Οι γνώστες της ελληνικής prog rock σκηνής θα αναγνωρίσουν αμέσως το όνομα του frontman των εξαιρετικών Θεσσαλονικέων Sleepin’ Pillow, που αφού κυκλοφόρησε τον “The past is already here”, μας παρουσιάζει το πρώτο του προσωπικό album, το οποίο είχε έτοιμο εδώ και καιρό, όπως ο ίδιος δήλωσε στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Οι βασικές επιρροές που ακούγονται διάσπαρτα και στους Sleepin’ Pillow, τον ακολουθούν και εδώ, αλλά σε πιο ακουστική μορφή. Το πνεύμα του Μάνου Χατζιδάκι (άκου το “Sister of June”) και το άγρυπνο βλέμμα του Steven Wilson συναντούν τα μουσικά θέλω του Nomik σε ένα δίσκο γεμάτο αγάπη και ευαισθησία.
Οι ενορχηστρώσεις των κομματιών είναι εκπληκτικές, με τη Lia Hide να παίζει το πιάνο και το βιολί του Μιχάλη Βρέττα να δίνουν μια κλασική υπόσταση στις συνθέσεις. Η ατμόσφαιρα των πλήκτρων του Αντώνη Βέλλιου συμπληρώνουν τη χαρτογράφηση ενός κόσμου μέσα στον οποίο θα θελήσουν να ζήσουν όσοι αγαπούν τους Porcupine Tree και τους Sleepin’ Pillow, σε μια θεματολογία που έχει στο κέντρο του τη γυναίκα.
Ο όμορφος βαλς ρυθμός του “She’s dancing in the dark” που θυμίζει κάποιες στιγμές των Calexico που τόσο συζήτησε ο μουσικό ντουνιάς και τα γεμάτα συναίσθημα φωνητικά του Nomik, τα οποία αγκαλιάζουν με στοργή μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική τους, υπογραμμίζουν το επιτυχημένο αποτέλεσμα του “I ain’t gonna be a king”, που διακρίνει κανείς πολύ πριν ολοκληρώσει την πλήρη ακρόαση του.
Η αγγλόφωνη rock σκηνή της χώρας μας δείχνει ξανά πως ανεβαίνει ολοένα ποιοτικά και έχει τα εχέγγυα για να αυξήσει και τις εξαγωγές της. Τόσο προσεγμένες δουλειές, χαμένες δεν πρέπει να πηγαίνουν! Σε παραγωγή και εκτέλεση, το album δεν κουτσαίνει πουθενά, τουλάχιστον σε ένα όχι, καχύποπτο αυτί σαν το δικό μου. Βέβαια, αν θέλεις κάτι κακό να βρεις, βρίσκεις, σαν την τροχαία που θέλει σώνει και καλά να σου κόψει πρόστιμο.
Ο Nomik σαν σύγχρονος τροβαδούρος, αποδεδειγμένα ερωτευμένος με το άλλο φύλο, αφιερώνει 44 λεπτά σε ό,τι μας πληγώνει, αλλά μας κάνει στο τέλος να αγαπούμε εντονότερα! Δεν μπορώ να γνωρίζω πώς ένιωθε όσο ηχογραφούσε το album, αλλά ξέρω πως κάνει εμένα να νιώθω όσο το ακούω. Γλυκαίνει την ψυχή μου, με κάνει να ανάψω τσιγάρο (ευτυχώς το έχω κόψει) και να πιω το γλυκό κρασί που κερνάει, αχόρταγα.
Αν και το album αποπνέει μια γλυκιά κατάθλιψη, δεν είναι υποτονικό γενικά και έχει εναλλαγές στους ρυθμούς, τουλάχιστον στο πρώτο μισό του, πριν χαθεί ολοσχερώς μέσα στη λάβα του έρωτα και τις μπαλάντες. Μια διαδρομή από τον Steven Wilson στον Μάνο Χατζιδάκι και από τον Leonard Cohen στον Serge Gainsbourg, με μηχανοδηγό τον Nomik, με προορισμό την ηρεμία και τον αλτρουισμό.
Από την Jane του Ταρζάν (“Me Tarzan You Jane”) και την Στρουμφίτα (“Smurfita”), ως τη “Magdalene” και τη “Chrisanthy”, μπορείς και εσύ να διαλέξεις το μουσικό σου ταίρι… και Παρασκευή 24 Μαρτίου στο cine Τριανόν να τις γνωρίσεις όλες από κοντά.
694 
