Κάτι με είχε πιάσει αυτές τις μέρες και με έτρωγε να δω οπωσδήποτε αυτό το live. Δεν είναι ότι οι Death Angel είναι η μπάντα που χωρίς αυτή δεν κάνω αλλά σίγουρα όταν κάνεις comeback με τόσο δυνατούς δίσκους σημαίνει πως κάτι έχεις να πεις ακόμα και κάποιοι γουστάρουν να το ακούσουν.
Μπήκα περίπου στα μισά των Adimiron και η αλήθεια είναι πως ψιλογούσταρα. Αρκετά καλό γκρουπ, με καλή παρουσία και δείχνει να το ‘χει το πράγμα αλλά θα τους τσεκάρω καλύτερα την επόμενη φορά.
Όσο για τους Suicidal Angels έχω να πω ότι απλά τους βγάζω το καπέλο. Mου θυμίζουν μια θεριστική μηχανή που από τη μια μεριά γράφει Slayer και από την άλλη Sacred Reich. Για όσους δεν το έχουν πάρει χαμπάρι τα παλικάρια έχουν πάρει τον ευρωπαϊκό τους αέρα και έχουν ανοίξει φτερά αφήνοντας πολύ πίσω διάφορα λούτρινα γατάκια που νομίζουν ότι έχουν κάνει όνομα και νομίζουν ότι παίζουν αρχιδάτο old school thrash. Ε λοιπόν, τα πατριωτάκια μέσα σε 2-3 χρόνια έχουν αρχίσει και γκρεμίζουν τη μισή υδρόγειο και δεν έχω αμφιβολία ότι μέσα στα επόμενα 2-3 θα έχουν ισοπεδώσει και την υπόλοιπη. Το περίεργο όμως με αυτή τη μπάντα είναι η uplifting αίσθηση που σου αφήνουν με μια διάχυτη αισιοδοξία μέσα σε όλο το σφυροκόπημα που αποδίδουν τέλεια. Οι μάγκες έρχονται πολύ φορτσάτοι, με κομματάρες στο οπλοστάσιό τους, το μάτι να γυαλίζει και το αίμα να βράζει. Ακούστε τα δισκάκια τους και δείτε τους σε καμιά συναυλία και θα καταλάβετε. “Apokathilosis” για κλείσιμο και τα μυαλά στα κάγκελα…
Όσο για τους Death Angel ότι και να πω είναι λίγο. Δε μιλάμε μόνο για παλιές καλές εποχές που θυμόμαστε ότι ήταν καλοί και τις αναπολούμε. Μιλάμε για ένα κτήνος που διψάει για ψυχές. Ο καθένας μόνος του αλλά και όλοι μαζί είναι παιχτούρες που ισοπεδώνουν αλλά και σε κερδίζουν με την ειλικρίνεια που έχει η μουσική τους και την ενέργεια που βγάζει η εμφάνισή τους. Απλά τυπάκια που κάνουν το κέφι τους και χωρίς πολλά “φρου φρου”
και κορδέλες μπορούν να κάνουν 200 άτομα να παραμιλάνε και να φύγουν από το χώρο με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Όχι δεν υπερβάλλω και η μαγκιά είναι ότι το έκαναν χωρίς να στηριχθούν τόσο στο παλιό τους υλικό, το οποίο τίμησαν δεόντως μεν (κυρίως το “Ultra-Violence” φυσικά) αλλά το βάρος το έριξαν στο τελευταίο τους άλμπουμ, “Relentless Retribution” από το οποίο έπαιξαν περίπου τα 2/3 των κομματιών του. Εννοείται ότι το stage-diving έδινε και έπαιρνε, το mosh-pit είχε σχεδόν μονιμοποιηθεί μπροστά από τη σκηνή και σε κάτι “Thrashers” και κάτι “Kill as One” η κατάσταση απλά ξέφευγε.
Τέλος δε νομίζω πως τα σχόλια του Mark Osegueda σχετικά με την τρέλα που επικρατούσε ήταν αυτά τα επαγγελματικά κωλογλυψίματα που έχουμε ξανακούσει από πολλούς. Περισσότερο έδειχναν αυθόρμητα σχόλια σχετικά με το πώς μπορείς να εκπλαγείς στην άλλη άκρη του κόσμου, εκεί που δεν το πολυπεριμένεις με τις αντιδράσεις ανθρώπων που έχουν όρεξη να περάσουν καλά μαζί σου. Φοβερή συναυλία και από… outsider, πάντα τέτοια.
Death Angel setlist:
- I Chose the Sky
- Evil Priest
- Buried Alive
- Mistress of Pain
- Claws In So Deep
- Seemingly Endless Time
- This Hate
- Relentless Revolution
- Truce
- Purgatory (Iron Maiden cover)
- Veil of Deception
- Opponents at Sides
- Bored/ Heaven and Hell (Black Sabbath cover)
- Thrashers
- Kill As One
- Lord of Hate
- River of Rapture
- The Ultra- Violence/ Thrown to the Wolves
Κείμενο/ photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
523 
