O Mat Sinner είναι σίγουρα ένας ανήσυχος γερμανός…
Δε δείχνει μόνο να τα καταφέρνει μια χαρά με τα δυο “καρπούζια” των Primal Fear και των Voodoo Circle, αλλά μπορεί ταυτόχρονα να συντηρεί και την υπόληψη του μεγάλου του “παιδιού”, των Sinner.
Από τη μακρινή πια αρχή της διαδρομής, το 1982, οι Sinner έχουν υπηρετήσει με συνέπεια το μελωδικό hard and heavy και έξι χρόνια πριν μετρούσαν 16 άλμπουμ δισκογραφικής παρουσίας. Φέτος, επιστρέφουν με ολόφρεσκο full length, το 17ο, με διάρκεια 40 περίπου λεπτά και δέκα τραγούδια, ενώ όσοι προτιμήσουν την ειδική έκδοση θα ανταμειφθούν με τρία κομμάτια παραπάνω.
Κάποιοι σημαντικοί καλεσμένοι πρόσφεραν και το δικό τους άγγιγμα στο “Tequila Suicide”: o Gus G (Ozzy Osbourne, Firewind), o Ricky Warwick (The Almighty, Black Star Riders), o Magnus Karlsson (Primal Fear) και ο Pete Lincoln (Sailor, Sweet) συμμετέχουν εμπλουτίζοντας τη νέα δουλειά του Mat, που έχει κάνει την ηχογράφηση και την προπαραγωγή, για να ολοκληρώσει το έργο αυτό ο συνήθης ύποπτος Dennis Ward.
Το άλμπουμ συνολικά αποπνέει μια φρεσκάδα και ζωντάνια που υποστηρίζεται από την ανάλογη παραγωγή. Το συνολικό του ύφος εύκολα περιγράφεται σαν ένα ιδανικό αφιέρωμα στο κλασικό, παραδοσιακό μελωδικό hard and heavy. Έτσι, όπως είναι φυσικό, υπαινιγμοί σε μεγάλα ονόματα του χώρου υπάρχουν αρκετοί, με αυτούς στους Thin Lizzy και τον Phil Lynott να πρωταγωνιστούν.
H εκρηκτική, επιθετική αρχή του “Go down fighting” αναζητά την χαμένη εποχή της ανεμελιάς και της άμεσης, απλής απόλαυσης με ψήγματα κι από punk attitude. Σε κοντινό μήκος κύματος και το ομότιτλο, ενώ στο εξαιρετικό “Road to hell” το πνεύμα των Lizzy εμφανίζεται κυρίως στις μελωδίες των φωνητικών.
Το “Dragons” είναι φανερά πιο ραδιοφωνικό και ντελικάτο με κολλητικό, μελωδικό, “γερμανικό” ρεφρέν, ενώ στο “Battle hill” ο ιρλανδικός αέρας επιστρέφει με πιο επική, ηρωική απόχρωση, σα να τζαμάρουν οι Grave Digger με τους Black Star Riders.
Στο “Sinner blues” οι ρυθμοί πέφτουν για να βγάλει η bluesy ερωτική μπαλάντα τη μεθυσμένη της ανάσα, ενώ το δυναμικό δίδυμο των “Why” και “Gypsy rebels” περιφέρει ξανά, μαζί με τα πιασάρικα ριφ, το φάντασμα του Lynott.
Μετά το μάλλον μέτριο “Loud & clear”, το άλμπουμ οδηγείται στην έξοδό του με την μετριοπαθή μελαγχολία και νοσταλγία του “Dying on a broken heart”.
Με τη σωστή δοσολογία του κλασικού που κατέχει πια ο έμπειρος Mat, σίγουρα δεν θα σε κάνει να βαρεθείς. Με μια εύστοχη ακολουθία από άμεσα, προσιτά, καλοστημένα τραγούδια και με απαραίτητη την σκόνη της νοσταλγίας, δεν θα ταράξει τις συμπαντικές ισορροπίες, θα κάνει όμως αρκετούς παραδοσιακούς να περάσουν 40 ευχάριστα λεπτά, γεμίζοντας το ποτήρι τους.
689 
