Μαύρη κατάρα, ανία βαρεμάρα. Ώσπου όλο να παίξει, να δούμε ποιος θα αντέξει…
Αυτοί οι στίχοι από τα Ξύλινα Σπαθιά (έστω και λίγο παραποιημένοι) μου ήρθαν στο μυαλό σαν πρώτη σκέψη κατά την ακρόαση του 3ου album των Ιταλών Sinheresy.
Το συμφωνικό μοντέρνο metal τους με την εναλλαγή γυναικείων/αντρικών φωνητικών δεν κατάφερε να μου δημιουργήσει κανένα ενδιαφέρον. Οι δυο φωνές είναι σωστές αλλά δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο για να σε κρατήσει. Τα τραγούδια είναι δουλεμένα αλλά χάνουν στο πιο σημαντικό κομμάτι. Δεν είναι πιασάρικα. Δεύτερη ακρόαση του album και δεν μένει στο μυαλό έστω μια του στιγμή.
Μουσικά είναι κάπου ανάμεσα στους Lacuna Coil (περισσότερο) και στους Within Temptation (χωρίς καν να πλησιάζουν την έφεση στη δημιουργία των τελευταίων). Τα progressive στοιχεία που βάζουν στον ήχο τους (και που όπως λέει η εταιρία τους θυμίζουν Symphony X…) είναι και αυτά που πιθανώς ευθύνονται για την απώλεια κατεύθυνσης και προορισμού.
Για να μην το κουράζουμε παραπάνω, πρέπει να υπάρχουν περίπου 1000-1500 καλύτερα album female fronted συμφωνικού metal για να ακούσει κάποιος. Η επαγγελματική δουλειά και η δεδομένη ποιότητα μουσικών και ηχογράφησης δεν αποτελούν πάντα σταθερά και για τη δημιουργία ενός καλού δίσκου.
635 
