Αυτή τη φορά το πρόγραμμα ήταν πιο ξεκούραστο, καθώς ο δαιμόνιος ρεπόρτερ Πίκος Απίκος κατέφθασε επί τόπου με την ησυχία του, χωρίς πολλά απρόοπτα, πάρκαρε με την άνεση του κι άπλωσε την κορμάρα του μπροστά στη σκηνή για να παρακολουθήσει το θέαμα με την εκπληκτική βοηθό του Χριστίνα.
Η εν λόγω βοηθός, εξ αριστερών μου, μου ψιθυρίζει ότι οι Someone Who Isn’t Me είναι διάδοχος μιας άλλης γνωστής electro μπάντας, των Berlin Brides, καθώς μετράνε ένα τουλάχιστον κοινό μέλος -ή και δύο. Το κουιντέτο άνοιξε την αυλαία περί τις 21:20 κρατώντας συντροφιά σε όσους είχαν προσέλθει μέχρι εκείνη την στιγμή και μέχρι τις δέκα και περίπου.
Σύνθια, κιθάρες, ηλεκτρονικά pads, vocoders, netbooks, κι άλλα σύνθια, συγκροτούν ένα αμιγώς ηλεκτρονικό, χορευτικό προϊόν. Ο ήχος είναι όμορος τόσο προς αυτόν των headliners όσο και των προκατόχων τους, Berlin Brides, όσο κι άλλων, προηγηθέντων underground ελληνικών συγκροτημάτων, από τους Stereo Nova έως τους Οδός 55.
Τα φωνητικά της Μαριλένας Ορφανού είναι διάσπαρτα κι η εμφάνιση τους κυλά ομαλά μέχρι που κάποιο τεχνικό πρόβλημα κρασάρει το ηχητικό σύστημα προκαλώντας θόρυβο και σ’εκείνο το σημείο ακούστηκαν κάποια σχόλια για τον Trent Reznor. Κατά τα άλλα το σχήμα είναι δεμένο, έχει ευχάριστο ήχο και τραγουδάει διασκεδαστικούς στίχους για γκομενάκια, ενώ δεν ήξερα ότι υπάρχουν πλήκτρα Poland – R.I.P. Ikutaro Kakehashi.
Οι Phantogram ανεβαίνουν στη σκηνή στις 22:50 ως κουαρτέτο, με τους Sarah Barthel και Josh Carter στο μπροστά μέρος της σκηνής, κι ανοίγουν το σετ τους με το μπασάτο ντουέτο, “You’re Mine”, από το νέο τους πόνημα, “Three”.
Η μπάντα φαίνεται να θερμαίνεται σταδιακά, με την Barthel να είναι αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια, καθώς αναλαμβάνει ανά διαστήματα το μπάσο, τα synths και το συντριπτικό ποσοστό των φωνητικών.
Αντίθετα, ο Carter δείχνει πιο προσηλωμένος στην κιθάρα του, στο τσιγάρο του κι ενίοτε στο sampler, συνεισφέροντας ελάχιστα, κατά κύριο λόγο χαμηλών τόνων, φωνητικά.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι επηρεάζεται η δυναμική του συγκροτήματος, που δείχνει άκρως κουρδισμένη και κινητική επί σκηνής, ενώ ανάμεσα σε όλο αυτό το programming, τα samples και το εν γένει ψηφιακό περιβάλλον, που φέρνει στο νου τους XX, τους M83, trip-hop αλλά και στεγνή pop των αμερικάνικων chart, ακούγεται η ακούραστη φωνή της εκφραστικότατης Barthel.
Η αλήθεια είναι ότι αρκετές φορές αναρωτήθηκα κατά τη διάρκεια του live αν είναι όλα samples ή όχι, αλλά κατέληξα στο ότι ποσώς με ενδιαφέρει, γιατί η γενικότερη, ιριδίζουσα electro pop του σχήματος είναι άκρως αποτελεσματική σε αυτό που θέλει να πετύχει.
Ίσως στα μείον είναι και η ελάχιστη επαφή της μπάντας με το κοινό που πέραν των κλασικών “είναι η πρώτη μας φορά στην πόλη σας”, “καταγόμαστε από την Νέα Υόρκη” και κάποιων “ευχαριστούμε”, δεν πολύ – απευθυνόταν σε ένα ούτως ή άλλως, μέχρι ενός σημείου, αποσβολωμένο κοινό. Με ένα encore τριών κομματιών, το group δίνει τη χαριστική βολή με το πρόσφατο χιτάκι του “You Don’t Get Me High Anymore” κατά τις 12:20. Αναπάντεχα ευχάριστη εμπειρία.
Phantogram Setlist
You ‘re Mine
Same Old Blues
Turning Into Stone
Don’t Move
Black Out Days
Run Run Blood
Mouthful of Diamonds
Answer
Destroyer
Bad Dreams
Calling All
Howling At The Moon
Fall In Love
When I’m Small
Barking Dog
Cruel World
You Don’t Get Me High Anymore
photos & video: Christina Alossi
621 
