Ανήκω σ’ αυτούς τους τύπους ακροατών οι οποίοι αν και πριν 20 χρόνια ήταν ενθουσιασμένοι με την τεχνική τροπή που πήραν τα metal πράγματα συνολικώς μέσω των Dream Theaterικών trademarks, είναι πλέον άλλο τόσο επιφυλακτικοί γενικά απέναντι στα σύγχρονα progressive τεκταινόμενα (πολλές φορές χάριν τίτλου, το prog στην καρδιά είναι λιγοστό ανέκαθεν).
Υπερπροσφορά κυκλοφοριών που δεν έχουν να πούν κάτι ιδιαίτερο πέραν εξαιρέσεων, δουλειές των οποίων η καλλιτεχνική αξία προσμετράται με ενθουσιώδη ποσταρίσματα “οπαδών” των δυο ημερών στα social medias, επίδειξη της αλματώδους κατάρτισης που παρουσιάζει η συντριπτική πλειοψηφία εις βάρος της τραγουδοποιΐας και στο πηλίκον της μνήμης; Μηδέν! Τίποτα αξιομνημόνευτο, τίποτα που να δηλώνει έντιμα το ποιόν του ρεύματος, την προοδευτικότητα (είπαμε, πέραν εξαιρέσεων, υπάρχουν και κάποιοι Need, κάποιοι Poem, κάποιοι False Coda και αρκετοί ακόμη που δείχνουν υπερήφανα τα ζεπελινοειδή ούμπαλά τους και στις prog κοινότητες του απολίτιστου εξωελληνικού μουσικού πλανήτη).
Αυτά ως προσωπικές σκέψεις πάνω στο αντικείμενο των αθηναίων The Silent Wedding οι οποίοι επανέρχονται αρκετά χρόνια μετά το debut τους “Livin’ Experiments” και τη συμμετοχή τους σε περιοδείες οι οποίες τους “έψησαν”. Και επιστρέφουν με έναν αρκετά καλό δίσκο powerίζοντος prog metal (και το αντίστροφο να ισχυριστείς, θα έχεις πάλι δίκιο κατά παράδοξο τρόπο).
Το “Enigma Eternal” πατάει γερά με το ένα πόδι πάνω στους Kamelot (σαφής κατεύθυνση στα “What Lies Beyond”, “The Endless Journey”, “Closer To The End”, όπως επίσης και στο “Silence” με την πάρα πολύ καλή απόπειρα των back vocals, και με ίσως την ερμηνευτική κορυφή του Μάριου Καραναστάση, ενός τραγουδιστή που έχει καλή, λυρική – σε στιγμές υπέρμετρα – αλλά σίγουρα πολύ δυνατή φωνή, “καμπάνα” που θέλει όμως λίιιιγη προπονησούλα στην προφορά, τίποτα ιδιαίτερο) και με το άλλο σουλατσάρει ατμοσφαιρικώς ανάμεσα στους Dream Theater (“Shadows & Dust”, “Insanity” και “Catharsis” – με highlight την απόδοση όλης της μπάντας προεξάρχοντων των Ρένου Λιαλιούτη (drums) και Θωμά Κινόπουλου-Wood (μπάσο), συμπαγείς και δεμένοι), στους Evergrey (με τον Γιάννη Θερμό να επιβάλλει τις ατμόσφαιρες των κομματιών και να ισομοιράζεται τις σολιστικές κλιμακώσεις, ενδεικτικό κομμάτι το “A Dream of Choices” με τη συμμετοχή του Tomas S. Englund) και στο κλασσικό metal, μια επιρροή που αντιλήφθηκα κυρίως στα πολύ καλά, μελωδικά solos του κιθαρίστα Δημήτρη Κατσαρού, επίσης καλός στη riffολογία του (ανεπαίσθητα μου προκάλεσε πολλούς Crimson Gloryικούς ρυθμικούς συνειρμούς).
Τελικώς, η πρόταση που καταθέτουν οι The Silent Wedding με το “Enigma Eternal”, είναι θετικής προσήμανσης. Είναι ένα καλοδουλεμένο album, με πλουραλιστικό ήχο. Δεν το θεωρώ επαναστατικό μιας και η μουσική δομείται από πολλά καλά στοιχεία προοδευτικού metal που καθόρισαν εν πολλοίς τα προαναφερθέντα “τέρατα”, από την άλλη βρίθει μελωδιών, έχει ωραία ρεφρέν και ρέει ευχάριστα.
Οι θαμώνες του prog / power κυκλώματος επιβάλλεται να ρίξουν τις αυτιές τους, αυτοί που έριξαν μαύρη πέτρα στο είδος, δεν πρόκειται να αλλάξουν γνώμη όμως. Το θεωρώ μεταβατικό album και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η δυναμική των The Silent Wedding ως μπάντα, θα ξεκαθαρίσει στο επόμενο, τρίτο και “αιωνίως θεωρηματικό και κρίσιμο” album για κάθε μπάντα.
737 
