Για μια φορά ακόμη έχω φτάσει έξω από το συναυλιακό χώρο πριν από τους πάντες, αναμένοντας πλέον της ώρας για την είσοδο σε αυτόν.
Κακός υπολογισμός χρόνου. Ευτυχώς, στην απόπειρά μου να περπατήσω κατά μήκος της Λιοσίων για να περάσει η ώρα, πετυχαίνω κάποιον φίλο από τα παλιά που όδευε προς Gagarin 205 με σκοπό να δει την εμφάνιση του πολυπράγμονα Αυστραλού μουσικού.
Εν τέλει, εισήλθαμε στο χώρο περί τις 21:30 (αφού έχουμε ανταλλάξει τα νέα των τελευταίων ετών), για την εμφάνιση του τετραμελούς -για την περίσταση- σχήματος της Σοφίας Σαρρή, που ανήκει στο δυναμικό της Inner Ear κι έχει κυκλοφορήσει λίαν προσφάτως τον πρώτο της δίσκο με τον τίτλο “Euhoria”.
Οι μουσικοί που την περιβάλλουν φαινομενικά χειρίζονται κλασικά όργανα, από κοντραμπάσο μέχρι βιολί και βιμπράφωνο, αλλά οι λούπες φανερώνουν πιο μεταμοντέρνα διάθεση, αγγίζοντας τα όρια του trip hop σε αρκετά σημεία. Η φωνή της ίδιας της πρωταγωνίστριας (που με το χαμηλό φωτισμό και τη φουτουριστική ενδυμασία της, θυμίζει χαρακτήρα από το ταινία τύπου Blade Runner ή Fifth Element), ακούγεται αλάνθαστη.
Η απουσία της λύρας, όπως αναφέρει η Σαρρή, είναι ανεπαίσθητη, αλλά αυτό που ζημιώνει την εμφάνιση της μπάντας είναι ο κακός ήχος, καθώς τα περισσότερα όργανα κι οι λούπες επισκιάζουν τις ερμηνείες της στην τελική μίξη, ενώ η αγένεια του κοινού κάνει το χώρο να ακούγεται σαν χάβρα. Το σχήμα κλείνει το σετ του με μια εύστοχη διασκευή στο “Dream Brother” του Jeff Buckley (ευχαριστώ φίλε Κώστα).
Περί τις 22:50 , αν δε με απατά η μνήμη μου, ανεβαίνει στην σκηνή ο ασπρομάλλης Αυστραλός πλαισιωμένος από τις χαρακτηριστικές φιγούρες των πέντε σταθερών συνεργατών του, συν ενός ensemble τεσσάρων βιολιστών, ελληνικής μάλλον καταγωγής, καθώς ο ένας εξ αυτών είναι κοινός με το προηγηθέν σχήμα της Σαρρή.
Ο Harvey δείχνει ορεξάτος κι είναι ιδιαίτερα επικοινωνιακός, παρόλη τη φαινομενική βλοσυρότητά του. Ανοίγει το σετ με έναν αρκετά χορευτικό ρυθμό στα pongos που βρίσκονται μπροστά του, ενώ κατά τη διάρκεια του σετ εναλλάσσει ενίοτε την κιθάρα του με τα πλήκτρα. Στα φωνητικά και την κιθάρα τον βοηθάει η Xanthe Waite, καθώς ο ίδιος ευαγγελίζεται ότι ο λαιμός του είναι κάπως ξηρός κι ότι έχει κάποια τεχνικά προβλήματα, πράγμα που δε γίνεται αντιληπτό καθ’ όλη τη διάρκεια του live.
Οι κουστουμαρισμένοι συνεργάτες του, παραπέμπουν στις περασμένες μέρες των Bad Seeds και των Birthday Party, με τη διαφορά ότι απόψε το υλικό τους προέρχεται αποκλειστικά από τις μπλαζέ συνθέσεις του Γάλλου Serge Gainsbourg κι ότι, προφανώς, ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Η μπάντα, εντούτοις αποδίδει τα μάλα και κάνει εντύπωση πώς ο Lawrence Edward Mullins παίζει drums φορώντας σφιχτοδεμένη γραβάτα.
Ο Harvey απολογείται για το γεγονός ότι το merchandise του έφτασε ελλιπές στη χώρα μας, λόγω του ότι η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του, “Intoxicated Women”, με αντικείμενο πάλι τις συνθέσεις του Gainsbourg, κόλλησε κάπου στα σύνορα της Ισπανίας, αλλά επισημαίνει ότι είναι διαθέσιμο το “Delirium Tremens”. Ακολουθούν ντουέτα με την Waite στα “Initials BB” και “Bonnie and Clyde” , ώσπου ο Harvey λέει ότι τα πράγματα θα γίνουν πιο ενδιαφέροντα κι ακολουθεί ένας σόλο πεζός αυτοσχεδιασμός πάνω από το χαρακτηριστικό “Je T’ Aime… Moi non Plus”.
Η συναυλία φτάνει προς το τέλος της, με ένα χαλαρό encore χωρίς τη συνοδεία εγχόρδων, με τον Harvey να γειώνει μια παραγγελία εκ των πρώτων σειρών για Hank Williams, σημειώνοντας πως η νύχτα είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στον Gainsbourg. Το live λήγει περί τις 00:30 και κρίμα για όσους δεν προσήλθαν.
Photos: Cristina Alossi
671 
