Δεν μπορώ να αντιληφθώ αν η έλλειψη κάποιων στοιχείων είναι μέρος του marketing για την παρούσα κυκλοφορία, διατηρώντας έτσι το μυστήριο γύρω από τον καλλιτέχνη, αλλά σίγουρα δυσχεραίνει αρκετά το έργο του εκάστοτε αρθρογράφου και κυρίως στη συλλογή στοιχείων.
Αυτό που ανακάλυψα, εν τέλει, είναι ότι πρόκειται για τη δεύτερη κυκλοφορία του προσωπικού project -ενός εκ των πολλών- του ελληνοαμερικανού μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Παπαδάτου. Η μουσική του έχει παιχτεί σε διάφορα κέντρα πολιτισμού, όπως η Bienalle και το Ίδρυμα Ωνάση, ενώ ο ίδιος έχει εμφανιστεί ζωντανά εντός κι εκτός της χώρας μας.
Αυτό που θα ακούσετε είναι κάτι πειραματικό και, προφανώς, όχι συμβατικά παιγμένο, καθώς σε πολλά σημεία του παρόντος δίσκου, με τον ευχάριστο τίτλο “Ganja”, μπορεί να απουσιάζει ακόμη και η καταλυτική παρουσία ενός tempo ή κρουστών.
Οι επιρροές του Παπαδάτου είναι πολλές και γίνονται εμφανείς καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, αλλά η βάση στα περισσότερα κομμάτια είναι ο ηλεκτρονικός ήχος. Συγκεκριμένα, στο εναρκτήριο “A Happening” η ήσυχη λούπα καταλήγει σε ένα πλήρες χορευτικό, ηλεκτρονικό όργιο. Στο μακροσκελές “Turque” η ανατολίτικη πλευρά του καλλιτέχνη συγκρούεται με τις slide κιθάρες και την farfisa και έτσι αποτίει το φόρο του στους Doors, ενώ το “Dry Dates”, που ακολουθεί , φέρνει στο νου το Qawwali του Nusrat Fateh Ali Khan.
Υπάρχουν, ωστόσο, και πιο συμβατικές στιγμές όπως το funk του “Spring Elevator”, αλλά ακόμη και στο ίδιο τραγούδι υπάρχουν εναλλαγές του ήχου, γεγονός που καθιστά τον καλλιτέχνη πειραματιστή.
Ευχάριστη εμπειρία.
564 
