Δυο αγάλματα τα οποία, ενόσω δίνουν την ευχή τους το ένα στο άλλο, αλληλοπροδίδονται, καρφώνοντας στην πλάτη του έτερου ένα μαχαίρι.
Το εξώφυλλο του νέου δίσκου των Disbelief αντικατοπτρίζει εξαιρετικά την πολιτική κατάσταση που επικρατεί ανά τον κόσμο κι ίσως αποτελεί και το καλύτερο εικαστικό που έχει ντύσει την 27χρονη πορεία της μπάντας.
Αναπόφευκτα, όταν απέχεις για μια επταετία από το χώρο, θέλεις να κάνεις ένα δυνατό comeback, οπότε οφείλεις να προσέξεις και το εξωτερικό μέρος πέραν του εσωτερικού του δίσκου. Και μπορεί η συνθετική απόρροια του “The Symbol of Death” να μην αντιστοιχεί με το εξώφυλλό του, τουτέστιν να μην αποτελεί ό,τι αρτιότερο έχει παρουσιάσει το σχήμα, αλλά διαθέτει την στόφα μιας καλοδουλεμένης επιστροφής.
Με αλλαγές στο line-up (όχι κάτι πρωτότυπο για το συγκρότημα), ο frontman (και ιδρυτικό μέλος) Karsten “Jagger” Jäger, μαζί με τον (παλαίουρα) μπασίστα Jochen “Joe” Trunk, τον drummer Fabian “Fab” Regmann και το κιθαριστικό δίδυμο των David “Dave” Renner και Alexander Hagenauer, παραδίδει το δέκατο full length του (μετρώντας και το “Heal!” του 2010, που περισσότερο φέρνει σε EP).
Το ύφος των Disbelief δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, με το “The Symbol of Death” να επιδίδεται σε ευρωπαϊκού ρυθμού death, με λογής μελωδικά στοιχεία, κάνοντας παράλληλα μικρές αναδρομές στις πιο thrashy απαρχές του ήχου τους. Δεν αλλάζει το ρου του σύμπαντος, αλλά χωράει 13 παντελονάτες συνθέσεις, οι οποίες θα συντροφεύσουν ευχάριστα τους fan του είδους και δη, του ίδιου του group.
Αν κάτι διαφοροποιείται κάπως, σε σχέση με το παρελθόν και συνάμα δικαιολογεί το επταετές διάλειμμα, είναι η κάπως πιο μοντέρνα προσέγγιση που έχει το σχήμα, η οποία γίνεται αισθητή σε σκόρπια σημεία του δίσκου, δίχως να αλλάζει ουσιαστικά κάτι στη ροή, αλλά δίνοντας κιόλας ένα δείγμα του προς τα πού μπορεί να κατευθυνθούν οι Disbelief, ή έστω το πού λοξοκοίταζαν όλα αυτά τα χρόνια.
Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα είναι αρκούντως καλό, δίχως να εντυπωσιάζει, αν και χρειάζονται σίγουρα δυο-τρεις ακροάσεις προκειμένου να εντρυφήσεις στον κόσμο του Jagger και της παρέας του.
Μια όμορφη επιστροφή μιας τίμιας μπάντας, η οποία ουδέποτε έλλειψε ιδιαίτερα σε κανέναν, αλλά έχει χαρίσει μια σειρά από εξαιρετικές δουλειές, μέσα στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και το “The Symbol of Death”.
666 
