Μια φορά κι έναν καιρό, το post-hardcore άνοιξε νέους ορίζοντες στη metalcore κοινότητα, διχάζοντας το κοινό, δίνοντας περιττό αέρα σε κολλεγιόπαιδα με tattoo κι ανάποδα καπέλα, ούτως ώστε να το παίξουν σκληροί και “χέβι”.
Εννοείται πως κάποια σχήματα εκμεταλλεύτηκαν την εν λόγω αποταμπελοποίηση του ιδιώματος και προσέθεσαν εύστοχα ηλεκτρονικά (κι όχι μόνο) στοιχεία στον ήχο τους, ενόσω οι προαναφερθέντες κάγκουρες αναλώθηκαν σε ατελείωτα beatdowns, με τις μπάντες τους να χάνονται από προσώπου γης ύστερα από 1-2 (μέτριες) κυκλοφορίες.
Στην πορεία, το metalcore (και το post-hardcore) μπασταρδεύτηκε ακόμη περισσότερο, δίνοντας έναυσμα για τη δημιουργία μιας σχολής ονόματι alternative modern metal, στην οποία ουσιαστικά ανήκει οτιδήποτε δεν ακολουθεί τις παλιές φόρμες της σκηνής και προτιμάει να φλερτάρει περισσότερο με ήρεμες και συνάμα εναλλακτικές πτυχές, διατηρώντας όμως ένα βαθμό γκρούβας στη μουσική, όπως και την κατ’ επιλογήν χρήση των ηλεκτρονικών στοιχείων. Έτσι λοιπόν, έχουμε μια σωρεία συγκροτημάτων, με περισσή έμπνευση κατά καιρούς, που ακούγονται σαν ερωτευμένα οργισμένα νιάτα κι απευθύνονται συνήθως σε μικρότερο ηλικιακό κοινό.
Οι Imminence, παρότι ξεκίνησαν με ένα πιο συμβατικό ύφος στο προ τριετίας “I”, στη δεύτερη δουλειά τους, δείχνουν πως έχουν διάθεση να αποτινάξουν την όποια μανιέρα προστάζει το σύγχρονο metalcore και να αποδημήσουν προς modern metal μεριά, συνδυάζοντας τους 30 Seconds to Mars με τους Bring Me the Horizon, ξενερώνοντας μερίδα οπαδών τους.
Όντως, το νέο album είναι απογυμνωμένο από τσαγανό και δείχνει αρκετά φλώρικο, σε σχέση με τον προκάτοχό του. Λαμβάνοντας όμως το “This Is Goodbye” ως μεμονωμένη μουσική οντότητα, η αλήθεια είναι πως το εν λόγω ύφος ταιριάζει γάντι στους Imminence και παρότι δεν μπορώ να ταυτιστώ πλήρως με το περιεχόμενο, βρήκα πάμπολλα στοιχεία τα οποία με έκαναν να παίξω ξανά και ξανά το δίσκο, οπότε είτε ξεμωραίνομαι, είτε υπάρχει όντως κάτι καλό εδώ.
Όμορφες μελωδίες δένουν εξαιρετικά με τις (μικρής διάρκειας) ανθεμικές συνθέσεις, υφαίνοντας ένα 44λεπτο δισκάκι που σφύζει από μοντερνιά, συναίσθημα, μπλιμπλίκια και κολλητικά refrain.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους ψάχνονται με τον επίκαιρο ήχο και δε νοιάζονται για το αν το αποτέλεσμα παραείναι pop ή επιδερμικά “σκληρό”. Όσοι δηλώνουν αμετανόητοι metalheads, καλύτερα να προσπεράσουν.
765 
