NOMIK

Τον γνωρίσαμε ως μπροστάρη των εξαιρετικών Sleepin’ Pillow, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το “The past is already here” πριν λίγους μήνες, αλλά εκείνος δεν επαναπαύεται δημιουργικά και μας προσφέρει μια ακόμη όμορφη μουσική εμπειρία με το solo album του “I Ain’t Gonna be a King”, το οποίο θα παρουσιάσει στο Ciné Τριανόν για τους φίλους του στην Αθήνα (fb event). Το rockway.gr και ο Δημήτρης Μαρσέλος δοκίμασαν να μάθουν περισσότερα για την πρώτη του προσωπική προσπάθεια.

-Καλημέρα! Από ό,τι φαίνεται η μουσική μονοπωλεί το χρόνο σου και αν δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από την νέα κυκλοφορία των Sleepin’ Pillow, έρχεται και το πρώτο σου solo album όπου παρουσιάζεσαι ως Nomik. Δούλευες και τα δύο albums ταυτόχρονα;
Το προσωπικό μου άλμπουμ το είχα έτοιμο τα τελευταία χρόνια ,απλά κάποιοι παράγοντες δεν ευνόησαν την κυκλοφορία του νωρίτερα. Για αυτό τώρα που είναι εκεί έξω είμαι πολύ χαρούμενος και απόλυτα ανακουφισμένος. Με τους Sleepin’ Pillow δουλέψαμε πέρυσι όλη τη χρονιά για το “The past is already here” που κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβρη. Η μουσική όντως μονοπωλεί το χρόνο μου,είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητας μου, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

-Υπάρχει βεβαίως μια σύνδεση μεταξύ μπάντας και solo δουλειάς, μιας που υπάρχει μια κοινή βάση στην progressive rock μουσική και το folk στοιχείο. Στο “I ain’t gonna be a king” παίζεις ακόμη και βαλς ρυθμούς, στο “The Girl with the real hair”, το οποίο για κάποιο λόγο μου θύμισε τους Blackmore’s Night. Τι μουσική άκουγες άραγε όσο δούλευες το ντεμπούτο σου;
Δε θα το πιστέψεις, αλλά όσο έγραφα το ”I ain t gonna be a king”άκουγα άσχετα πράγματα, από pop μέχρι techno και r n b. Στην πραγματικότητα τα τραγούδια τα φαντάστηκα, δεν είναι δηλαδή ότι πήρα μια κιθάρα και βγήκαν. Σε μια άνυδρη φάση της μου, στους περιπάτους μου, άρχισα να σκαρφίζομαι στιχάκια και μουσικές. Σχεδόν απ’ το πουθενά, κάθε φορά που γυρνούσα στους δρόμους της πόλης,τα ίδια μαγικά πραγματάκια έρχονταν και μου κρατούσαν παρέα. Έτσι μου γεννήθηκε η ανάγκη να τα καταγράψω και τελικά να τα κάνω δίσκο. Χαίρομαι που μια περίοδο αδράνειας κατάφερα να τη μετατρέψω ίσως στην παραγωγικότερη της ζωής μου.

-Ο τίτλος “I ain’t gonna be a king” μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως. Είτε ως παράπονο που δεν μπόρεσες να φτάσεις το όνειρο, είτε η παραδοχή πως εκείνο είναι άπιαστο, είτε ακόμη η απόρριψη του και η παραμονή στην πραγματικότητα. Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από την επιλογή των λέξεων αυτών;
Ο δίσκος μιλάει για τη γυναίκα,την αγάπη και τη δημιουργία. Ο τίτλος απλά λέει ότι δίχως την αγάπη όλα είναι μάταια.

-Το εξώφυλλο προδίδει μοναξιά του χαρακτήρα που κάθεται στο λόφο, υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός κορακιού, που προμηνύει κακά μαντάτα. Τι βλέπεις εσύ όταν το κοιτάς;
Βλέπω ένα βιβλίο,ένα μυθιστόρημα,μια ιστορία. Και πραγματικά τα τραγούδια του άλμπουμ είναι αποσπάσματα απ τις μικρές ή τις μεγάλες ιστορίες, αληθινών ή φανταστικών γυναικών. Οπότε όταν κοιτάζω το εξώφυλλο του δίσκου βλέπω το σωστό εξώφυλλο για το σωστό δίσκο. Δεν βλέπω κακά μαντάτα, παρά μόνο στην περίπτωση απουσίας της αγάπης που είναι και το ζητούμενο.

-Όλα τα στοιχεία που θέλεις να περάσεις στη μουσική σου, είτε είναι jazz μέσω του πιάνου, είτε πιο κλασικοφερμένα μέσω του βιολιού, είτε latin, είτε πιο ελληνικά, μπλέκονται πολύ όμορφα και αναδεικνύονται ξεχωριστά από την υπέροχη παραγωγή. Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για τις ημέρες στο studio και για τους ανθρώπους που βοήθησαν να βγει αυτό το αποτέλεσμα;
Έχω μόνο όμορφα πράγματα να θυμηθώ απ την ηχογράφηση κι απ τις πρόβες για τη δημιουργία του ”I ain t gonna be a king”. Kατέβηκα στην Αθήνα για ένα ολόκληρο καλοκαίρι να δουλέψω με καινούργια ομάδα ανθρώπων, σε διαφορετικές συνθήκες, σε άλλο κλίμα απ’ τα συνηθισμένα μου γιατί ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό απ’ τα μέχρι τώρα μου. Αγαπώ να εργάζομαι με πολλούς και διαφορετικούς ταλαντούχους ανθρώπους. Όλα τα παιδιά έδωσαν την ψυχή τους για το αποτέλεσμα, περάσαμε υπέροχα,γίναμε φίλοι. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Lia Hide που έπαιξε πιάνο,στον Φώτη Καραογλάνη που έπαιξε κιθάρες, στον Αντώνη Βέλλιο που έκανε πλήκτρα, στον Μιχάλη Σεμερτζόγλου που έπαιξε το μπάσο, στον Γιώργο Ράδο στα τύμπανα, στον Μιχάλη Βρέττα που έπαιξε βιολιά και στον Γιάννη Λαμπρόπουλο που έκανε τη μίξη του ήχου.

-Στο album αυτό βγάζει μια πολύ ρομαντική πλευρά σου, όχι πως δεν περιέχουν ρομαντισμό οι Sleepin’ Pillow. Τι σε εμπνέει στο να γράφεις στίχους και μουσική;
Τα πάντα με εμπνέουν,η καθημερινότητα,τα όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο,οι κοινωνίες με τα ήθη και τα έθιμα τους,ο ουρανός η θάλασσα και η αγάπη.

-Παρατηρώ πως ο δίσκος έχει και μια νοσταλγία προς την παιδική ηλικία, αφού ξεσηκώνει τηλεοπτικούς ήρωες σαν τον Ταρζάν και τη Στρουμφίτα. Τα έχει προλάβει τα μπλε πλασματάκια ο Δρακουμέλ τελικά;
Ακόμα και τον Δρακουμέλ τον έχω στην καρδιά μου με αγάπη.Αλλά όχι,τα στρουμφάκια είναι πάντα εκεί,περιμένουν τα καλά παιδάκια να τα ανακαλύψουν.

-Η Αθήνα αγκαλιάζει με στοργή κάθε σου προσπάθεια και για αυτό αποφασίζεις να μας παρουσιάσεις το “I ain’t gonna be a king” στο Ciné Τριανόν την Παρασκευή 24 Μαρτίου. Διαβάζω πως θα έχεις εκλεκτή παρέα μουσικών μαζί σου.
Στην Αθήνα νιώθω σαν στο σπίτι μου.Ανυπομονώ να παρουσιάσω για πρώτη φορά το δίσκο στην πρωτεύουσα με όλους τους μουσικούς που ηχογράφησαν για το άλμπουμ.

-Ξέρω πως εκείνη η βραδιά είναι αφιερωμένη σε αυτό το καινούργιο, αλλά όλοι θα ήθελαν να μάθουν αν θα ακουστούν κομμάτια Sleepin’ Pillow και Universal Trilogy, έστω και μέσα από διαφορετικό πρίσμα. Ζητάω πολλά;
Η βραδιά είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στο” I ain’t gonna be a king” και σε κάποια προσωπικά αγαπημένα μου τραγούδια.

-Όπως είπες η κεντρική έμπνευση του album είναι η γυναίκα. Μιας και πριν λίγες ημέρες ήταν “επισήμως” η δική της ημέρα (κάθε μέρα θα έπρεπε έτσι να είναι), θα ήθελα να αφιερώσεις κάποιους στίχους από το album σε εκείνες που μας ομορφαίνουν τη ζωή.
“Dare to say if Jesus was a girl i bet he ‘d look like her.”

-Αν κάποιος μου ζητούσε να πω ποιοι δύο καλλιτέχνες μου θυμίζει η μουσική του Nomik, θα διάλεγα με μια ανάσα, Steven Wilson-Μάνος Χατζιδάκις. Αν σου ζητούσαμε να διασκευάσεις από ένα τους τραγούδι, ποια θα διάλεγες;
“Stars die” από Porcupine Tree και “Μανούλα μου” από Μάνο Χατζιδάκι.