Η Παρασκευή βράδυ είναι συνώνυμη στο μυαλό μου με διασκέδαση και τι καλύτερο από μια όμορφη συναυλία.
Οι Black Heart Procession γιορτάζουν φέτος τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους κι έτσι αποφάσισαν να κάνουν μια περιοδεία όπου θα παίζεται ζωντανά αυτούσιο. Μετά λοιπόν από 29 τέτοιες νύχτες, το ευρωπαϊκό τους ταξίδι τελειώνει στην Αθήνα, σε ένα Fuzz με ικανοποιητική προσέλευση.
Πριν όμως οι Pal Jenkins και Toby Nathaniel καταλάβουν τη σκηνή παρέα με τους συνεργάτες τους από το Βελιγράδι, το ζέσταμα ανέλαβαν οι δικοί μας Appalachian Cobra Worshipers.
Oι ACW παίζοντας μια μίξη μεταξύ της americana, όπως την εξέλιξε ο Nick Cave και της alternative country των 16 Horsepower, με ηλεκτρικό banjo, ηλεκτρακουστική κιθάρα, όρθιο μπάσο (upright bass όπως το λένε στο χωριό μου) και φυσικά τύμπανα, μας κράτησαν πολύ όμορφη παρέα για περίπου 40 λεπτά.
Μαζί με τις δικές τους συνθέσεις, μας παρουσίασαν μια διασκευή του “Red Right Hand” (αν έκλεινες τα μάτια, θα νόμιζες πως ο Nick και οι Bad Seeds ήταν εκεί, λόγω της όμοιας φωνητικής χροιάς), μια του “Ten Million Slaves” του Otis Taylor σε μια σκοτεινή εκτέλεση, καθώς και μια εκπληκτική επανεκτέλεση του παραδοσιακού “House of the Rising Sun”, το οποίο ανέβασε ταχύτητες πλησιάζοντας την bluegrass αισθητική.
Καλοστημένο σχήμα που υπηρετεί σαγηνευτικά την σκοτεινή πλευρά της αμερικάνικης παραδοσιακής μουσικής, με τρία μέλη των Illegal Operation στις τάξεις του. Όμορφη εμφάνιση! Θα τα ξαναπούμε σίγουρα!
Στις 22:30, όπως είχε νωρίτερα ανακοινωθεί, οι BHP ήρθαν στην παρέα μας και ξεκίνησαν να παίζουν το “1” τους, έχοντας ως αφετηρία από το “The Waiter”.
Καταπληκτικός ήχος, με το ανατριχιαστικό πριόνι του Jenkins να στοιχειώνει το Fuzz, ενώ το πιάνο του Toby πλέκει όμορφα τις στενάχωρες ιστορίες, σαν εκείνες που έντυσαν τα κομμάτια τους στη σειρά “Κόκκινος Κύκλος”.
Είχαν μαζί τους, ως session, και δυο Σέρβους μουσικούς, έναν στα τύμπανα, που όταν χρειαζόταν έπαιζε και βιολί (όχι ταυτόχρονα εννοείται), κι έναν ακόμα στα samples, που έπαιζε και το ακορντεόν.
Μόνη παραφωνία ήμασταν εμείς, που λόγω της υποτονικότητας της εξαίσιας μουσικής των BHP, αφήναμε τα πηγαδάκια να ακούγονται σαν κάποιο παράσιτο. Όταν κατάφερνες να απομακρύνεις τους ψιθύρους από το ακουστικό σου πεδίο, ερωτευόσουν τους ήχους των “Release My Heart”, “The Winter my heart froze” και των λοιπών, με το χιτάκι “Square Heart” να εξέχει σε αποδοχή από όλα τα υπόλοιπα.
Όταν ήρθε το τέλος του “1” με το “A Heart the Size of a Horse”, η τετράδα αποχώρησε για λίγα λεπτά και επέστρεψε για να τελειώσει το set. Ήταν τότε που ο Pal Jenkins, εξήγησε τη λογική της περιοδείας για την επέτειο του ντεμπούτου τους και ξεκίνησαν το “A Cry For Love” με διάφορους εκκωφαντικούς αλαλαγμούς από το πλήθος να συνοδεύουν τα σπαραξικάρδια φωνητικά του Pal.
Στην πορεία, ο frontman παρουσίασε τους συνεργάτες τους από το Βελιγράδι (κι εκείνον στην κονσόλα του ήχου) κι έπαιξε για την παγκόσμια ειρήνη το “The War is over”, ενώ η βραδιά τελείωσε στις 12 ακριβώς με το νέο τους κομμάτι, “Borders”, που γράφτηκε εμπνευσμένο από τις δηλώσεις Trump για το τείχος στα σύνορα με το Μεξικό και το αφιέρωσε σε όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες. Θα περιμένουμε νέο δίσκο λοιπόν, φίλε μας!
Αν κι άκουσα τραγούδια λυπητερής φύσεως, μια χαρά πλημμύρισε την καρδιά μου (6 κομμάτια της setlist περιείχαν τη λέξη heart στον τίτλο) και φεύγοντας μπήκα σε ταξί που έπαιζε Nick Cave. Μια νύχτα που θα θυμάμαι για καιρό!
The Black Heart Procession setlist
The Waiter
The Old Kind of Summer
Release My Heart
Even Thieves Couldn’t Lie
Blue Water Black Heart
Heart Without a Home
The Winter My Heart Froze
Stitched to My Heart
Square Heart
In a Tin Flask
A Heart the Size of a Horse
A Cry for Love
The War Is Over
Borders (New Song)
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
693 
