Πόσο σε cello…
Το επετειακό live των Apocalyptica για τα 20 χρόνια από το ντεμπούτο τους, μου ξύπνησε λογής αναμνήσεις, μιας και είχα την τύχη να τους δω ζωντανά στις απαρχές τους, στην Αθήνα το 1998. Βέβαια τότε είχαμε να κάνουμε με ένα μισοάδειο Ρόδον, ενώ τώρα με ένα ικανοποιητικά γεμάτο Gazi Music Hall, σε μια έντονη συναυλιακή περίοδο, κάτι που υποδηλώνει το πόσο έχει γιγαντώσει πια το σχήμα.
Η εν λόγω περιοδεία ήταν ήδη γνωστό πως θα ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στους Metallica, οπότε όποιος δεν γνώριζε το ποιόν της, ενδεχομένως να έμεινε παραπονεμένος, αν και με βάση τη συνολική εικόνα της μπάντας, θεωρώ πως δεν υπάρχει λόγος για οποιουδήποτε είδους γκρίνια.
Δίχως παρεκκλίσεις, το group ανεβαίνει στην σκηνή στις 21:30 με το “Enter Sandman”. Για τις ανάγκες του event, εμφανίζονται ως κουαρτέτο, έχοντας μαζί τους τον (πιο σοβαρό σε σχέση με τους υπόλοιπους) Antero Manninen, ο οποίος ήταν και βασικό μέλος των Apocalyptica μέχρι το 1999.
Στο καπάκι σκάει το “Master of Puppets” και το κοινό αρχίζει να ζεσταίνεται για τα καλά. Ο mastermind του group, Eicca Toppinen, παίρνει το μικρόφωνο και μας καλωσορίζει, προλογίζοντας τα δυο σκέλη της βραδιάς. Το πρώτο θα αφορούσε ολόκληρο το “Apocalyptica Plays Metallica by Four Cellos”, με το κουαρτέτο να προσεγγίζει τις διασκευές με την old-school (όπως ο ίδιος την χαρακτήρισε) χροιά του δίσκου, ενώ το δεύτερο θα εμπλουτιζόταν με άλλα κομμάτια, με τη συνοδεία drums. Φωνητικά προφανώς δεν υπήρχαν, οπότε το συγκρότημα παρότρυνε ακατάπαυστα τους παρευρισκόμενους να τραγουδήσουν.
Την σκυτάλη πήραν τα “Harvester of Sorrow” και “The Unforgiven”, όπου τα κινητά είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο και κάπου εδώ αναρωτιέμαι για πολλοστή φορά το πόσο αστείο είναι να πληρώνεις εισιτήριο για να δεις μια συναυλία μέσω μιας οθόνης…
“Sad But True” και “Creeping Death” για τη συνέχεια, με τον κόσμο να συμμετέχει συχνά-πυκνά στο κάλεσμα του group κι έναν Paavo Lotjonen να θέλει να σηκωθεί και να χτυπηθεί, αλλά ο νάρθηκας στο αριστερό του πόδι να μην του το επιτρέπει.
O Toppinen αφιερώνει το “Wherever I May Roam” στους ίδιους, αναφερόμενος στα πάμπολλα live που έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια, μνημονεύοντας το ξεκίνημα των Apocalyptica και την αναπάντεχη επιτυχία που γνώρισαν, ενώ αμέσως μετά συστήνει τον προαναφερθέντα Manninen, ο οποίος ηγήθηκε της πανέμορφης εκτέλεσης του “Welcome Home (Sanitarium)”, που έκλεισε και το πρώτο σκέλος.
Ύστερα από ένα δεκάλεπτο διάλειμμα, το κουαρτέτο επανέρχεται πίσω από τα τσέλο του και με περισσή διάθεση, ξεκινά το δεύτερο μέρος του set με το “Fade to Black”, στα μέσα του οποίου ανέβηκε κι ο drummer Mikko Siren, ο οποίος έδωσε έναν άλλο, πιο γεμάτο, αέρα στην εμφάνιση της μπάντας.
Αναμενόμενος χαμός στο “For Whom the Bell Tolls”, ενώ στο “Fight Fire With Fire” θα μπορούσε κάλλιστα να δημιουργηθεί κάποιο moshpit, αλλά εντάξει, πού να αφήνεις το κινητό και να τρέχεις τώρα…
Ο Perttu Kivilaakso, παρότι μαζεμένος στην αρχή, σηκώνει το τσέλο του κι οργώνει την σκηνή, συστήνοντας ένα προς ένα τα μέλη του συγκροτήματος, με το ανάλογο χειροκρότημα να συνοδεύει το εκάστοτε όνομα.
Ακολουθεί το “Until It Sleeps” και μια μαγική εκτέλεση του “Orion”, ενώ στην πορεία, ο Toppinen εξηγεί πως, όταν πριν πολλά χρόνια, είχε πάει να αγοράσει παρτιτούρες των Metallica, είχε λεφτά για μονάχα ένα βιβλίο/δίσκο και τελικά επέλεξε το “Ride the Lightning”, μέσα από το οποίο το σχήμα παρουσίασε το (τρομερά αδικημένο) “Escape”.
Όπως ειπώθηκε και πριν, το δεύτερο σκέλος, βρήκε τους Apocalyptica ιδιαίτερα ορεξάτους, κάτι που περνούσε και στον κόσμο και με τη βοήθεια του σαρωτικού “Battery”, άναψαν για τα καλά τα αίματα στο Gazi Music Hall. Ο ενθουσιασμός συνεχίστηκε και στο “Seek & Destroy”, το οποίο αποτέλεσε κι ένα από τα highlight της βραδιάς, με το κλείσιμό του να έχει μια εσάνς από σιρτάκι και λίγα μέτρα από το τραγούδι “Ride the Lightning”.
Το κουιντέτο (πλέον) υποκλίνεται κι αποχωρεί για λίγα λεπτά, προκειμένου να επανέλθει με το “Nothing Else Matters”, το οποίο τραγουδήθηκε σχεδόν από όλους, ενώ το κλείσιμο της εξαιρετικής αυτής εμφάνισης, άνηκε δικαιωματικά στο “One”.
Από κάθε άποψη, το επετειακό αυτό event, στέφθηκε με επιτυχία, όπως και με την υπόσχεση του ίδιου του group πως θα μας επισκεφτεί ξανά σύντομα, κάτι που σίγουρα θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μιας και το σχήμα διαθέτει πια και μόνιμο τραγουδιστή (τον Franky Perez), προκειμένου να ερμηνεύονται και οι δικές του συνθέσεις που φέρουν φωνητικά.
Ως τότε όμως, θεωρώ πως όσοι βρέθηκαν στην εν λόγω συναυλία, θα έχουν αρκετό υλικό για να θυμούνται και φυσικά δεν εννοώ εκείνο από τα κινητά τους.
Apocalyptica setlist
Enter Sandman
Master of Puppets
Harvester of Sorrow
The Unforgiven
Sad But True
Creeping Death
Wherever I May Roam
Welcome Home (Sanitarium)
Fade to Black
For Whom the Bell Tolls
Fight Fire With Fire
Until It Sleeps
Orion
Escape
Battery
Seek & Destroy
Nothing Else Matters
One
Photos: Cristina Alossi
600 
