Ομολογώ ότι περίμενα την επιστροφή των αμερικανών hard rockers με ιδιαίτερη ανυπομονησία για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, διότι κατά το σύντομο παρελθόν της, η μπάντα μας χάρισε δύο άλμπουμ-ορόσημα για τον μελωδικό ήχο (Ready To Strike και Thrill Of A Lifetime), τα οποία προσωπικά έχω λιώσει και αποτελούν πλέον …
δύο από τις cult κυκλοφορίες για τα ‘80s όπου και έδρασαν και κατά δεύτερον γιατί είχα την περιέργεια να δω πως θα ακούγεται η μπάντα με τον νέο της τραγουδιστή (ε, καλά όχι και τόσο νέο…), τον πολύ Paul Shortino, αφού το τραγουδιστικό του στυλ και η χροιά της φωνής του, απέχουν αρκετά από τον προκάτοχό του, Mark Free. Ο κ.κ. Carmine Appice λοιπόν, επιλέγοντας να κινηθεί ξανά σε πιο “σκληρά” μονοπάτια, ξαναμαζεύει τα μέλη της αρχικής σύνθεσης (εκτός της Marcie Free, όπως είπαμε αφού κι αυτή μερικούς μήνες πιο πριν επαναδραστηριοποίησε τους Unruly Child) και υπό την σκέπη της Frontiers Records, απαλλαγμένοι από το φανταχτερό ‘80s hair metal look, αλλά με αμείωτη την διάθεση για rock n’ roll κυκλοφορούν ένα εξαιρετικό άλμπουμ με τίτλο απλά το όνομα της μπάντας. Αρπαχτή, θα το χαρακτηρίσουν πολλοί αφού η αλήθεια είναι ότι οι King Kobra δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν το μεγάλο όνομα και οι συνολικές πωλήσεις τους το μαρτυρούν, οπότε ίσως και δικαίως να διέλυσαν τότε. Σε αντίθετη περίπτωση κι εγώ κάπως έτσι θα την χαρακτήριζα την όλη φάση, έλα όμως που το τελικό αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Γιατί το “King Kobra”, είναι πραγματικά πολύ καλό. Δεν είναι ένα “αλμπουμάκι της σειράς”. Μπορεί το λιτό του μαύρο εξώφυλλο με το logo μόνο του συγκροτήματος να σε προϊδεάζει αρνητικά, πατώντας όμως το play στο cd player σου, από τις πρώτες νότες του “Rock This House” καταλαβαίνεις ότι το άλμπουμ θα έχει μια ενδιαφέρουσα ροή. Ο δίσκος στο σύνολο του τα “χώνει” κανονικά. Η χημεία του κιθαριστικού δίδυμου Sweda–Michael Philips λειτουργεί (ξανά) θετικά. Εμπνευσμένα riffs και solos που κατά βάση οδηγούν τις συνθέσεις του άλμπουμ. Ο Johnny Rod από την άλλη, ακμαίος και υγιής (μιας και φήμες τον ήθελαν νεκρό από το κρακ, έλεος δηλαδή), έπειτα από αρκετό διάστημα δισκογραφικής αποχής, στέκει αξιοπρεπής στον ρόλο του. Για τον μέγα Carmine, δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναφέρω κάτι παραπάνω από αυτά που ήδη γνωρίζουμε όλοι. Ο άνθρωπος είναι ένας ζωντανός θρύλος των τυμπάνων. Το clue φυσικά της υπόθεσης είναι σαφώς ο Paul Shortino. Όσοι έτυχε να ασχοληθούν με την δισκογραφία του κυρίου ξέρουν ότι πρόκειται για έναν αυθεντικό rocker και εδώ οι ερμηνείες του θα φέρουν σίγουρα στον νου τις πρώιμες δουλειές του με τους Rough Cutt μιας και το ύφος τους δεν απείχε τότε, αλλά ούτε και τώρα από αυτό των KK. Για να μην μακρηγορούμε λοιπόν, το άλμπουμ θα ικανοποιήσει όλους τους ακροατές του σκληρού ήχου. Παλιούς και νέους. Οι συνθέσεις έχουν κάτι το παλιομοδίτικο, straight in your face rock n’ roll. Ακούστε κομμάτια όπως τα επιθετικά “This Is How We Roll” και “Screamin’ For More”, τα πιο μελωδικά “You Make It Easy” και “Live Forever” (το οποίο και ξεχώρισα σαν σύνθεση) με το καταπληκτικό ρεφραίν, το ρυθμικό “Tear Down The Walls”, το βασικό riff του οποίου θα σας θυμίσει έντονα το “Sword And Stone” από την εκτέλεση των Bonfire, το αλά Rainbow (Turner περιόδου) “Top Of The World” και τέλος οι πιο slow στιγμές “Crying Turns To Rain” και “Fade Away” που κλείνει το δίσκο, κομμάτια που αναδεικνύουν την πιο ευαίσθητη και μελό πλευρά της μπάντας. Ο δίσκος αυτός εν τέλει βγάζει μια party διάθεση, full της αμερικανιάς δηλαδή και είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως το νέο τους πόνημα, δεν θα περάσει απαρατήρητο. Οι παλιοί οπαδοί του συγκροτήματος, θα το γουστάρουν. Το ίδιοι και οι υπόλοιποι, που δεν έκαναν την χάρη στον εαυτό τους να τους τσεκάρουν και παλαιότερα. Οι KK ζητούν την δικαίωση έστω και μετά από πολλά χρόνια καθυστέρηση. Και το “King Kobra”, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Μαγκιά τους!
Άρης Αβραμίδης
1080 
