Είναι μία από τις συνήθεις πλέον ιστορίες που αγόρι αγαπάει κορίτσι, κορίτσι αγαπάει αγόρι, αγόρι γκαστρώνει κορίτσι, κορίτσι ζητάει γάμο από αγόρι, αγόρι παρατάει κορίτσι για άλλο αγόρι, κορίτσι γίνεται διάσημη γλύπτρια.
Συμβαίνουν κάθε μέρα αυτά.
Όχι. Η συνήθης ιστορία είναι αυτή της ανερχόμενης underground, βρετανικής μπάντας που ενώ όλα δείχνουν να πηγαίνουν πρίμα, αυτή αποφασίζει να τα τινάξει όλα στον αέρα και να επανέλθει μετά από μία 20ετία και μετά από μία 10ετία πάλι. Τουτέστιν, η πιο πρόσφατη επαναφορά του κουαρτέτου είναι το περσινό EP, “Death Note”.
Για να είμαι ειλικρινής στην αρχή σκέφτηκα ότι ήταν μια νεοκυματική/garage μπάντα της σειράς, ακούγοντας το ομότιτλο κομμάτι που ανοίγει το νέο LP, “Bloodlines”, αλλά όταν χώθηκε, κυριολεκτικά, το μπάσο του “This Vanity”, οποιαδήποτε προκατάληψη για ξεχασμένα μεγαλεία και συνταξιοδοτικά προγράμματα καταρρίπτεται με ευκολία. Τα συγγενή ονόματα είναι οι PiL, οι Killing Joke δεκαετίας ‘80, οι Ruts, οι Damned, ο Iggy, οι Cure, οι Mission, οι Bauhaus και ακόμη και οι U2, περιόδου October και Boy, οι Gang of Four, οι Soft Moon και ένα σωρό άλλα ονόματα που μεσουρανούσαν προ τριακονταετίας, τουλάχιστον, ή και πιο πρόσφατα.
Το αστείο, βέβαια, είναι ότι, ενώ διανύουμε μια εποχή ψηφιοποίησης των μέσων, τα τυπάκια καταφέρνουν, όχι μόνο να ακουστούν σχετικά και σήμερα, αλλά και να μη συμβιβάσουν τίποτα από τον ιδιαίτερο ήχο που είχαν μπάντες αυτού του είδους τότε και να το κάνουν απολύτως αβίαστα, χωρίς νοσταλγίες και retro τάσεις.
Το rhythm section είναι από τα καλύτερα που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, καθώς παράγει πιο εύστοχους χορευτικούς ρυθμούς από μπάντες όπως οι Bloc Party, Interpol και λοιποί λογοκλόποι. Οι κιθάρες είναι αεράτες, όσο κι αυτές του Edge, και παράγουν ατμόσφαιρες από σκοτεινές διαστάσεις, ενώ ο frontman Rio Goldahammer (σαν νταβατζής ακούγεται) είναι μεγάλος οπαδός του Iggy.
Κυριολεκτικά οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα, στο επιβλητικό “Zeitgeist” μπερδεύουν τα dub σκασίματα με το νέο κύμα, ενώ στο σκερτσόζικο “Retrograde” ο Goldhammer, καταφέρνει να πετύχει το ακατόρθωτο, κάνοντας τους U2 να ακούγονται τσαμπουκαλεμένοι με τους a-la Iggy λαρυγγισμούς του.
Πραγματικά τα λόγια είναι πολύ φτωχά και ο δίσκος πάρα πολύ καλός. Μην το χάσετε, είστε-δεν είστε θαμώνες του Second Skin.
666 
