θεραπείας, όπως οι θεότρελοι Rita Mosss, οι Vulnus, οι Cut Off και οι Progress of Inhumanity. Κατά δεύτερον είναι αρκετά μερακλήδες και θέλουν να ακούγονται σαν τους Unsane, τους Fudge Tunnel, τους Cherubs, τους πρώιμους Helmet και τους πρόσφατους Ken Mode. Χαμός με λίγα λόγια.
Τα εννέα κομμάτια είναι κατασκευασμένα να σπείρουν το χάος, καθώς με το καλημέρα, δηλαδή με το λυσσαλέο “Leather Couch”, που στα τέσσερα λεπτά που διαρκεί όλα τσιρίζουν ακατάπαυστα. Ο ήχος είναι εγκληματικά μπάσος και φαζαρισμένος κι οι φωνές είναι καλά θαμμένες πίσω από τόνους παραμόρφωσης και θορύβου, κάτι το οποίο, περιέργως, προκαλεί ταυτόχρονα και αρκετό groove ώστε να επιδοθεί κανείς σε διάφορες εκδηλώσεις ικανοποίηση όπως το κούνημα ή το ρυθμικό χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο. Και πολλές φορές τα πράγματα βαλτώνουν από άποψη ρυθμού σε σημείο που νομίζεις ότι θα εμφανιστεί από τη γωνία η αφάνα του Buzz για να σου ευχηθεί καληνύχτα. Και μετά έρχεται αυτό το imitation riff του “March of the Fire Ants” στο ισοπεδωτικό και παρανοϊκό “The Last Man” και λες πού το σκέφτηκαν τα καργιόλια.
Ευτυχώς δεν ανέβασαν και τους στίχους για να φρικάρω τελείως. Κι όλα είναι θολά, πιο θολά κι από τον ουρανό του Πεκίνου. Κι εγένετο noise rock εν Ελλάδι εν έτει 2017.
Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί τα γάμησαν όλα.
617 
