Να που η προ λίγων ετών στροφή κάποιων σχημάτων προς το old fashion rock, αποδίδει μέχρι και σήμερα καρπούς. Μετά τους Wolfmother και The Answer, άξιοι τιμητές των 70s μπορούν λοιπόν να χαρακτηρισθούν και οι Graveyard.
Η μπάντα δεν είναι νεοσύστατη, με το “Hisingen Blues” να αποτελεί τη δεύτερη full length κυκλοφορία τους και πρώτη υπό την επίβλεψη της Nuclear Blast. Οι blues αναφορές (εξού και ο τίτλος) και η ενδελεχείς επιρροές από τους Led Zeppelin είναι το κύριο χαρακτηριστικό του συγκροτήματος, με ολίγον τι από Black Sabbath, ενώ στα δικά μου αυτιά βρήκαν το δρόμο τους και μερικές Hellacopters αναφορές. Τα πάντα προσδίδουν ώστε το αποτέλεσμα να φέρει μια παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα και για να προλάβω τους κακεντρεχείς, οι Graveyard δεν προσπαθούν να κοπιάρουν κανένα, αλλά σίγουρα δεν κρύβουν τις μουσικές πτυχές που τους έβαλαν στο τριπάκι να ακούγονται λες και μας έρχονται από διαφορετική δεκαετία. Η παραγωγή μάλιστα, δια χειρός Don Alsterberg (Soundtrack of Our Lives, The International Noise Conspiracy etc), προωθεί όλο αυτό το ηχητικό ταξίδι στα 70s με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ενώ υπάρχουν στιγμές που οι The Doors και οι The Bevis Frond κάνουν τη δειλή εμφάνισή τους, και αναλογιζόμενος πλέον τα σχήματα που έχω αναφέρει μέχρι στιγμής στην κριτική για το “Hisingen Blues”, η συνολική άποψη που έχω για το δίσκο μόνο εξαιρετική θα μπορούσε να είναι. Και επειδή στην αρχή αναφέρθηκα στους Wolfmother και The Answer, καθώς ήταν από τα πρώτα σχήματα των τελευταίων ετών που έφεραν στον ήχο τους άμεσες 70s αναφορές, να ξεκαθαρίσω πως οι Graveyard είναι σίγουρα πιο “υποψιασμένοι” μουσικά, ενώ η παραγωγή τους είναι σαφώς πιο βρώμικη. Η Σουηδία λοιπόν, για πολλοστή φορά, έκανε το (rock) θαύμα της και μας χάρισε ένα δίσκο που απευθύνεται πραγματικά σε όλους (εκτός βέβαια και εάν υπάρχει κάποιος που θεωρεί τους Zeppelin και τους Sabbath μέτρια σχήματα…)
718 
