Η αναγέννηση των Evocation το 2005, ύστερα από 13 χρόνια στον πάγο και η δισκογραφική σου επίθεση το 2007, έδειξε πως οι σουηδοί deathsters είχαν λόγο ύπαρξης, έστω κι ετεροχρονισμένα.
12 χρόνια μετά, έχοντας αλλάξει μάλιστα την τελευταία πενταετία τρία βασικά του μέλη, το σχήμα κυκλοφορεί το πέμπτο του full length κι από ό,τι φαίνεται δεν πτοείται από κακουχίες, μιας και το “The Shadow Archetype” αποτελεί μια τιμιότατη death metal δουλειά, που θα χαροποιήσει τους απανταχού φίλους του ιδιώματος.
Δίχως να προσφέρει κάτι καινοτόμο στον ήχο γενικά, το νέο πόνημα των Evocation παρουσιάζει μια εξελικτική διάθεση, η οποία μάλλον οφείλεται (και) στον Simon Exner, ο οποίος φέρνει πιο μοντέρνα στοιχεία με την κιθάρα του, τα οποία συνδυάζονται εξαιρετικά με την old-school νοοτροπία του έτερου κιθαρίστα (και ιδρυτικού μέλους), Marko Palmen. Έτσι λοιπόν, το “The Shadow Archetype” αποτελεί ένα κράμα καλαίσθητου σουηδικού death, στα χνάρια των At the Gates, το οποίο όμως διαθέτει τον αέρα πιο σύγχρονων συγκροτημάτων, βγάζοντας προς τα έξω μια καλαίσθητη groovy διάθεση.
Ύστερα από τη μονόλεπτη εισαγωγή “Into Ruins”, ο δίσκος μπαίνει δυναμικά με το “Condemned to the Grave” και χτυπάει αδιάκοπα, με τα “Children of the Stone”, “The Coroner” και “The Shadow Archetype” να ξεχωρίζουν. Λίγο μετά τη μέση, το ακουστικό “Blind Obedience”, με το απόσπασμα από την ταινία “The Exorcism of Emily Rose”, ρίχνει τους τόνους, ούτως ώστε το μακελειό να συνεχιστεί με μια σειρά από καταιγιστικούς ύμνους, όπως “Survival of the Sickest”, “Sulphur and Blood” και “Dark Day Sunrise”, που καθιστούν το τελευταίο μέρος του δίσκου ακόμη πιο απολαυστικό.
Τα δε φωνητικά του Thomas “Tjompe” Josefsson, εξακολουθούν να στοιχειώνουν και να δένουν άψογα με το υπόλοιπο σύνολο, ξεκαθαρίζοντας τη θέση τους σε ό,τι αφορά την αγάπη τους για της παλαιάς κοπής ηχητική έκφανση του ακραίου είδους.
Αν όμως κάτι κλέβει την παράσταση στο νέο album των Evocation, είναι το απίστευτο δέσιμο που έχουν οι δυο κιθαρίστες, δείχνοντας διάθεση να περπατήσουν σε διαφορετικές νόρμες από ότι συνήθως, χωρίς όμως να αλλάζει το ύφος που έχουν υιοθετήσει εδώ κι αρκετά χρόνια. Βασικά, το “The Shadow Archetype”, παρά τη διάχυτη ολντσκουλιά του, ακούγεται φρεσκότατο και με απόλυτη ευχαρίστηση. Δαγκωτό για τους φίλους της σκηνής!
ΥΓ Στα συν και το εξαιρετικό εξώφυλλο, το οποίο αντικατοπτρίζει πλήρως το περιεχόμενο του δίσκου.
649 
