“Αλίμονο στους ηττημένους”, μας λένε οι Warbringer στο πέμπτο τους full length κι από ό,τι φαίνεται, το σχήμα προτιμάει να κοιτάξει περισσότερο στο παρελθόν, παρά στο μέλλον.
Το στιλ των Warbringer ήταν, είναι και θα είναι thrash! Αυτό είναι ξεκάθαρο από τις απαρχές του group. Από εκεί και πέρα, το ζήτημα είναι το κατά πόσο θα συνέχιζαν στα βήματα του “Empires Collapse”, κάτι που εν τέλει γίνεται, αλλά μερικώς… Βλέπετε, το “Woe to the Vanquished” προτιμά να κινηθεί σε ακόμη πιο old-school μονοπάτια, κάτι που σαφέστατα δεν είναι κακό, απλά θεωρώ πως σαν σύνολο δε θα δώσει την απαραίτητη ώθηση στην μπάντα.
Κατά τα άλλα, το album είναι μια μικρή κοιλάδα γεμάτο καρφιά, δερμάτινα, μπίρες και riff υψηλών ταχυτήτων, στην οποία κάθε (μονο)θρασάς θα ήθελε να φτιάξει την καλύβα του και να ζήσει για πάντα, τρώγοντας (κυρίως) κοψίδια. Οι ιδιοκτήτες άλλωστε, με τη βοήθεια των παραγωγών Mike Plottnikoff (Fear Facroty, In Flames) και Howie Weinberg (Slayer, Pantera), παρέχουν όλες τις ηχητικές ανέσεις, προκειμένου να μην χρειάζεται να κοιτάξεις κι άλλα μέρη. Ο δίσκος, στην τελική, απευθύνεται σε απλούς ανθρώπους, που δεν αρέσκονται σε συνθετικά μπασταρδέματα και πίνουν νερό μπίρα στην υγειά των Kreator, των Exodus και των Slayer.
Το “Woe to the Vanquished” είναι αρκούντως καλό και καταιγιστικό, διαθέτοντας όλα τα στοιχεία που θα ήθελε ο μέσος οπαδός του είδους, δίχως όμως να καταφέρνει να εντάξει τους Warbringer στα “μεγάλα” ονόματα του χώρου, αν κι αυτό θαρρώ πως ποτέ δεν ήταν στα άμεσα σχέδια της μπάντας.
ΥΓ Μεγάλη στιγμή, μεταξύ άλλων, το εντεκάλεπτο “When The Guns Fell Silent”
620 
